Μηπως θα πρέπει από τα φιλικά προετοιμασίας να βγαίνουν συμπεράσματα, πλην αυτών για την αξία των ποδοσφαιριστών, και κατά πόσο κάποιοι προπονητές είναι κατάλληλοι για την ομάδα που ανέλαβαν; Γιατί να λέμε μόνο «αυτός ο παίκτης δεν δένει με τους υπόλοιπους» όταν αυτό φαίνεται… διά γυμνού οφθαλμού και να μην «ακουμπάμε» και τον προπονητή, όταν διακρίνουμε πως δεν μπορεί να κάνει πράξη στον αγωνιστικό χώρο τον σχεδιασμό του.
Επειτα από τις δύο ήττες του Ολυμπιακού, από τον Πανιώνιο και την Οσασούνα, ακούσαμε τον κ. Τάκη Λεμονή να μιλάει για μια νέα ομάδα που πάει να δημιουργήσει. Να ξεχάσει ο κόσμος αυτήν της τελευταίας τριετίας και να κάνει υπομονή, διότι η καινούργια θα είναι τελείως διαφορετική. Καμία αντίρρηση, αφού αυτό το γνωρίζουμε, από το φινάλε της περασμένης περιόδου, όταν έγινε γνωστό πως περισσότεροι από δέκα παίκτες των πρωταθλητών θα σήκωναν άγκυρα από το Λιμάνι.
Αν και δεν μπορουμε να κρίνουμε από τα «ονόματα», θεωρούμε πως αυτοί που ήρθαν είναι ικανοί να αντικαταστήσουν κατά ένα βαθμό αυτούς που έφυγαν. Αυτή τη λογική έχουν οι μεταγραφές. Δεν παίρνεις έναν παίκτη, θεωρητικά τουλάχιστον, κατώτερο από αυτόν που έδιωξες ή πούλησες. Πιστεύουμε πως το ίδιο πρέπει να ισχύει και για τους προπονητές. Προσπαθείς πάντα να βρεις τον καλύτερο από αυτόν στον οποίο δείχνεις την πόρτα εξόδου.
Ο Τακησ Λεμονησ στην πρώτη του θητεία στον Ολυμπιακό διαδέχθηκε τον Γιάννη Μαντζουράκη, ο οποίος με τη σειρά του είχε πάρει τη θέση του Μπιγκόν, που ήταν ο διάδοχος του Ντούσαν Μπάγεβιτς. Στην ουσία, όμως, και οι τρεις εργάστηκαν με την ομάδα που είχε μοντάρει ο Μπάγεβιτς. Μία ομάδα, που πήγαινε με… αυτόματο πιλότο και κατέκτησε τότε τους τίτλους.
Οταν πέρυσι ήρθε για δεύτερη φορά στον Πειραιά, αντικαθιστώντας τον Τροντ Σόλιντ, οι «ερυθρόλευκοι» βρέθηκαν εκτός Κυπέλλου, από τα Γιάννινα και γνώρισαν την πρώτη ήττα από τον Παναθηναϊκό στο «Γ. Καραϊσκάκης». Από απόδοση δε, έκαναν τις χειρότερες εμφανίσεις της τελευταίας δεκαετίας. Οσο για τον τίτλο, αυτός ήρθε, από τις ανέλπιστες απώλειες λόγω κατά πρώτο των «πρασίνων» και κατά δεύτερο της ΑΕΚ.
Εχοντασ αυτήν την εμπειρία από τον κ. Τάκη Λεμονή, ο Σωκράτης Κόκκαλης του εμπιστεύτηκε τη δημιουργία της νέας ομάδας. Σίγουρα θα έχει δει κάποιες ικανότητες στον Ελληνα προπονητή για να το αποφασίσει. Και δεν έχουμε κι εμείς λόγο να αμφιβάλλουμε πως πιθανόν να τις έχει. Ομως σίγουρα δεν διαθέτει την απαιτούμενη και απαραίτητη εμπειρία για κάτι τέτοιο. Κι αν ένας τεχνικός δεν την έχει, είναι πολύ δύσκολο να διαχειριστεί ποδοσφαιριστές του επιπέδου ενός Γκαλέτι, Ραούλ Μπράβο, Νικοπολίδη, Τζόρτζεβιτς, Κοβάσεβιτς, και όποιον ακόμα του φέρει ο Ιλια Ιβιτς.
Η δημιουργια ομάδας είναι σαν το φαγητό. Δεν αρκούν τα καλά υλικά. Χρειάζεται και ο μάγειρας που θα έχει, όχι μόνο τη γνώση, αλλά και την εμπειρία. Δεν μπορεί να είναι πάνω από το φαγητό συνέχεια με τη συνταγή. Πρέπει απαραίτητα να βάλει και τη δική του προσωπικότητα. Και αυτό είναι το βασικό που λείπει από τον Ολυμπιακό, όπως τον είδαμε στα μέχρι τώρα φιλικά. Δεν έχει προσωπικότητα, αλλά και ούτε κάποιον συγκεκριμένο προσανατολισμό στο παιχνίδι του.
