Η ωρα για την ένταξη του του Θοδωρή Παπαλουκά στο ΝΒΑ φαίνεται πως έφτασε. Ανεξαρτήτως αν η είδηση από τα ΜΜΕ του Λος Αντζελες για πρόταση των Λέικερς (30 εκατ. δολάρια για 5 χρόνια) είναι ακριβής, είναι βέβαιο πως ο κορυφαίος και πιο ολοκληρωμένος πλέι μέικερ της Ευρώπης θα παίξει σίγουρα σε έναν μεγάλο σύλλογο των ΗΠΑ. Θεωρώ πως η επιτυχία του είναι δεδομένη. Και το θεωρώ, όχι γιατί υποτιμώ τις μεγάλες δυσκολίες και τις ειδικές συνθήκες παιχνιδιού στο ΝΒΑ.
Αλλωστε, η περίπτωση Σπανούλη αλλά και πολλές ακόμη δείχνουν πως αυτός ο κόσμος είναι, εκτός από δύσκολος, και ψυχρά σκληρός. Είμαι βέβαιος για την επιτυχία του Θοδωρή, γιατί είναι ώριμος και ολοκληρωμένος. Το θέλει πολύ και είναι πανέτοιμος να πετύχει. Πάει εκεί για τη δόξα και την ικανοποίηση ότι μπορεί να παίξει μπάσκετ υψηλών απαιτήσεων και σε αυτό το επίπεδο. Εχει νου και σώμα σε ένα δυσεύρετο συνδυασμό. Τηρουμένων των αναλογιών είναι ο λευκός Μάτζικ Τζόνσον. Ενας δίμετρος πλέι μέικερ που οργανώνει με πειθαρχία τις εντολές του προπονητή, σκοράρει και πασάρει καταπληκτικά, είναι στα ριμπάουντ και στις δύο ρακέτες. Κανένας από τους αντιπάλους που θα βρει μπροστά του, δεν θα έχει σωματικό τουλάχιστον πλεονέκτημα για να τον στριμώξει.
Αυτο όμως που ξεχωρίζω και θεωρώ στοιχείο του μεγάλου παίκτη-αθλητή, είναι ο έρωτας για το παιχνίδι και το πάθος της τελειότητας. Είναι συνδυασμός προόδου με στοιχεία καλλιτεχνίας. Αυτοί οι παίκτες κινούνται με ρυθμό, λες και ακούνε μουσική, χαίρονται με αυτό που παίζουν, βλέπεις στο χαμόγελό τους, ακόμη στο πάθος και την ένταση, την ικανοποίηση, σχεδόν την ευτυχία γι’ αυτό που κάνουν. Το ότι μερικοί νέοι άνθρωποι, υπερβολικά πλούσιοι για την ηλικία τους, παραμένουν απλοί και ευγενείς, πολύτιμα πρότυπα για τα παιδιά μας, είναι εξαιρετικά σπουδαίο σε έναν κόσμο που χάνει διαρκώς τα στοιχεία του αθλητισμού από τους κανόνες σούπερ μάρκετ που επιβάλλουν οι ανάγκες της showbiz.