Μια σειρά ερωτημάτων που δημιούργησε η εθνική ομάδα μπάσκετ, στα μισά της προετοιμασίας της, με τις αλλοπρόσαλλες εμφανίσεις της στα τρία πρώτα φιλικά παιχνίδια του Στρασβούργου, θα πρέπει να πάρουν τις ανάλογες απαντήσεις στο κομβικής σημασίας τουρνουά «Ακρόπολις» που αρχίζει αύριο στο Ολυμπιακό Στάδιο. Η πρωταθλήτρια Ευρώπης «θόλωσε» σημαντικά την εικόνα της, στην έδρα του ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, πριν από μια εβδομάδα και μόνο τα στελέχη της και οι προπονητές μπορούν να δείξουν και πάλι τις αληθινές δυνατότητες που υπάρχουν και όπως έχουν διαμορφωθεί από τις επιτυχίες του Βελιγραδίου και του Τόκιο, τα δύο τελευταία χρόνια. Το μοναδικό δεδομένο, ενόψει της νέας πρόκλησης που περιμένει την ελληνική ομάδα στα ισπανικά γήπεδα, με την κατάκτηση ενός μεταλλίου, είναι ότι οι διεθνείς παίκτες δεν «έχασαν» εν μια νυκτί την αγωνιστική ομοιογένειά τους και το ψυχολογικό «δέσιμο» της παρέας που είχαν και έχουν, ξεπερνώντας ομαλά τη μετάβασή τους από την ασημότητα στην καταξίωση των κορυφαίων παικτών του ευρωπαϊκού μπάσκετ.
«Ψήλωσαν» απότομα τα παιδιά της Εθνικής και διαλέγουν παιχνίδια, αναλόγως με τους αντιπάλους τους; Μετατράπηκε η εθνική ομάδα στη «ΓΣΕΕ» του ελληνικού μπάσκετ που ενδιαφέρεται για τα προβλήματα των συναδέλφων παικτών; Δεν υπάρχει ισχυρό κίνητρο, ύστερα από το «χρυσό» του προηγούμενου «ΕΥΡΩΜΠΑΣΚΕΤ» και το ασημένιο μετάλλιο του Παγκοσμίου; Αντιμετωπίζουν κάποιοι από τους διεθνείς παίκτες τη διοίκηση της ΕΟΚ ως τον απέναντι συνομιλητή στα συνδικαλιστικά θέματα που διεκδικούν και όχι στον καλύτερο συμπαραστάτη τους που δημιουργεί τις καλύτερες δυνατές προϋποθέσεις για την προετοιμασία τους; Και για ποιον λόγο να δημιουργηθεί αυτή η σκέψη αντιμετώπισης;
Ή εν κατακλείδι, δεν δικαιούνται και οι παίκτες της Εθνικής έστω και μια κάκιστη εμφάνιση, όπως στο φιλικό με τη Σερβία και τη συντριβή με 32 πόντους;
Εδεσαν αρμονικά
«Κανείς δεν θα θυμάται αυτή την ήττα στις 16 Σεπτεμβρίου που τελειώνει το «ΕΥΡΩΜΠΑΣΚΕΤ» αποκρίθηκε ο Θοδωρής Παπαλουκάς και ο Βασίλης Σπανούλης πρόσθεσε, προσφάτως, ότι «οι διεθνείς δεν έγιναν αλαζόνες και πληγώθηκε ο εγωισμός τους από εκείνη την εμφάνιση». Αν η εθνική ομάδα έφτασε τόσο ψηλά, τα 2 τελευταία χρόνια, οφείλεται στην αξία των παικτών της, αλλά κυρίως στη συνύπαρξη καλών χαρακτήρων που έδεσαν αρμονικά και φιλικά, υπό τη… σκέπη του Παναγιώτη Γιαννάκη. Χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια και ίσως να πρόκειται περί… κατορθώματος για να μετατραπεί μια ομάδα-μοντέλο σε ομάδα που διαθέτει παίκτες με «εξαπτέρυγα» και διαιρείται σε μικρά «καπετανάτα».
Αντίθετα, η εθνική ομάδα βρίσκεται σε μια ώριμη ηλικία για να διαχειριστεί σωστά τις επιτυχίες της και έχοντας ανεβάσει ψηλά την υστεροφημία του Ελληνα μπασκετμπολίστα, να προστατεύσει τον ίδιο τον εαυτό της.
Στο θέμα του κινήτρου, η συγκεκριμένη εθνική ομάδα, ύστερα από την κατάκτηση του ασημένιου μεταλλίου στο περσινό Παγκόσμιο και τη νίκη επί των Αμερικανών που αποτελούν διακρίσεις τεράστιας εμβέλειας, καλείται να συνηθίσει την πίεση του πρωταθλητισμού και να παραμείνει «αχόρταγη». Ο Γιαννάκης είχε παραδεχτεί, μετά το Τόκιο, ότι οι συγκεκριμένοι παίκτες ξεπέρασαν τη «χρυσή» γενιά του ’87, η οποία, όμως, με την προσθήκη μόνο ενός παίκτη, του Ντέιβιντ Στεργάκου, έπαιξε και πάλι στον τελικό του «ΕΥΡΩΜΠΑΣΚΕΤ» του ’89, στο Ζάγκρεμπ. Η τωρινή εθνική ομάδα, λόγω και του μικρότερου μέσου όρου ηλικίας της από εκείνη την πρωτοπόρο ομάδα, έχει πολύ μεγαλύτερο ορίζοντα προκλήσεων και επιτυχιών από το προσεχές «ΕΥΡΩΜΠΑΣΚΕΤ». Φυσικά, «συμβόλαιο» με το μετάλλιο οποιασδήποτε απόχρωσης δεν μπορεί να κάνει καμία ομάδα και σε καμία διοργάνωση, βάσει της πρόσφατης προϊστορίας της, αλλά στην Ισπανία, ο τίτλος της πρωταθλήτριας Ευρώπης πρέπει να διεκδικηθεί από αντιπάλους που θα αποδείξουν ότι είναι καλύτεροι από την ελληνική ομάδα που θα θέλει να αποδείξει ταυτόχρονα ότι επέστρεψε στην κορυφή του ευρωπαϊκού μπάσκετ για να μείνει…
Και αυτός ο στόχος είναι εφικτός, ακόμα κι αν η διάρκεια μιας διάκρισης είναι δυσκολότερη από την ίδια τη μεμονωμένη διάκριση.
Αρκεί η εθνική ομάδα να αποτάξει τα όποια ψήγματα κορεσμού (αν της δημιουργήθηκαν), να μείνει ενωμένη, να συνειδητοποιήσει ότι το Βελιγράδι και το Τόκιο ήταν μόνο η αρχή και να μην αποπροσανατολίζεται σε εξωγηπεδικά θέματα που μπορεί να είναι σοβαρά για τον κλάδο των παικτών, αλλά η εθνική ομάδα είναι ο πιο ακατάλληλος χώρος επίλυσής τους. Εξάλλου, η εθνική ομάδα, η συνολική προσπάθεια που γίνεται τα τρία τελευταία χρόνια και η αποτελεσματικότητα του συνόλου, ανέδειξαν και κοστολόγησαν με τα υψηλότερα κασέ της Ευρώπης το ταλέντο όλων των διεθνών παικτών. Στην προ Βελιγραδίου εποχή, είχαμε μεμονωμένους, ταλαντούχους παίκτες που δεν έγιναν ομάδα.
Στο «Ακρόπολις» θα δοθούν απαντήσεις που πρέπει να είναι πειστικές, μόνο από το μπάσκετ που θα αποδώσει η επίσημη αγαπημένη. Πέραν της δεδομένης υποχρέωσης προς τους Ελληνες φιλάθλους που έχουν πιστέψει στη συγκεκριμένη ομάδα, δεν θα γραφτεί στην ιστορία ως ολέθριο λάθος να «πετάξουν» μόνοι τους τον ιδρώτα δύο χρόνων;
Αμυνα, λάθη και «κόλπα» στην επίθεση από την Εθνική
Η εφαρμογή των αγωνιστικών αρχών της, όπως έχουν πιστοποιηθεί στις δύο προηγούμενες διοργανώσεις, αλλά και η μερική… «παύση» της αναγνωρισιμότητας που έχουν οι περισσότεροι αντίπαλοι για μερικά σημεία του παιχνιδιού της Εθνικής ομάδας, θα είναι για τον Παναγιώτη Γιαννάκη τα δύο ζητούμενα στο τουρνουά «Ακρόπολις».
Οι 92 πόντοι που δέχτηκε η Εθνική ομάδα στο φιλικό με τη Σερβία, με δεδομένη την ελληνική… ανυπαρξία πάνω στο παρκέ, αποτελούν ένα «αχώνευτο» σημείο για την άμυνα της πρωταθλήτριας Ευρώπης που έχει αποδείξει ότι ο μέσος όρος του παθητικού της είναι οι 65-70 πόντοι. Η άμυνα σε ατομικό και κυρίως ομαδικό επίπεδο πρέπει να γίνει ξανά η αφετηρία των καλών εμφανίσεων της Εθνικής στο «Ακρόπολις», γιατί η ίδια η ομάδα έχει μάθει να αγωνίζεται με πάθος στα… μετόπισθεν και να παίρνει ρυθμό για την επίθεσή της.
Τα σαράντα λάθη που υπέπεσαν οι διεθνείς παίκτες στα δύο φιλικά με τη Σλοβενία και τη Σερβία, είναι «απαγορευτικά» για τη νοοτροπία που έχει η Εθνική ομάδα να μην προσφέρει «δώρα» στον εκάστοτε αντίπαλό της. Ο μέσος όρος των λαθών στην κυκλοφορία της μπάλας πρέπει να κυμανθεί οριακά στον πρώτο διψήφιο αριθμό για να μη δίνεται το δικαίωμα του εύκολου καλαθιού και της δημιουργίας επίθεσης στην αντίπαλη ομάδα.
«Να κάνουμε σωστά τα βασικά στοιχεία του παιχνιδιού μας, όπως έχουμε μάθει και μπορούμε», επανέλαβε ο Γιαννάκης στις τελευταίες προπονήσεις. Αυτά είναι τα δύο στοιχεία που η Εθνική έχει αποδείξει ότι μπορεί να εφαρμόσει, παίζοντας με τη δεδομένη αυτοσυγκέντρωση και διατηρώντας σταθερή απόδοση, με διαφορετικά σχήματα στην πεντάδα της.
Υστερα από δύο χρόνια επιτυχιών, είναι φυσικό επόμενο, όλοι οι αντίπαλοι της ελληνικής ομάδας να έχουν βάλει στο «μικροσκόπιο» το στυλ παιχνιδιού της Εθνικής και να μπορούν να το «διαβάσουν» λεπτομερώς.
Πριν από το «ΕΥΡΩΜΠΑΣΚΕΤ» και χωρίς να γίνουν… αποκαλύψεις στο «Ακρόπολις», η Εθνική έχει τη δυνατότητα να αλλάξει κάποια από τα επιθετικά συστήματά της, να μη στηρίζεται κατά κόρον στο «πικ εν ρολ» που έχει εφαρμόσει στο πρόσφατο παρελθόν και να βρει επιθετικές λύσεις, κυρίως, όταν ο βασικός σέντερ είναι εγκλωβισμένος και δεν μπορεί να σκοράρει.
