Δεν ειμαι από εκείνους που συμπαθούν τον Νέρι Καστίγιο, ως χαρακτήρα. Οσοι, όμως, αγαπάμε την μπάλα, γνωρίζουμε ότι είναι σύνηθες, οι πολύ καλοί παίκτες να είναι «παλιόπαιδα» στο γήπεδο. Δεν χρειάζεται να πάει κανείς πολύ μακριά. Ας σταθεί στον Μαραντόνα, τον Γκασκόιν, τον Ρούνι, τον Μπέλαμι, τον Ματεράτσι. «Παλιόπαιδα», άξια να πάρουν -και να χάσουν- ένα παιγνίδι μόνοι τους.
Ο Νερι Καστιγιο είναι ένα απ’ αυτά τα «παλιόπαιδα». Γι’ αυτό και δεν τον «πήγαιναν» οι προπονητές του στον Ολυμπιακό. Τον «πήγε» μόνο ο Νίκος Αλέφαντος, που υπήρξε και ο ίδιος «παλιόπαιδο», την εποχή που ο Σοφιανός «κεντούσε» στο γήπεδο… όποτε δεν ήταν στα κρατητήρια!
Και, να σασ πω, κάπου έχουν λείψει αυτά τα «παλιόπαιδα» από τα ελληνικά γήπεδα, όπου, εσχάτως, «απολαμβάνουμε» αμφιβόλου ποιότητος μισθοφόρους (από τα «αζήτητα» εξακολουθούμε να ψωνίζουμε και μάλλον ακριβά χρεώνουν τους παίκτες στον λογαριασμό τους οι ΠΑΕ) που αδιαφορούν για τη «φανέλα» και παίζουν «όσο λέει το συμβόλαιο»! Ο Καστίγιο, λοιπόν, δεν ήταν μισθοφόρος! Και με άγγιξε το παράπονό του. Δεν ήθελε να φύγει από την Ελλάδα.
Εδω περασε την εφηβεία του, εδώ έγινε ποδοσφαιριστής (το ταλέντο του τον κράτησε, δηλαδή, και όχι οι κατά καιρούς προπονητές του) εδώ ερωτεύτηκε, εδώ ζευγάρωσε. Είναι βέβαιο ότι ο Καστίγιο προτιμούσε την Ελλάδα από την επικίνδυνη και παγωμένη Ουκρανία. Θα μπορούσε να μείνει στον Ολυμπιακό αν η ομάδα του έδινε, ας πούμε, όσα και στον Ραούλ Μπράβο, έναν αριστερό οπισθοφύλακα από τα «υπόλοιπα» της Ρεάλ, σχεδόν επαγγελματία «παγκίτη» στη Μαδρίτη.
Δεν τον «πηγαινε», όμως, απ’ ό,τι φάνηκε και η διοίκηση, δηλαδή η ιδιοκτησία της ομάδας. Κι όταν έπεσε η μεγάλη πρόταση, το τέλος της καριέρας του Νέρι στην Ελλάδα ήταν δεδομένο. Θα μας λείψει αυτό το «παλιόπαιδο», που, εκτός των άλλων, απεδείχθη και ευφυέστατο, αφού η κίνησή του να επιλέξει την εθνική του Μεξικού, φάνηκε ορθότατη.
Στουσ αγωνεσ του «Κόπα Αμέρικα» ανέβηκαν οι μετοχές του ενώ το Μεξικό παίζει, λόγω ομίλων, σε κάθε «Μουντιάλ». Και το 2010, που ο Νέρι θα είναι 26 ετών και θα λήγει το συμβόλαιό του στη Σαχτάρ, θα «βγάλει μάτια» πάλι, αν είναι υγιής. «Παλιόπαιδο», λοιπόν, ο Νέρι, αλλά ικανός στο γήπεδο. «Είναι κακός χαρακτήρας, θέλει πάντα να παίζει! Τα έβαλε ακόμη και με τον Σάντεζ, όταν δεν τον συμπεριέλαβε στην ενδεκάδα στους αγώνες για το «Γκόλντεν Καπ» έλεγε κάποιος από τους νεοσσούς της δημοσιογραφίας, που κάνουν «ρεπορτάζ» στο δημόσιο ραδιόφωνο. Πού να ξέρουν τα παιδάκια τι θα πει ποδοσφαιριστής! Ακούς εκεί «κακός χαρακτήρας», επειδή θέλει σώνει και καλά να παίζει στη βασική ενδεκάδα!
Μα, αυτουσ θέλει ο κάθε προπονητής που ξέρει από μπάλα! Αλλά όταν οι προπονητές είναι τσιράκια των προέδρων ή των μανατζαραίων και ο οποιοσδήποτε ξένος «πρέπει να παίζει», επειδή η ομάδα τον έχει πληρώσει (χρεώσει, καλύτερα) ακριβά, πού να βρεθεί θέση για τους «παλιοχαρακτήρες»!
