Το 1999, και με αφορμή το γυναικείο Παγκόσμιο Κύπελλο που διεξήχθη στις ΗΠΑ το ’94, ο ισχυρός άνδρας της FIFA έδινε το σύνθημα για τον μαζικό προσηλυτισμό του γυναικείου πληθυσμού, δηλώνοντας ότι «το μέλλον του ποδοσφαίρου είναι γένους θηλυκού» και τονίζοντας προς όλες τις κατευθύνσεις ότι «το γυναικείο ποδόσφαιρο θα πρέπει να αποτελέσει παράδειγμα προς μίμηση» -υπονοώντας την άκρατη εμπορευματοποίηση και τα παχυλά συμβόλαια των ανδρών- καθώς και άλλα λόγια ηθικοπλαστικού περιεχομένου. Εξ ίσου ηθικοπλαστικός και o εκπρόσωπος της FIFA Κιθ Κούπερ, ο οποίος χαρακτήριζε τις παίκτριες «πρέσβειρες του αθλητικού πνεύματος», εξηγώντας ότι «δεν ενδιαφέρονται για τα συμβόλαια και τα χρήματα αλλά μόνο για τη χαρά του παιχνιδιού».
Τώρα, αν η ηγεσία της FIFA σοβαρά εκτιμά ότι με άσφαιρα πυρά και υποκριτικές επιθέσεις στην εμπορευματοποίηση προάγει την αποκατάσταση του παιχνιδιού, είναι άλλη ιστορία. Το μόνο σίγουρο είναι ότι ουδείς σοβαρός άνθρωπος στην υφήλιο πιστεύει ότι ο Σεπ Μπλάτερ και η παρέα του θα σώσουν το ποδόσφαιρο από την εκβιομηχάνιση ενισχύοντας την είσοδο της γυναίκας στα γήπεδα, καθώς είναι πασιφανές ότι η FIFA ποσώς ενδιαφέρεται για «τη χαρά του παιχνιδιού», πολύ περισσότερο δε για την πραγματική ισότητα ανάμεσα στα δύο φύλα. Ο,τι την ενδιαφέρει είναι ν’ ανοίξει νέες πλατιές λεωφόρους κερδοφορίας στις πολυεθνικές της βιομηχανίας του ποδοσφαίρου, επιχειρώντας να μετατρέψει το άλλο μισό του πληθυσμού, που σε γενικές γραμμές εξακολουθεί να αδιαφορεί για την μπάλα, σε καταναλωτές.