«ΑΡΧΙΖΕΙ το ματς, αδειάσαν οι δρόμοι…» τραγουδούσε πριν από κάποιες δεκαετίες ο Λουκιανός Κηλαηδόνης. Το τραγούδι του παραμένει επίκαιρο και σήμερα, καθώς έχουμε σέντρα στο 2ο πρωτάθλημα της Σούπερ Λίγκας. Με τη μόνη… μικρή λεπτομέρεια πως δεν πρόκειται να αδειάσουν οι δρόμοι. Η ρομαντική εποχή που όταν έδειχνε παιχνίδι η τηλεόραση μαζευόμασταν στο σπίτι του προνομιούχου που διέθετε τον ασπρόμαυρο δέκτη για να ακούσουμε τον Γιάννη Διακογιάννη πέρασε ανεπιστρεπτί.
ΤΩΡΑ σχεδόν κάθε σπίτι έχει τον δικό του αποκωδικοποιητή, αλλά μόνο οι διεθνείς αγώνες, αυτοί που δίνουν οι ομάδες μας στην Ευρώπη, κάποια ντέρμπι και η Εθνική ποδοσφαίρου κάνουν τις συζύγους να παραπονιούνται προς τους άνδρες τους πως τις… παραμελούν. Ολα τα υπόλοιπα παιχνίδια του πρωταθλήματος αποτελούν μέρος για να γεμίζουν το πρόγραμμά τους τα κανάλια και επειδή τα έχουν πληρώσει.
ΑΛΛΑ και γιατί να τα παρακολουθήσει ο ανένταχτος φίλαθλος; Τι πρόκειται να του προσφέρει για να χαλαλίσει δύο περίπου ώρες από τη ζωή του; Κάποιο θέαμα ή μήπως μια απρόβλεπτη εξέλιξη; Τίποτα από τα δύο. Από ένα πρωτάθλημα, όπου οι ομάδες μας δεν δείχνουν να έχουν αλλάξει… προσωπείο και προσπαθούν με «λίφτινγκ» να δείξουν νεότερες, δεν μπορούμε να περιμένουμε κάτι που θα το κάνει να ξεχωρίσει από τα προηγούμενα.
ΚΑΙ δεν αναφερόμαστε να βρεθεί κάποια από τις «μικρές» που θα μπει σφήνα στις τρεις του κέντρου. Αυτό θα είναι από τα… άγραφα. Αλλά τουλάχιστον να μην αποτελεί έκπληξη πρώτου μεγέθους, που θα μείνει στην ιστορία, η ήττα του Ολυμπιακού, της ΑΕΚ και του Παναθηναϊκού από μία άλλη ομάδα. Εχει καταντήσει πλέον ενοχλητικό να ασχολούμαστε μόνο με ποιο σκορ νίκησαν αυτές οι τρεις.
ΙΣΩΣ χαρακτηριστούμε υπέρμετρα απαισιόδοξοι, σε μία μέρα κατά την οποία όλοι θα εύχονται να παρακολουθήσουμε ένα πρωτάθλημα, με ενδιαφέρουσες αναμετρήσεις. Χωρίς βία και δίχως διαιτητικά παρατράγουδα. Να δούμε αγώνες που θα αναγκάσουν τους ουδέτερους να βρεθούν έπειτα από χρόνια στις εξέδρες. Παιχνίδια στα οποία οι ηττημένοι θα αναγνωρίζουν την ανωτερότητα του νικητή και θα του δίνουν συγχαρητήρια. Ντέρμπι όπου θα υπάρχουν οπαδοί και από τις δύο ομάδες και με τους προέδρους τους να κάθονται μαζί στο θεωρείο των επισήμων.
ΚΕΡΚΙΔΕΣ στις οποίες θα ξεχειλίζει το πάθος και ο ενθουσιασμός -δεν θέλουμε ξενέρωτους θεατές- αλλά να μην αναγκαζόμαστε να κλείνουμε τα αυτιά των παιδιών μας για να μην ακούν τα χυδαία συνθήματα που τραγουδούν εν χορώ οι οπαδοί όλων των ομάδων.
«ΜΑ ΚΑΛΑ, που ζεις και περιμένεις τέτοιες καταστάσεις;» θα αναρωτηθείτε. «Ζω σε μία χώρα που είναι πλήρες μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Που έχει δώσει στον κόσμο τα φώτα της σε όλες τις επιστήμες και στις τέχνες. Που έχει βγάλει τους σοφότερους σοφούς. Που έχει αναδείξει Ολυμπιονίκες και η ποδοσφαιρική της εθνική ομάδα είναι ακόμα πρωταθλήτρια Ευρώπης»… Καλό πρωτάθλημα…
