Υπάρχει μια διάταξη στον αθλητικό νόμο, της οποίας τη σημασία ουδέποτε μπορέσαμε να κατανοήσουμε. Πάντα θεωρούσαμε, ότι ήταν αρνητική για τον αθλητισμό, διότι υποχρέωνε νέους ανθρώπους να σταματήσουν τον αγωνιστικό αθλητισμό. Και όποιος έχει κάνει τέτοιον, ξέρει πολύ καλά, ότι χωρίς το κίνητρο της συμμετοχής σε αγώνες, δύσκολα συνεχίζεις την προπόνηση, έτσι μόνο για τον εαυτό σου, που λέμε. Η διάταξη αυτή, πολύ σωστά, χαρακτηρίζεται από πολλούς «αθλητοκτόνος». Γιατί; Διότι απαγορεύει σε προπονητές να μετέχουν σε αγώνες. Καθιερώνει, δηλαδή, ασυμβίβαστο στις ιδιότητες αθλητή και προπονητή. Αν αυτό αναφερόταν σ’ επαγγελματίες προπονητές και αθλητές, θα είχε κάποιο νόημα, αν και πάλι, δεν πιστεύουμε, ότι είναι σωστή. Ποιον πείραζε, δηλαδή, που ο Κένι Νταλγκλίς υπήρξε παίκτης και προπονητής στη Λίβερπουλ ή το ίδιο ο Τζανλούκα Βιάλι στην Τσέλσι; Αλλά μήπως και στο ελληνικό ποδόσφαιρο και στο μπάσκετ και στα άλλα ομαδικά αθλήματα, δεν έχουμε τέτοιες περιπτώσεις, ασχέτως αν επισήμως άλλος δηλώνεται ως προπονητής;
Θεωρούμε, λοιπόν, απαράδεκτο, νεαροί απόφοιτοι της Φυσικής Αγωγής, να υποχρεώνονται να σταματήσουν τον αθλητισμό, επειδή εργάζονται σε κάποιο σωματείο με αμοιβές 200, 250, άντε 300 ευρώ. Οπως πολύ σωστά επισημαίνει η διοίκηση του συλλόγου ΟΦΚΑ Σέρρες, νέοι, συνήθως 22-26 ετών, λόγω ανάγκης, εργάζονται 4-5 ώρες ημερησίως, με εξευτελιστική αμοιβή. Αυτούς τους ερασιτέχνες, ούτως ή άλλως, αθλητές, ο νόμος τους χαρακτηρίζει επαγγελματίες προπονητές και δεν τους επιτρέπει ν’ αγωνίζονται. Και πότε: Σε μια περίοδο, που οι αθλητές στην Ελλάδα μειώνονται. Μήπως έφτασε, λοιπόν, η ώρα της κατάργησης αυτής της ακατανόητης και απαράδεκτης διάταξης;