Θυμαμαι την ημέρα που ο Οτο Ρεχάγκελ ήρθε στην Ελλάδα για να μιλήσει με την ΕΠΟ για την ανάληψη της Εθνικής. Ηταν γελαστός και ομιλητικός με όλους, πρόσχαρος και εκδηλωτικός. Ο άνθρωπος που τον έφερε, ο μακαρίτης σήμερα Αλέκος Κοσμίδης, έλεγε ότι για τον Γερμανό κόουτς η Εθνική Ελλάδος ήταν ένα είδος τελευταίας ευκαιρίας για να αποδείξει ότι η μπογιά του περνάει ακόμα – το Ελντόραντο που έψαχνε.
Στη Γερμανια έλεγαν ότι είναι ξεπερασμένος και κανείς δεν τον εμπιστευόταν – το κασέ του ήταν χαμηλό και οι απαιτήσεις του ελάχιστες. Πέντε χρόνια αργότερα, ο Ρεχάγκελ μας ανακοίνωσε, την Τετάρτη το βράδυ, μετά το τέλος του ματς της Εθνικής μας με τη Μολδαβία, ότι δεν θέλει να του γίνεται καμία απολύτως κριτική!
Σε μια χωρα στερημένη από ποδοσφαιρικές επιτυχίες η κατάκτηση του Euro του 2004 ήταν λογικό να δημιουργήσει «ιερές αγελάδες». Οι πρωτεργάτες εκείνης της επιτυχίας ήταν σίγουρο ότι θα απολάμβαναν τον σεβασμό της χώρας και ήταν απολύτως βέβαιο ότι θα τύγχαναν μιας προνομιακής αντιμετώπισης από τον Τύπο: η εγχώρια αθλητικογραφία θα τους συγχωρούσε πολλά.
Ο Ρεχαγκελ, που διεκδικεί το δικαίωμα του αλάθητου γιατί η Εθνική μας κέρδισε τη Μολδαβία στο τέταρτο λεπτό των καθυστερήσεων, απλώς άργησε λίγο να καβαλήσει το καλάμι. Η συμπεριφορά του Γερμανού προπονητή μετά την επιστροφή από την Πορτογαλία δυστυχώς ξεπερνά κάθε όριο ανεκτής έπαρσης.
Προχθεσ μας είπε ότι δεν επιτρέπεται να του γίνεται κριτική, πριν από λίγο καιρό υποστήριξε ότι δέχεται ως συνομιλητή για την Εθνική μόνο τη γυναίκα του: όλα αυτά είναι ανησυχητικά σημάδια. Οπως ανησυχητικό είναι ότι έδιωξε χωρίς λόγο από την Εθνική ανθρώπους που μέχρι τα τελικά της Πορτογαλίας ήταν πολύτιμοι (όπως ο πρώην team manager της ομάδας Γιώργος Παπαλάνης), ότι συμπεριφέρεται αλαζονικά σε ποδοσφαιριστές, ότι ανακατεύεται ακόμα και με τις επαγγελματικές επιλογές τους δίνοντάς τους κατευθύνσεις ή κάνοντάς τους γνωριμίες με Γερμανούς παράγοντες και μάνατζερ.
Ολα αυτα ο Γερμανός προπονητής απέκτησε το δικαίωμα να τα κάνει γιατί ο αθλητικός Τύπος αυτοφιμώθηκε και αντιμετώπισε μετά την Πορτογαλία το όποιο έργο του σαν να πρόκειται για κάτι θεόπνευστο· ο Ρεχάγκελ έγινε προφήτης στις νίκες και Μεσσίας στις στραβές!
Μετα την κατακτηση του Euro του 2004, ήρθε ως τιμωρία για την έπαρση ο αποκλεισμός της Εθνικής από το παγκόσμιο κύπελλο. Στη διαδρομή των προκριματικών του Μουντιάλ η Εθνική είχε παίξει ελάχιστα καλά ματς και τα αποτελέσματά της ποτέ δεν δικαιολόγησαν το τρόπαιο της Πορτογαλίας. Κι όμως, ο Τύπος λιβάνισε τον Μεσσία και σπάνια υπογράμμισε ότι η επιτυχία στο Euro δεν αξιοποιήθηκε. Και η έπαρση του Ρεχάγκελ αντί μετά τον οδυνηρό αποκλεισμό να γιατρευτεί, φούντωσε κι άλλο.
Η Εθνικη που είδαμε φέτος, από τον Σεπτέμβριο μέχρι σήμερα, κουβαλάει την έπαρση του κόουτς στο DNA της. Δεν ξέρω αν κάναμε τον χερ Οτο σαν τα μούτρα μας, πάντως το Ελντοράντο που έψαχνε σίγουρα εδώ το βρήκε…