Μονόζυγο, δίζυγο, ίππος, έδαφος, κυβιστήσεις, πέταγμα, αιώρημα. Αυτές είναι οι βασικές λέξεις στο… λεξιλόγιο της οικογένειας Κοσμίδη. Μιας οικογένειας πρωταθλητών της ενόργανης γυμναστικής. Στους αθλητικούς χώρους γεννήθηκε και άνθησε ο έρωτας του Θανάση και της Σοφίας. Οι γυμναστές έκαναν οικογένεια και τα παιδιά τους, ο Ξενοφών και ο Λευτέρης, έμαθαν πρώτα να κάνουν τούμπες και ύστερα να περπατάνε. Δοκίμασαν τη γεύση της μαγνησίας όταν πεινούσαν και τα πρώτα τους χτυπήματα έγιναν όταν έπεσαν από τα όργανα. Σήμερα, μέλη και οι δύο της εθνικής ομάδας, βλέπουν τον υπερήφανο πατέρα να προσπαθεί να συνδυάσει τον ρόλο του γονιού με αυτόν του προπονητή.
Το παραμύθι μας, γιατί η ζωή της οικογένειας Κοσμίδη μοιάζει λίγο με ένα παραμύθι το τέλος του οποίου θα γραφτεί ύστερα από λίγα χρόνια στο ολυμπιακό βάθρο, αρχίζει σε ένα μικρό γυμναστήριο του Κύδωνα Χανίων. Ενα απόγευμα, ο 12χρονος Θανάσης είδε τα στρώματα και μπήκε να παίξει. «Αρχισα να κάνω τούμπες. Ηταν οι κυβιστήσεις της εποχής. Αυτά ήταν τα πρώτα μου βήματα. Εκείνη την εποχή ξεκινούσαμε μεγάλοι στη γυμναστική. Μετά ήρθα στην Αθήνα, μπήκα στην εθνική ομάδα, έγινα πανελληνιονίκης, πήγα σε βαλκανικούς, πέρασα στη Γυμναστική Ακαδημία. Ολα εξελίχθηκαν φυσιολογικά» μας εξομολογείται ο ομοσπονδιακός προπονητής. Κι ύστερα ήρθε ο έρωτας. «Η σύζυγος υπήρξε πρωταθλήτρια της ενόργανης γυμναστικής με δελτίο στον Αρη Νίκαιας. Γνωριστήκαμε σε κάποιους αγώνες και δημιουργήσαμε την οικογένεια με τον Λευτέρη και τον Ξενοφώντα».
– Γνωρίζετε τα προβλήματα του πρωταθλητισμού. Πώς αποφασίσατε να φέρετε τα παιδιά σας σε αυτόν τον χώρο;
-Εκτός από προβλήματα, ο πρωταθλητισμός έχει και χαρές. Επειδή δεν πρέπει να μετανιώνουμε για αυτό που κάνουμε, αυτονόητο ήταν να δείξω τον δρόμο και στα παιδιά μου. Ανεξάρτητα από τα όποια άλλα προβλήματα υπάρχουν, προτιμώ να τα κυνηγάω μέσα στο γυμναστήριο, παρά στις πλατείες, στις καφετέριες κ.λπ. Το γυμναστήριο είναι το σπίτι μας. Από τότε που φορούσαν πάνες τα έπαιρνα στο γυμναστήριο. Μπουσουλούσαν ανάμεσα στα όργανα, στα στρώματα, έτρωγαν μαγνησίες και σκόνες. Συστηματικά ξεκίνησαν όταν ήταν πέντε ετών.
Στην προσπάθεια που κάνουν ο πατέρας και οι γιοι για να χτίσουν τα κοινά όνειρά τους έχουν και τη συμπαράσταση της κ. Σοφίας. «Η σύζυγος, επειδή είναι του αθλήματος, μας ανέχεται. Συμπαρίσταται. Απαιτούνται πολλές θυσίες, υπάρχουν προβλήματα, τραυματισμοί και στενοχώριες. Η Σοφία στέκεται σαν ήρωας δίπλα μας. Είναι πολύ δύσκολα τα πράγματα σε μια οικογένεια εάν ο ένας δεν καταλαβαίνει τη δουλειά του άλλου. Σπρώξαμε τα παιδιά στον αθλητισμό και, έτσι, φτάσαμε στο ζητούμενο: σε επίπεδο εθνικής ομάδας».
-Ο δικός σας ρόλος είναι διπλός…
-Είναι πολύ δύσκολα τα πράγματα. Στην προπόνηση ξεχνάω τον ρόλο του μπαμπά. Στο σπίτι, όμως, είμαστε οικογένεια. Κάποιες φορές τα παιδιά, ξεχνώντας ότι έχουν να κάνουν με τον προπονητή, διαμαρτύρονται στον μπαμπά. Εκεί τους υπενθυμίζω ότι είμαι προπονητής. Στο σπίτι πηγαίνουν στη μαμά και παραπονιούνται ότι τους πιέζω. Παρά τα μικροπροβλήματα, πρόκειται για μια ενδιαφέρουσα σχέση. Κάθε μέρα χτίζουμε το αύριο και φτιάχνουμε καινούρια όνειρα. Ενα είναι το σταθερό: η συμμετοχή σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Αυτό το χτίζουμε κομμάτι κομμάτι. Θα περάσουμε από πολλές δυσκολίες, από… σαράντα κύματα.
-Μέσα από τα παιδιά σας πραγματοποιούνται και τα δικά σας όνειρα;
-Στη δική μου εποχή οι δυνατότητες για πρωταθλητισμό ήταν ελάχιστες. Σήμερα, η πολιτεία και η ομοσπονδία προσφέρουν περισσότερα. Τις επιτυχίες που έχουν, μέχρι σήμερα, τα παιδιά μου εγώ δεν τις πέτυχα ποτέ. Υπήρξα μόνο πρωταθλητής Ελλάδος, έχω πάει και σε δύο βαλκανιάδες. Αυτό είναι όλο…
Ο ένας αδερφός συμπληρώνει τον άλλον
Η διαφορά των δύο χρόνων που υπάρχει μεταξύ του Ξενοφώντα και του Λευτέρη έχει χαθεί… μέσα στη σκόνη της Μαγνησίας. Λειτουργούν σαν δίδυμοι αλλά μεταξύ τους υπάρχει η ευγενής άμιλλα. Οι χαρακτήρες τους είναι διαφορετικοί και με τις επιδόσεις τους στα όργανα συμπληρώνει ο ένας τον άλλο.
«Ο μικρός έχει μια ιδιαίτερη κλίση στο έδαφος, κρίκους και στο άλμα. Στο ευρωπαϊκό, του Βόλου, βγήκε 4ος στην Ευρώπη στο έδαφος. Ο Ξενοφών προτιμάει τα υπόλοιπα όργανα (πλάγιο ίππο, μονόζυγο και δίζυγο). Δεν είναι μόνο θέμα προτίμησης αλλά και DNA. Ο Λευτέρης είναι πιο δυναμικός, πιο ακροβατικός και ο μεγάλος τεχνίτης», μας λέει ο πατέρας τους και προπονητής του Ξενοφώντα, Θανάσης και συμπληρώνει: «Ηταν πολύ δύσκολο να αναλάβω και τον μικρό. Ευτυχώς, ο Λευτέρης προπονείται με έναν πολύ καλό προπονητή και φίλο, τον Γιώργο Αγγέλου. Τον έχει σαν παιδί του. Μερικές φορές, ο Λευτέρης λέει ότι ευτυχώς που δεν με έχει προπονητή. Οι απαιτήσεις μου, επειδή τους ξέρω, είναι περισσότερες και μπορεί να κάνω και λάθος».
Η καρδιά του πατέρα χτυπάει μαζί με του προπονητή και φουσκώνει από υπερηφάνεια όταν βλέπει τους γιους του να στηρίζει ο ένας τον άλλο: «Εχω δει σε αγώνες πόσο αγχώνεται ο ένας για τον άλλον. Οταν εκτελεί ο Ξενοφώντας, ο Λευτέρης περιμένει με αγωνία και το αντίθετο».
Κοινό το άθλημα, κοινά και τα όνειρα. «Ο πατέρας μου από τη γέννησή μου με έτρεχε στα γυμναστήρια. Στην κατηγορία των παμπαίδων κατέκτησα τα πρώτα μου μετάλλια. Για εμένα είναι προπονητής και πατέρας. Στο γυμναστήριο τον φωνάζω μπαμπά. Είναι περισσότερα τα θετικά παρά τα αρνητικά. Από μικρός το όνειρό μου ήταν να γίνω ένας πολύ καλός γυμναστής», μας λέει ο 17χρονος και ο 15χρονος συμπληρώνει: «Εχω δεθεί πολύ με τον κ. Γιώργο και τον προτιμώ ως προπονητή. Ο πατέρας μου με διορθώνει. Τον έχω και στο σπίτι, ως πατέρα. Με βοηθάει και ο αδελφός μου, τον βοηθάω κι εγώ. Τα όνειρά μας φτάνουν μέχρι τους Ολυμπιακούς. Για μένα η γυμναστική είναι η ζωή μου».