Το θεμα μιας ανάλυσης για το παιχνίδι της εθνικής ομάδας μπάσκετ με τη Ρωσική δεν είναι το πως χάσαμε. Θα έλεγα πως δεν έχει, κατά τη δική μου αντίληψη, τόση σημασία και το γιατί ηττηθήκαμε. Προσωπικά με εντυπωσίασε ο συντηρητισμός που απλώνεται σε αυτήν, την τόσο πλούσια σε ταλέντο ομάδα, από τον τελευταίο παίκτη έως τον πρώτο προπονητή.
Ποσο ρίσκο έχει δηλαδή να δοκιμάσεις τον δεύτερο ψηλό της ομάδας τον Μπουρούση, που είχε μια εξαιρετική χρονιά με τον Ολυμπιακό, όταν ο αγωνιστικά ιδιότροπος βασικός σέντερ δείχνει φανερά εκτός τόπου; Ο νέος -ως προπονητής- Παναγιώτης Γιαννάκης, προτίμησε να διεκδικήσει τη νίκη, ελπίζοντας πως δεν θα μας εγκαταλείψει, ούτε αυτή τη φορά, το κοκαλάκι της νυχτερίδας.
Μπορει ο αθλητισμός να συναρπάζει τα πλήθη, μπορεί η κατάκτηση ενός διεθνούς τροπαίου να θεωρείται μέγιστη εθνική επιτυχία και να πανηγυρίζεται όπως η ανάσταση του Ιησού τα μεσάνυχτα του Μεγάλου Σαββάτου, μπορεί για να φτάσεις στη νίκη να απαιτείται κόπος, και ηρωικές προσπάθειες, αλλά όπως και να το κάνουμε, το μπάσκετ, δεν παύει να ονομάζεται και να είναι παιχνίδι. Τι είδους παιχνίδι είναι όμως αυτό, που παίκτες παγκόσμιας κλάσης όπως ο Παπαλουκάς, ο Διαμαντίδης, ο Σπανούλης και ο Ζήσης φοβούνται να πάρουν την πρωτοβουλία ενός κρίσιμου σουτ και πασάρουν αδιακόπως ο ένας στον άλλο μέχρι να τους μείνει η μπάλα στα χέρια;
Εδω έρχεται ο ρόλος, η ευθύνη, οι ικανότητες και η προσωπικότητα του προπονητή να δει, εκτός από τη σωματική κόπωση και τον ψυχολογικό κορεσμό, ώστε να παρέμβει με αλλαγές προσώπων και ιδεών για τα συστήματα που πρέπει να ακολουθήσουν οι αθλητές του. Εβλεπα στο ματς με τη Ρωσία να παίζουμε το «φιγκιουρέιτ», το πρώτο σύστημα που μαθαίναμε ως παιδιά στη δεκαετία του ’60 και αναρωτιόμουν για το πόσο πίσω μπορεί να φτάσει κανείς, όταν δεν νοιώθει πλέον το μπάσκετ ως παιχνίδι, αποφεύγει το ρίσκο, γιατί φοβάται την ήττα και έτσι αφαιρεί το περιεχόμενο της χαράς και της άμιλλας.