Δεν είναι παράξενο που τα παιδιά της ελληνικής κολύμβησης -τουλάχιστον τα πιο προβεβλημένα- «κερδίζουν» τον κόσμο σε κάθε δημόσια εμφάνισή τους. Το γενικό επίπεδό τους είναι υψηλό και η εξαιρετική προσωπικότητά τους εμφανής. Το ίδιο και των περισσότερων προπονητών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο Χρυσάφης Βαγγελακάκης, προπονητής του παγκόσμιου πρωταθλητή του 2005, Αριστείδη Γρηγοριάδη. Μολονότι ο αθλητής του κατέκτησε δύο μετάλλια (χάλκινο σε ολυμπιακό αγώνισμα, ασημένιο σε μη ολυμπιακό) στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, ο ίδιος δήλωσε ότι, κατά την άποψή του, η σημαντικότερη επιτυχία του 2006 ήταν το ασημένιο μετάλλιο που πήρε ο Γιάννης Δρυμωνάκος στην ίδια διοργάνωση στο ολυμπιακό αγώνισμα 200 μ. πεταλούδας.
Αλλά και ο Γρηγοριάδης έκανε ιδιαίτερη μνεία στον Δρυμωνάκο: «Θέλω να σταθώ ιδιαίτερα στη διπλή επιτυχία του Γιάννη», είπε αναφερόμενος στο μετάλλιο του συναθλητή του στη Βουδαπέστη, αλλά και στο χάλκινο μετάλλιο που πήρε στο Πρωτάθλημα Ευρώπης κολυμβητηρίου 25 μ.
Το ήθος και η προσωπικότητα αυτών των αθλητών (δεν διαφέρουν ο Κοκκώδης, ο Δρυμωνάκος, η Δημοσχάκη, η Νιανγκουάρα, ο Ξυλούρης, ο Ζήσιμος, ο Γιαννιώτης και τα περισσότερα παιδιά) αποδεικνύουν ότι οι πρωταθλητές δεν είναι μόνο κάποιοι άνθρωποι που τρέχουν ή κολυμπούν γρήγορα, που μόνο πηδούν μακριά ή ψηλά, ή μόνο σηκώνουν πολλά κιλά…