Η τηλεοπτική διαφήμιση που δείχνει τον ενθουσιώδη φίλαθλο να αποθεώνει έναν ποδοσφαιριστή και μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα να τον καθυβρίζει, είναι «καθρέπτης» της νοοτροπίας των Ελλήνων φιλάθλων. Βεβαίως, το ποδόσφαιρο γεννά από τη φύση του αντιφατικά συναισθήματα, μόνο που το λάστιχο στη χώρα μας τεντώνει πολύ περισσότερο σε σχέση με οπουδήποτε αλλού, με εξαίρεση ίσως την… Τουρκία. Οι χθεσινοί ήρωες να είναι σημερινοί προδότες ή και το αντίστροφο, ανάλογα με το πώς κάθονται τα αποτελέσματα. Δοκάρι και μέσα, αποθέωση· δοκάρι και έξω, μιζέρια. Η λέξη «αποτέλεσμα» έχει πάρει στην Ελλάδα αμερικανικό χρώμα. Η ρήση «ο πρώτος είναι πρώτος και ο δεύτερος τίποτα» είναι εισαγόμενη από τις ΗΠΑ και έχει μπολιάσει την ελληνική νοοτροπία, σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό απ’ όσο τους περισσότερους Ευρωπαίους, οι οποίοι διατηρούν πιο ψύχραιμη προσέγγιση των πραγμάτων, χωρίς να απαξιώνουν οποιονδήποτε δεν είναι «πρώτος». Αν είχαν την ίδια λογική, ομάδες-κολοσσοί όπως η Λίβερπουλ και η Ιντερ, που κλείνουν σχεδόν είκοσι χρόνια χωρίς πρωτάθλημα, θα είχαν εξαφανιστεί από τον χάρτη.
Η νοοτροπία μας απαξιώνει το ίδιο το αντικείμενο του ενδιαφέροντος, το ίδιο το ελληνικό ποδόσφαιρο δηλαδή. Οποιος έχει την ευκαιρία να μιλήσει «χαλαρά» με κάποιον από τους προπονητές ή τους ποδοσφαιριστές που έρχονται από καλύτερα πρωταθλήματα και έχουν μέτρο σύγκρισης, με έκπληξη θα διαπιστώσει ότι αυτοί οι άνθρωποι εκτιμούν το ελληνικό πρωτάθλημα πολύ περισσότερο απ’ όσο εμείς οι ίδιοι. Το είπε ο Μαλεζάνι, ότι άλλη γνώμη είχε ερχόμενος εδώ και με άλλη φεύγει, τονίζοντας με έμφαση ότι κάνουν μεγάλο λάθος στην Ιταλία όσοι μιλούν για μας απαξιωτικά. Αλλα θα περίμενε κανείς από έναν προπονητή που έχει ζήσει σχεδόν δέκα χρόνια στο καμπιονάτο, έχει πάρει κύπελλο ΟΥΕΦΑ και έχει συνεργαστεί με κορυφαίους ποδοσφαιριστές, ειδικά όταν τα λόγια αυτά τα λέει φεύγοντας ως αποτυχημένος και πιθανώς πικραμένος. Τα ίδια καλά λόγια έχει πει και ο Σόλιντ, τα ίδια και ο Σάντος.
Αλλη περίπτωση αυτή! Για τους παντογνώστες Ελληνες φιλάθλους, ο Πορτογάλος είναι ένας… καρπουζάς από το Εστορίλ, αλλά να που επιστρέφει στην πατρίδα του για να αναλάβει μια ομάδα με πολλαπλάσιο ειδικό βάρος από την ΑΕΚ και αδιαμφισβήτητα μεγαλύτερη αξία. Είναι προφανές πως οι Πορτογάλοι, που γνωρίζουν πολύ καλύτερα το ποδόσφαιρο από εμάς, έχουν πολύ καλύτερη γνώμη για την αξία του Σάντος, γι’ αυτό και τον εμπιστεύεται η Μπενφίκα κι ας μην είχε πετύχει πολλά στις άλλες δύο μεγάλες ομάδες της χώρας, την Πόρτο και τη Σπόρτινγκ Λισσαβώνας. Ο Σάντος απέτυχε στα μάτια των Ελλήνων γιατί δεν πήρε τίτλους με την ΑΕΚ, χωρίς να αναγνωρίζει κανείς ότι το έμψυχο δυναμικό που διαχειρίστηκε, απείχε πάρα πολύ απ’ αυτό των άμεσων ανταγωνιστών της.
Το ίδιο ισχύει και με τον Παναθηναϊκό, οι οπαδοί του οποίου διαμαρτύρονται ότι έχει καταντήσει «μικρή ομάδα» στην Ευρώπη. Κι όμως, αυτή η «μικρή ομάδα» έπαιξε σε διάστημα ενός χρόνου τέσσερα παιχνίδια με τις φιναλίστ του εφετινού Τσάμπιονς Λιγκ και έχασε μόνο ένα, ενώ νίκησε τη φετινή κυπελλούχο ΟΥΕΦΑ, από την οποία αποκλείστηκε με γκολ στις καθυστερήσεις. Αυτή η «μικρή ομάδα» έχει νικήσει τα τελευταία πέντε χρόνια τη Γιουβέντους, την Μπαρτσελόνα, την Αρσεναλ, την Πόρτο, την Αϊντχόβεν, τη Βέρντερ, το Αμβούργο, τη Σάλκε, τη Μαγιόρκα, τη Φενέρμπαχτσε, την Αντερλεχτ, τη Σεβίλλη, τη Ρέιντζερς, τη Ρόζενμποργκ, τη Σπάρτα και τη Σλάβια Πράγας, ομάδες που στο σύνολό τους προέρχονται από μεγάλες ποδοσφαιρικές σχολές και αρκετές έχουν κατακτήσει σ’ αυτό το διάστημα ευρωπαϊκό τρόπαιο ή έχουν παίξει σε τελικούς.
Κάποια στιγμή, πρέπει να σταματήσει αυτή η απαξιωτική λογική και τα πράγματα να μπαίνουν στις πραγματικές τους διαστάσεις, είτε στις επιτυχίες είτε στις αποτυχίες. Παραμορφωμένοι καθρέπτες και καταστάσεις εικονικής πραγματικότητας μόνο κακό κάνουν, κι όσο πιο σύντομα το συνειδητοποιήσουμε αυτό, τόσο καλύτερα θα είναι.