Χαζευα τον Ζιντάν στην τηλεόραση, μούσκεμα στον ιδρώτα, να στέκεται απέναντι στην μπάλα, έτοιμος να σουτάρει φάουλ κατά της εστίας του Μεξικού. Και μόνο που τον κοιτούσες, καταλάβαινες ότι «το δουλεύει το ψωμί του». Και δεν θυμάμαι μια φορά τον Ζιντάν να κορόιδεψε, να έκανε «λούφα», να μη σεβάσθηκε τον κόσμο. Και, μοιραία, έκανα τη σύγκριση με τα δικά μας, κακομαθημένα, παιδιά, που δεν φθάνουν, βέβαια, ούτε στη γλώσσα των παπουτσιών του Ζιντάν, αλλά «παρέλειψαν» να χαιρετίσουν τις χιλιάδες των ομογενών μας στην Αυστραλία.
Τα δικα μασ παιδιά, που έγιναν, αίφνης, «φίρμες» από τους διάφορους δημοσιολογούντες και κακογράφους «αλουμινάδες» και τους λοιπούς «εργολάβους» της δήθεν δημοσιογραφίας, δηλαδή του «σταριλικίου» και του «μανατζεριλικίου», που αφθονούν πλέον στη χώρα των (συνήθως μετρίας μορφώσεως) «τηλε-αστέρων» των sports. Τα δικά μας παιδιά, που δεν έχουν ακόμη αντιληφθεί ότι η κατάκτηση του Euro 2004 δεν αποτελεί «διαβατήριο» ή «συγχωροχάρτι».
Η περιπλανηση τουσ σε χώρες του εξωτερικού, χωρίς την αναμενόμενη καταξίωση και επιτυχία, πρέπει να τους έχει διδάξει κάτι. Η πρόσκαιρη εξαργύρωση του έπους της Λισσαβώνας δεν ήταν αρκετή για να φέρει επιτυχία διαρκείας. Το ποδόσφαιρο δεν χαρίζεται και εκδικείται. Δεν γίνονται όλοι «Μπέκαμ» και δεν υπάρχουν -ευτυχώς- στην Ελλάδα «Sun» ή «Mail» που μπορούν να κατασκευάσουν είδωλα για να τα κατακρημνίσουν όταν θα το κρίνουν απαραίτητο!
Εδω είναι Μπαλκάνια και πρέπει να ιδρώσεις! Αλλά και ο κ. Ρεχάγκελ θα πρέπει να αντιληφθεί -μάλλον το έχει ήδη διαπιστώσει- ότι οι Ελληνες δεν είναι Γερμανοί. Κι αν δεν αλλάξει ρότα η εθνική ομάδα, μας βλέπω… ναυαγούς και στη νέα προσπάθεια. Ας τους δείχνει κάθε τόσο τη φωτογραφία του -δισεκατομμυριούχου- Ζιντάν, κάθιδρου, με τη στολή της Εθνικής Γαλλίας. Ετσι, για να δουν τι σημαίνει «φανέλα» και τι «επάγγελμα».