Πότε το αποτέλεσμα ενός αγώνα του Ολυμπιακού στο Τσάμπιονς Λιγκ δεν θα επηρέαζε στο μέγιστο βαθμό το σχέδιο δράσης της ομάδας στο άμεσο μέλλον. Οχι, δεν υπερβάλλουμε καθόλου. Το τελικό αποτέλεσμα στον αγώνα της 5ης Δεκεμβρίου του σωτήριου έτους 2006 με αντίπαλο τη Σαχτάρ, στο Στάδιο Καραϊσκάκη, θα διαμορφώσει το πλαίσιο βάσει του οποίου θα πορευθεί η διοίκηση των «ερυθρολεύκων» απ’ το ξημέρωμα κιόλας του Αγίου Νικολάου.
Ουδείς διαφωνεί ότι ο Ολυμπιακός προχώρησε σε συνεργασία με τον Τροντ Σόλιντ το καλοκαίρι του 2004 με σκοπό την ευρωπαϊκή υπέρβαση. Δεν ήρθε πέρυσι, όταν η ομάδα τερμάτισε ουραγός στον όμιλό της. Ωστόσο, τότε υπήρχε καλή δικαιολογία: Ο προπονητής δεν είχε προλάβει να περάσει την αγωνιστική του φιλοσοφία στους παίκτες. Και όντως, χρειάζεται χρόνος για να… αποβληθεί απ’ τον οργανισμό μιας ομάδας, στην προκειμένη περίπτωση του Ολυμπιακού, ένα σύστημα που έβγαινε με… αυτόματο πιλότο στο γήπεδο απ’ τις αρχές του 1996.
Ο Τροντ Σόλιντ ήρθε στον Πειραιά με σκοπό να εμφυσήσει στην ομάδα μια νέα φιλοσοφία επιθετικού ποδοσφαίρου. Η πρόθεσή του βρήκε αμέσως ανταπόκριση στους «ερυθρολεύκους», καθώς από τη φύση του ο Ολυμπιακός έχει ταυτιστεί με τον πρωταγωνιστικό ρόλο στις εγχώριες διοργανώσεις. Οι ρόλοι άλλαζαν όποτε περνούσε το κατώφλι των ευρωπαϊκών διοργανώσεων, καθώς οι προ Νορβηγού προπονητές που κάθισαν στον «ερυθρόλευκο» πάγκο προσπαθούσαν να βοηθήσουν την ομάδα στην εξασφάλιση θετικών αποτελεσμάτων επιλέγοντας αμυντική στρατηγική.
Για να πούμε την αλήθεια, το ελληνικό ποδόσφαιρο δεν έχει τις βάσεις να επιβληθεί όταν βρίσκεται απέναντι σε παραδοσιακές δυνάμεις του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Αυτήν τη λογική έκανε αξίωμα ο Οτο Ρεχάγκελ απ’ την ημέρα που ανέλαβε τις τύχες της εθνικής ομάδας. Και δίχως να παρεκκλίνει ούτε… εκατοστό και να παρασυρθεί σε λογικές που συχνά ζητάει η κερκίδα αλλά συνήθως οδηγούν σε ναυάγιο, βοήθησε τα μέγιστα ώστε να κατακτήσουμε την κορυφή της Ευρώπης. Δεν είναι τυχαίο ότι το μονοπάτι πάνω στο οποίο πορεύθηκε η Εθνική μας το αξέχαστο καλοκαίρι του 2004 στην Πορτογαλία, έγινε οδηγός για πολλές ομάδες στην τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Γερμανίας.
Και όμως, έχοντας μες στα πόδια τους το καλύτερο παράδειγμα, αποφάσισαν στον Πειραιά να πορευθούν διαφορετικά. Υπό την πίεση μερίδας της κερκίδας να βελτιωθεί η εικόνα της ομάδας στις εκτός συνόρων αναμετρήσεις, παραδόθηκε το τιμόνι σε έναν προπονητή με επιθετική νοοτροπία. Από το πρώτο ευρωπαϊκό ραντεβού, τον Σεπτέμβριο του 2006, με αντίπαλο τη Ρόζεμποργκ, φάνηκαν οι αλλαγές. Μόνο που, αντί να ωφελήσουν την ομάδα, την κατέστρεψαν.
Παράδοση… άνευ όρων
Η έδρα του Ολυμπιακού που απ’ το 1997 έως και τα τέλη του 2004 φάνταζε με απόρθητο φρούριο και ήταν αναμφίβολα μία από τις πιο ισχυρές στην Ευρώπη, παραδόθηκε χωρίς ιδιαίτερη αντίσταση σε Νορβηγούς, Γάλλους, Ισπανούς και Ιταλούς. Αποδείχθηκε στην πράξη ότι με αντιπάλους ομάδες από παραδοσιακές σχολές της Ευρώπης, το να επιβάλλεις το παιχνίδι σου είναι σαν να περνάς θηλιά στον λαιμό. Και όταν ο Ολυμπιακός πήγε να παίξει, πέρυσι και φέτος στις έδρες της Λιόν, της Ρεάλ, της Σαχτάρ και της Ρόμα, προσέχοντας πάνω από όλα τα νώτα του, είτε πήρε ισοπαλία είτε έχασε στις λεπτομέρειες με γκολ στα τελευταία λεπτά. Δεν είναι λίγοι, ακόμα και μέσα απ’ το ποδοσφαιρικό τμήμα των «ερυθρολεύκων», που θεωρούν ότι το σύστημα που επέλεξε ο Τροντ Σόλιντ στους εκτός έδρας αγώνες έπρεπε να ήταν το ίδιο για τους εντός έδρας. Μόνο τότε θα είχε αξιοποιηθεί το Καραϊσκάκη.
Θεωρούν, δε, ότι έστω και τώρα, στο ακροτελεύτιο παιχνίδι του ομίλου με αντίπαλο τη Σαχτάρ στο Φάληρο, θα πρέπει να πορευθεί έχοντας ως οδηγό τους εκτός έδρας αγώνες. Και αυτό διότι οι Ουκρανοί έχουν ένα ιδιαίτερα επικίνδυνο σύνολο. Ειδικά δε η μεσαία τους γραμμή και η επίθεση είναι ικανές να εκθέσουν ανεπανόρθωτα οποιαδήποτε ισχυρή ευρωπαϊκή ομάδα. Υπάρχουν και ορισμένοι Πειραιώτες (και δεν είναι λίγοι) που θεωρούν ότι ένα θετικό αποτέλεσμα δεν θα πρέπει να «κουκουλώσει» τις ορατές (σε έμψυχο δυναμικό) αδυναμίες του Ολυμπιακού. Θέλουν να είναι η 5η Δεκεμβρίου η ημερομηνία κατά την οποία η ιστορική ομάδα θα κλείσει (ακόμη και με θετικό αποτέλεσμα) έναν κύκλο ζωής και θα ανοίξει, με γενναίες αποφάσεις της διοίκησης, έναν νέο. Η πιο μεγάλη ώρα πλησιάζει…
Μόνο το… ένδοξο ’98
Τι θα λέγατε να ξαναθυμηθούμε την πορεία του Ολυμπιακού στο Τσάμπιονς Λιγκ; Το 1997, στην πρώτη τους παρουσία στους ομίλους, η εκτός έδρας ήττα απ’ την Πόρτο με 2-1 στην 5η αγωνιστική άφησε οριστικά τους Πειραιώτες εκτός συνέχειας. Το 1998 ο Ολυμπιακός έγραψε ιστορία τερματίζοντας στην 1η θέση, πάνω από Κροάσια, Πόρτο και Αγιαξ. Ο… τελικός στον όμιλο που του χάρισε την πρόκριση έγινε στην Κροατία, όπου χάρη στην ισοπαλία με σκορ 1-1 με την Κροάσια προκρίθηκε στους «8». Στον προημιτελικό γύρο βρέθηκε απέναντι στη Γιουβέντους, απ’ την οποία έχασε την πρόκριση στην τετράδα εξαιτίας του γκολ του… αέρα απ’ τον Κόντε στο Μαρούσι λίγο πριν από το «φινάλε».
Το 1999, η εκτός έδρας ήττα απ’ τη Μόλντε με 3-2 στην 4η αγωνιστική ήταν μοιραία, ενώ το 2000, οι Πειραιώτες ηττήθηκαν με 1-0 από τη Λιόν, ισοβάθμησαν με τους Γάλλους αλλά έμειναν τρίτοι.
Το 2001 ήταν καταδικαστική η ισοπαλία με την Ντεπορτίβο Λα Κορούνια με σκορ 1-1 στο Μαρούσι, το 2002, η ήττα στο Λεβερκούζεν με 2-0 όπου χάθηκε και το UEFA, το 2003 το βαρύ 7-0 από τη Γιουβέντους, το 2004, το γκολ του Τζέραρντ στον αγώνα της τελευταίας αγωνιστικής με τη Λίβερπουλ και πέρυσι, η ισοπαλία 1-1 με τη Ρόζενμποργκ στο Τροντχάιμ.