ΤΕΛΙΚΑ, οι διεθνείς μας επιτυχίες στον αθλητισμό, είναι δυσανάλογες με το μέγεθός μας ως χώρα. Και σε έκταση και σε πληθυσμό. Μετά την εθνική νέων ποδοσφαίρου, ήρθε η εθνική εφήβων του μπάσκετ να βρεθεί στη δεύτερη θέση της Ευρώπης. Οι επιτυχίες των ανδρών στα δύο πιο δημοφιλή ομαδικά αθλήματα είναι δεδομένες. Οπως και τα πολλά Ολυμπιακά και παγκόσμια μετάλλια στα ατομικά αγωνίσματα. Επομένως, πρέπει να θεωρήσουμε δεδομένο πως έχουμε τον αθλητισμό στο αίμα μας.
ΑΛΛΑ φτάνει μόνο αυτό, μαζί με το πείσμα και τον ενθουσιασμό που μας διακρίνει σαν λαό; Σίγουρα όχι. Χρειάζονται πολλά περισσότερα για να αξιοποιηθεί αυτό το ταλέντο. Οταν μάλιστα ο σχολικός αθλητισμός είναι κάτι άγνωστο για τους υπεύθυνους της Πολιτείας. Η οποία μπορεί μεν να χρηματοδοτεί ακόμα και τον επαγγελματικό αθλητισμό, όμως η οργάνωσή της σε φυτώρια και ανεύρεση ταλέντων δεν βρίσκεται ούτε σε… εμβρυακή κατάσταση. Δεν υπάρχει σχολικός αθλητισμός στην Ελλάδα.
ΦΥΣΙΚΑ δεν μιλάμε για τον τρόπο με τον οποίο καλλιεργείτο ο αθλητισμός στις χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ, όπου οι τότε άγνωστες και τραγικές πτυχές του για την υγεία των αθλητών, είδαν το φως της δημοσιότητας έπειτα από την κατάρρευσή του. Ομως, δεν είναι δυνατόν να μην υπάρχει και στη χώρα μας ένα στοιχειώδες πρόγραμμα βάσει του οποίου θα αναδεικνύονταν κάποια ταλέντα, μέσα από τα σχολεία.
ΣΚΕΦΤΕΙΤΕ: Οταν χωρίς ουσιαστικό κρατικό προγραμματισμό, έχουμε τόσες πολλές και μεγάλες διεθνείς επιτυχίες, τι θα είχαμε πετύχει, αν είχε μεριμνήσει και η Πολιτεία από την πλευρά της στην ανεύρεση και αξιοποίηση των ταλέντων. Και να είστε σίγουροι, πως δεν χρειάζονται πολλά χρήματα. Προγραμματισμός, οργάνωση, μεράκι και όραμα είναι τα απαραίτητα.
ΕΝΑ παράδειγμα: Γιατί δεν αξιοποιούνται όλες οι δημόσιες πισίνες, για τα παιδιά των δημοτικών σχολείων; Εχουν όλοι οι γονείς τα χρήματα, ώστε να τα στέλνουν να μαθαίνουν κολύμβηση στους συλλόγους επί πληρωμή; Οταν μάλιστα, πολλοί από αυτούς τους συλλόγους, χρηματοδοτούνται από τον κρατικό προϋπολογισμό.
ΠΟΛΛΕΣ φορές, ακόμα και από τα μαθητικά μου χρόνια, είχα αναρωτηθεί: Σε τι χρησιμεύει η «ανάταση» ή η «έκταση», στις ώρες της γυμναστικής; Στην οποία μάλιστα οι περισσότεροι την κάναμε… κοπάνα. Γιατί εκείνη η ώρα να μην αξιοποιείτο με ένα διαφορετικό τρόπο; Θα την κοπάναγε κανείς, αν μας πήγαιναν έως τον Αγιο Κοσμά, να παίξουμε ποδόσφαιρο ή μπάσκετ; Ή αν συναγωνιζόμαστε στο τρέξιμο ή στο άλμα;
ΣΙΓΟΥΡΑ τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Ομως θα πρέπει επιτέλους η Πολιτεία να πάρει την απόφαση να οργανώσει τον αθλητισμό μας σε άλλη βάση. Οι πιτσιρικάδες του ποδοσφαίρου και του μπάσκετ, αλλά και όσοι πέτυχαν τις μεγάλες διεθνείς επιτυχίες, απέδειξαν πως από ταλέντο… ξεχειλίζουμε. Ομως οι αρμόδιοι, το αφήνουν να πάει χαμένο.
