Διαβαζα κάπου στα «σύντομα» της αθλητικής «Κ» ότι ο Ρουμάνος, ελληνικής καταγωγής, βετεράνος βαδιστής Λεωνίδας Καραϊωσηφόγλου, εξελέγη σε κάποιο πόστο της IAAF και θυμήθηκα τις μονομαχίες του με τους Ελληνες αθλητές του βάδην, παλιότερα, στους «Βαλκανικούς». Τότε, που εδώ ήταν ακόμη «Μπαλκάνια» και όχι «παίξε γέλασε». Τότε, που έπεφτε κλάμα, όταν κερδίζαμε πρωτιές στους αγώνες εκείνους, που αποτελούσαν, στη δεκαετία του ’70, το «γεγονός της χρονιάς»!
Και σκέπτομαι πόσο άτυχοι ήταν εκείνης της γενιάς οι αθλητές, που δεν είχαν τα μέσα να προπονηθούν, που δεν έπαιρναν άδεια από τις μονάδες όπου υπηρετούσαν για να μη χάσουν τη φόρμα τους, που έκαναν «αμάν» για κανένα ταξίδι σε ξένες χώρες για συμμετοχή σε μεγάλους αγώνες. Και ήταν ελάχιστοι εκείνοι που «έπιαναν τα όρια». Αθλητές σπουδαίοι, που αν δραστηριοποιούνταν στη σημερινή εποχή, θα ήταν, χωρίς αμφιβολία, εκατομμυριούχοι! Ζούσαν, όμως, στην Ελλάδα, που δεν διέθετε τα μέσα αλλά και την «τέχνη» των τότε «ανατολικών», που κατασκεύαζαν πρωταθλητές και πρωταθλήτριες.
Με δανεικά «σπάικς» έτρεχαν πολλοί πρωταθλητές μας, με «τσοντάρισμα» των φιλάθλων και των διοικήσεων των σωματείων τους αγόραζαν φόρμες και σορτσάκια. Αλλά στον αγώνα πρώτοι και καλύτεροι. Και το Παναθηναϊκό Στάδιο ή το «Καραϊσκάκη, αργότερα, γεμάτα! Ιστορικές οι μάχες του Χρήστου Παπανικολάου με τον Νόρτβικ, τον Ντιονίζι, τον Τρακανελί, τον Σιπρόφσκι, τον Σήγκρεν. Εκπληκτικές, για την εποχή, οι επιδόσεις του Παπαγεωργόπουλου, του Τζιωρτζή, του Παρρή, του Κούσουλα, του Παπαδημητρίου. Πρωτοσέλιδα την επομένη σε όλο τον Τύπο! Και συνεντεύξεις στις εφημερίδες και τα περιοδικά.
Και δεν ήταν, ασφαλώς, το στάδιο γεμάτο μόνο από φίλους του κλασικού αθλητισμού. Τότε υπήρχε και λειτουργούσε ο όρος και η έννοια «φίλαθλος». Την Κυριακή το μεσημέρι στο γήπεδο για την ομάδα σου, αλλά το βράδυ στους αγώνες στίβου! Αθλητισμός ήταν όλα! Ποδόσφαιρο, μπάσκετ, στίβος, βόλεϊ, κολύμβηση και πόλο. Ιστορικές οι μάχες Εθνικού-Ολυμπιακού στην πισίνα της Σχολής Δοκίμων ή στο «Εθνικό Κολυμβητήριο»! Και χωρίς επεισόδια, φυσικά. Ογδόντα χιλιάδες θεατές στον τελικό του Κυπέλλου Ευρώπης ΑΕΚ- Σλάβια Πράγας (79-72, το 1968) στο «Καλλιμάρμαρο»! Βλέπετε, δεν υπήρχε τότε η μεγάλη εφεύρεση του «κλειδώματος», η τηλεόραση, που στα προσφέρει όλα και σε καρφώνει στον καναπέ ούτε ο κίνδυνος να πας σε αγώνα βόλεϊ γυναικών και να μη γυρίσεις ποτέ!
Δεν λέω ότι βλέπαμε καλύτερους αθλητές τότε, αλλά, χωρίς αμφιβολία, βλέπαμε καλύτερους αγώνες και καλύτερο και περισσότερο κοινό. Δεν υπήρχε τότε φίλαθλος που να μη γνωρίζει τους αθλητές, τους οποίους δεν γνωρίζουν σήμερα πολλοί, αδρά αμειβόμενοι, δημοσιογράφοι. Για ρωτήστε σήμερα, πόσοι συντάκτες του στίβου γνωρίζουν τον Λεωνίδα Καραϊωσηφόγλου!
