Δύο χρόνια μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, το ολυμπιακό πνεύμα, ο «αγνός πατέρας του ωραίου, του μεγάλου και τ’ αληθινού», είναι σαν να μην επισκέφθηκε ποτέ αυτήν εδώ τη χώρα. Το 2005 είχε μπει με την κεκτημένη ταχύτητα που είχε αποκτήσει ο αθλητισμός μας από την επιτυχημένη τέλεση των Ολυμπιακών και τον θρίαμβο στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου. Και στο μεν ποδόσφαιρο, όχι μόνο δεν έχουν τεθεί ακόμη οι βάσεις για να χτιστεί ένα οικοδόμημα υγιές, ποιοτικότερο και χωρίς βία, αλλά παρατηρείται οπισθοδρόμηση, στον δε αθλητισμό μας, γενικά, η λεγόμενη «ολυμπιακή κληρονομιά», δηλαδή τα πολλά και πανάκριβα στάδια και γυμναστήρια, «σαπίζει» ή χρησιμοποιείται για αλλότριους σκοπούς, από αυτούς για τους οποίους ο ελληνικό λαός πλήρωσε πολλά και θα πληρώνει επί χρόνια.
Δύο χρόνια μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, εσείς, οι αναγνώστες μας, οι φίλαθλοι, όσοι παρακολουθείτε τ’ αθλητικά δρώμενα, τι διαπιστώνετε; Βλέπετε, μήπως, ν’ αλλάζει κάτι ουσιαστικό στο ποδόσφαιρο; Ν’ αξιοποιούνται οι εγκαταστάσεις προς όφελος των αθλουμένων; Το ολυμπιακό πνεύμα να έχει επιδράσει θετικά στους Ελληνες; Να έγιναν βήματα προς τα εμπρός στον αθλητισμό μας; Και δεν εννοούμε αν χειροκροτήσατε για κάποιες σημαντικές επιτυχίες ή αν ξεπετάχτηκαν μερικά ταλέντα σε κάποια αθλήματα. Αυτό και φυσιολογικό και αναμενόμενο είναι. Αναφερόμαστε στην ουσία των πραγμάτων. Τέτοια, ούτε η κατάκτηση του ασημένιου παγκόσμιου μεταλλίου από την εθνική ομάδα μπάσκετ ούτε οι επιτυχίες στον στίβο, στην ιστιοπλοΐα, στη γυμναστική, στην κωπηλασία, στην ποδηλασία, στην κολύμβηση και σε άλλα αθλήματα είναι. Η βία ζει και βασιλεύει στα γήπεδα (ανοιχτά και κλειστά), ενίοτε δε και στις πισίνες. Και τούτο είναι, κατά την άποψή μας, το μεγαλύτερο πρόβλημα που σχετίζεται με τον ελληνικό αθλητισμό. Αθλητικές εγκαταστάσεις παραμένουν κλειδωμένες, διότι η κυβέρνηση εξακολουθεί να προσπαθεί να τις «πουλήσει» με το καλύτερο δυνατό αντίτιμο, αντί να τις διαθέσει στον λαό. Οι διαμάχες, μ’ έπαθλο την «καρέκλα», συνεχίστηκαν. Τα χρήματα που κατευθύνθηκαν στον αθλητισμό, σε αρκετές περιπτώσεις δεν ήταν επαρκή για να εκτελεσθούν τα προγράμματα των ομοσπονδιών· σε κάποιες άλλες, όμως, η περικοπή ήταν αναγκαία. Θετικό, εκ πρώτης όψεως, είναι το γεγονός της μείωσης των κρουσμάτων ντόπινγκ. Δεν είμαστε βέβαιοι, όμως, αν μειώθηκε η χρήση απαγορευμένων ουσιών ή βελτιώθηκαν οι τρόποι αποφυγής της ανίχνευσης…
Και το 2006 σε μερικά αθλήματα παρακολουθήσαμε, αντί να διαγωνίζονται οι αθλητές, να διαγκωνίζονται οι παράγοντες ή ν’ ανταγωνίζονται οι διοικήσεις των ομοσπονδιών την πολιτική ηγεσία του αθλητισμού ή άλλους φορείς. Θλίψη προξενεί η διαμάχη του ΣΕΓΑΣ με την Επιτροπή Φιλάθλου Πνεύματος της Ολυμπιακής Επιτροπής, αλλά και η κατάσταση στην πάλη. Εξαιτίας διοικητικής ανεπάρκειας το υπέροχο άθλημα, που τόσα έχει προσφέρει στον ελληνικό αθλητισμό, αργοπεθαίνει. Σκεφθείτε, μόνο, ότι η ομοσπονδία ζήτησε από πρωταθλητές να μεταβούν στο παγκόσμιο πρωτάθλημα με δαπάνες τους! Σε αρκετές περιπτώσεις, νόμοι και κανονισμοί δεν εφαρμόσθηκαν, με τυπικά προσχήματα. Η εφαρμογή τους θα έβλαπτε συμφέροντα των ισχυρών.
Θα «κλείσουμε» τον πρόλογο με μία πρόβλεψη: Το μέλλον αρκετών αθλημάτων προβλέπεται δυσοίωνο. Είθε να διαψευστούμε.