Τα τεσσερα γκολ που δέχθηκε ο Παναθηναϊκός από την PSG ήταν, χωρίς αμφιβολία, λίγα αναλόγως προς την άθλια εμφάνιση της ελληνικής ομάδας. Ο Παναθηναϊκός του Πάρκου των Πριγκήπων ήταν η γνωστή, βαριά άρρωστη, ελληνική ομάδα, που την τελευταία δεκαετία έχει προσβληθεί από την ανίατη (;) ασθένεια «κοκαλίτιδα»! Οταν βλέπεις τον Γκιγκς στην Μ. Γιουνάiτενετ, τον Τζέραρντ στη Λίβερπουλ, τον Πουγιόλ στην Μπρατσελόνα και τον Ραούλ στη Ρεάλ, τον Τότι στη Ρόμα και τον Ντελ Πιέρο στη Γιουβέντους, τον Παουλέτα στην Παρί, παίκτες-σημαίες, δηλαδή, καταλαβαίνεις γιατί ο Παναθηναϊκός, που έδιωξε κακήν κακώς μια πολύ καλή ομάδα δεν μπορεί να ορθοποδήσει. Διότι ο Γκονζάλες ή ο Βίκτορ, δεν είναι οι ηγέτες που θα μπορούσαν να σηκώσουν μια ομάδα στους ώμους τους. Το ότι ο Παναθηναϊκός έπαιξε με ελλείψεις, δεν αποτελεί επαρκή δικαιολογία. Ούτε το ότι κέρδισε την πρώτη θέση, επειδή η Χάποελ του χάρισε δύο γκολ και κοιμήθηκε ο Θεός στην Τσεχία λέει τίποτε.
Ο Παναθηναϊκοσ του σήμερα είναι μια ομάδα χωρίς σπονδυλική στήλη, με αρχηγό τον Μόρις, έναν παίκτη ικανό για το καλύτερο και το χειρότερο, δεν έχει τύχη και μέλλον. Ισως με στροφή στην ελληνική αγορά και τις πάλαι ποτέ καλά οργανωμένες ακαδημίες του, μπορεί να ελπίζει σε ολική επαναφορά. Το να χτίζεις γήπεδο εφάμιλλο του «Ντραγκάου» και να το γεμίσεις με παίκτες μικρής αξίας, δεν «λέει» στον κόσμο που θα κληθεί να αγοράσει τα «διαρκείας». Ο Παναθηναϊκός, μέχρι να φτιάξει γήπεδο, πρέπει να έχει φτιάξει και ομάδα. Ο Ολυμπιακός, πήγε στο νέο «Καραϊσκάκη» με οκτώ συνεχή πρωταθλήματα στις αποσκευές του. Και πάλι δεν τα κατάφερε να πείσει.
Οι ομαδεσ με «αφεντικά» ευδοκιμούν πλέον μόνο στο πρώην ανατολικό μπλοκ. Στην προηγμένη ποδοσφαιρικά Ευρώπη, πρωτεύοντα ρόλο οι ομάδες-εταιρείες, με τεχνικούς-τεχνοκράτες και μάνατζερ. Το μοντέλο «ενός ανδρός αρχή» δεν περνάει πια. Ας το προσέξουν αυτό στην Παιανία.