Την κυριακη αρχίζει το πρωτάθλημα της Α΄ Εθνικής το οποίο εκσυγχρονιστικά ονομάζεται Super League. Ενα πρωτάθλημα στο οποίο τα μόνα super είναι η βία, ο φανατισμός και οι χυδαιότητες. Ο ανταγωνισμός, οι συνθήκες και η ποδοσφαιρική ποιότητα είναι στοιχεία παντελώς άγνωστα και εντελώς αδιάφορα για τους παράγοντες αλλά και για τους οπαδούς. Με Λούα Λούα και μερικά σφηνάκια οι φανατικοί του Θρύλου, για παράδειγμα, μπορεί να βλέπουν την ομάδα τους ανώτερη και από την Μπαρτσελόνα.
Αρχιζουμε λοιπόν με το ντέρμπι των αιωνίων. Στην ανανεωμένη Λεωφόρο (τρομάρα μας) ο Παναθηναϊκός υποδέχεται τον Ολυμπιακό χωρίς -φυσικά- την παρουσία οπαδών των φιλοξενουμένων. Αυτό άλλωστε είναι αυτονόητο στη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα της ισχυρής, στην Ευρώπη, Ελλάδας! Διότι αν στο γήπεδο υπάρχουν οπαδοί και του αντιπάλου, πρώτον είναι πιθανόν το ματς να μη λήξει, δεύτερον να μην επαρκεί η αστυνομική δύναμη της πρωτεύουσας και τρίτον ο Ευαγγελισμός να μην μπορεί να εξυπηρετήσει τους τραυματίες. Οσο για την ποιότητα του ποδοσφαίρου που θα παιχθεί, αυτό είναι εντελώς αδιάφορο εφόσον το μόνο που έχουμε μάθει να μας ενδιαφέρει είναι η πάση θυσία νίκη.
Προσωπικα, το ελληνικό πρωτάθλημα με αφήνει παντελώς αδιάφορο. Εγκατέλειψα τις κερκίδες πριν από 15 χρόνια, θα εγκαταλείψω και τη θέση μου στον καναπέ αφού η παρακολούθηση ενός μέσου ελληνικού παιχνιδιού είναι, για κάποιον που του αρέσει το ποδόσφαιρο, κάτι σαν μαρτύριο. Με πέντε δέκα ματς του Champions League και τα σπουδαία ντέρμπι -κυρίως- σε Ισπανία και Αγγλία φτάνουν και περισσεύουν για όλη τη χρονιά. Στην πατρίδα μας, σχεδόν σε κανένα τομέα της κοινωνικής δραστηριότητας δεν έχουμε όραμα και άποψη για το μοντέλο ανάπτυξης που οι συνθήκες της εποχής απαιτούν.
Πολιτικεσ εκλογές χωρίς πολιτική και ποδόσφαιρο χωρίς ταλέντο και προσωπικότητες. Από Παναγή Παπαληγούρα, Γεώργιο Ράλλη, Θανάση Κανελλόπουλο, Γεώργιο Μαύρο, Ηλία Ηλιού, Μίκη Θεοδωράκη, Μίμη Δομάζο, Μίμη Παπαϊωάννου, Τάκη Λουκανίδη, Γιώργο Κούδα, στους σημερινούς πρωταγωνιστές του -σχεδόν- τίποτα.
