Η ελληνική άρση βαρών στα πρόθυρα νευρικής κρίσης. Η αγωνιστική κρίση στην κορυφή υφίσταται ήδη. Προ των πυλών της βρίσκονται και οι άνθρωποί της (έστω κι αν δεν το ομολογούν), βλέποντας ότι το άθλημα, που έγινε σημείο αναφοράς (μαζί με τον στίβο) του ελληνικού αθλητισμού από το 1992 ώς και το 2004, δεν συγκινεί, πλέον, τα παιδιά. Η έκρηξη -για τα δεδομένα του αθλήματος- στην προσέλευση παιδιών κατά την περίοδο της κυριαρχίας της Ελλάδος στο διεθνές στερέωμα του αθλήματος, δεν αξιοποιήθηκε όπως έπρεπε. Και τα πράγματα θα γίνουν χειρότερα στο κάπως απώτερο μέλλον, διότι λίγα παιδιά πηγαίνουν στο γυμναστήριο για ν’ ασχοληθούν με την άρση βαρών και λιγότερα μένουν στο άθλημα.
Πολλοί είναι οι λόγοι. Η άρση βαρών είναι τέτοιο άθλημα, που πρέπει να το ζήσεις καιρό για να καταλάβεις, να ενστερνισθείς τη «γλύκα» του. Για να νιώσεις τη συγκίνηση, την οποία αισθάνεται ο αθλητής κάθε φορά που ξεπερνάει τον εαυτό του, κάθε φορά που σηκώνει περισσότερα κιλά από ό,τι στον προηγούμενο αγώνα ή στην τελευταία προπόνηση. Αν το παιδί δεν έχει υπομονή και δεν σταθεί τυχερό να έχει προπονητή – δάσκαλο – ψυχολόγο (τρία σ’ ένα), πολύ δύσκολα θ’ αντέξει, έπειτα από κάποιο χρονικό σημείο, τη μονότονη και σκληρή προπόνηση.
Επιπλέον τα περισσότερα σωματεία προπονούνται σε γυμναστήρια απωθητικά. Συχνά είναι «τρύπες» κάτω από κερκίδες, ενίοτε βρώμικα, χωρίς τ’ απαιτούμενα για τον σύγχρονο αθλητισμό και δη για την άρση βαρών· ας πούμε δεν διαθέτουν σάουνα, κάτι απαραίτητο για τον αρσιβαρίστα. Ακόμη και τα βάρη πολλές φορές είναι παλιά και μισοχαλασμένα. Αν, λοιπόν, η οικογένεια του παιδιού έχει οικονομική άνεση να πληρώνει για να γυμνάζεται αυτό σε ιδιωτικό γυμναστήριο και αν το παιδί είναι από εκείνα, που δεν ενδιαφέρεται τόσο για το αθλητικό – αγωνιστικό σκέλος της άρσης βαρών, αλλά για να φτιάξει καλογυμνασμένο σώμα, τότε είναι σχεδόν βέβαιο, ότι κάποια στιγμή θα βρεθεί στο γυμναστήριο με τις μοκέτες, τους καθρέπτες, το μπαρ, τη σάουνα.
Δεν είναι παράξενο, λοιπόν, που στους αγώνες συναντάμε όλο και περισσότερο νεαρούς αρσιβαρίστες με ξένα ονόματα. Δεν είναι αθλητές εισαγωγής. Είναι παιδιά μεταναστών (κυρίως Αλβανών ή προερχόμενων από την πρώην Σοβιετική Ενωση), που ή γεννήθηκαν ή μεγάλωσαν στην Ελλάδα. Γι’ αυτά, που συχνά προέρχονται από μη εύπορες οικογένειες, η ενδεχόμενη επιτυχία στην άρση βαρών (ή σε κάποιο άλλο άθλημα), μπορεί να σημαίνει, πέρα από την κοινωνική καταξίωση, και τη λύση στο βιοποριστικό πρόβλημά τους.
Τι γίνεται από εδώ και πέρα; Είναι ένα καλό ερώτημα, που δεν μπορεί να βρει εύκολα απάντηση. Στο πρόσφατο πανελλήνιο πρωτάθλημα παίδων διαπιστώσαμε ότι υπάρχουν ταλαντούχοι αθλητές. Το πού θα φτάσουν εξαρτάται από πολλά. Και όχι μόνο από τους ίδιους. Ας πούμε, θα τους προσέξουν οι προπονητές τους ή θα τους «κάψουν»; Υπάρχει, επί παραδείγματι, ένας 14χρονος, που σημειώνει εξωπραγματικές επιδόσεις. Ο Θεός να με βγάλει ψεύτη, αλλά φοβούμαι, ότι δεν θα κάνει πολλά χρόνια πρωταθλητισμό. Είναι φανερό ότι το παιδί το έχουν πιέσει πολύ, ήδη έχει προβλήματα στη μέση του, ενώ και η τεχνική του (το πρώτο στο οποίο πρέπει να εκπαιδεύεται ο μικρός αθλητής) δεν είναι και η καλύτερη. Είθε να διαψευστούμε, ώστε ν’ αναδειχθεί νέο ταλέντο, επιπέδου Νίκου Κουρτίδη.
Για τη μακροημέρευση του αθλήματος σε υψηλό επίπεδο απαιτείται, φυσικά, η ανάδειξη καλών αθλητών. Ας μην είναι οι νέοι Δήμες, Καχιασβίλι, Σαμπάνηδες, Λεωνίδηδες, Ηλιάδηδες, Μήτρου, Ιακώβου, Κόκκες, Τζελίληδες. Ας γίνουν οι νέοι Σαλτσίδηδες, Χρ. Σπύρου και Πανατίδηδες. Αλλά σε αυτό σημαντικό ρόλο θα διαδραματίσει η προβολή του αθλήματος. Τα μέσα ενημέρωσης μετά τους Ολυμπιακούς του 2004, κάνουν αυτό που αναμενόταν. Πέρασαν το άθλημα στο περιθώριο· με μόνη εξαίρεση την «Καθημερινή».
Εδώ, λοιπόν, πρέπει ν’ αναλάβουν δράση οι Ολυμπιονίκες μας. Δυστυχώς, όσοι από αυτούς δεν έχουν, πλέον, άμεση εμπλοκή με το άθλημα, έχουν χαθεί από αυτό. Δεν εμφανίζονται ούτε καν για να παρακολουθήσουν το πανελλήνιο πρωτάθλημα. Δεν γνωρίζουμε αν αυτό είναι ευθύνη δική τους ή της ομοσπονδίας.
Το βέβαιο είναι ότι πρέπει ν’ αξιοποιηθούν. Εδωσαν πολλά στην άρση βαρών και στην Ελλάδα, αλλά πήραν και πολλά. Δεν πρέπει να ξεχνούν ότι οι περισσότεροι ήλθαν φτωχοί στην Ελλάδα και έγιναν πλούσιοι χάρη στην άρση βαρών. Ας ανταποδώσουν κάτι σε μη αγωνιστικό επίπεδο.