Η ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ της Εθνικής μας στο ΕΥΡΩΜΠΑΣΚΕΤ τελείωσε. Οπως και των υπολοίπων ομάδων. Διότι είναι πράγματι μία δυσάρεστη περιπέτεια, όταν αναγκάζουν οι διοργανωτές τους παίκτες σε μία τέτοια δοκιμασία. Να δίνουν δηλαδή, τρεις… τελικούς σε δυόμισι μέρες. Οπως συνέβη με την ομάδα μας. Εντάξει, πέντε πάνω, πέντε κάτω και οι αντίπαλοί μας τον ίδιο χρόνο ξεκούρασης είχαν. Γι’ αυτό επιτέλους, ας καταλάβουν οι καρεκλοκένταυροι της FIBA πως οι αθλητές, είναι μεν επαγγελματίες, αλλά όχι βιονικοί άνθρωποι. Κάποιοι αντέχουν, κάποιοι όχι.
ΚΑΙ οι δικοί μας δεν άντεξαν. Ισως όχι τόσο σωματικά, αλλά πνευματικά. Ειδικά όταν χάθηκε ο ημιτελικός με την Ισπανία, στα έντεκα τελευταία δευτερόλεπτα, το μυαλό των περισσοτέρων διεθνών μας δεν ήταν καθαρό, ώστε να μπορέσουν να οδηγήσουν την ομάδα στην τρίτη θέση και απευθείας στο Πεκίνο.
ΜΕ ΔΕΔΟΜΕΝΑ λοιπόν αυτά τίθεται το ερώτημα: Πέτυχε η εθνική μας σ’ αυτή τη διοργάνωση ή όχι; Η απάντηση είναι, πώς βλέπει κάποιος το ποτήρι. Μισογεμάτο ή μισοάδειο. Στην πρώτη περίπτωση μία τέταρτη θέση σ’ ένα ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, μόνο αποτυχία δεν μπορεί να χαρακτηριστεί. Στη δεύτερη, σ’ ένα άθλημα όπως είναι το μπάσκετ, όπου στην Γηραιά Ηπειρο πέντε με έξι ομάδες είναι αυτές που εδώ και πολλά χρόνια διεκδικούν τις τρεις κορυφαίες θέσεις, αυτή που δεν θα ανεβεί στο βάθρο, δεν μπορεί να θεωρεί την παρουσία της επιτυχημένη.
ΓΙΑ την ομάδα μας υπάρχει κι ένα δεύτερο μείον. Δεν μπόρεσε να πετύχει τον αντικειμενικό της στόχο, που ήταν η απευθείας πρόκρισή της στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2008. Κι αυτό είναι πολύ πιο επώδυνο από την μη κατάκτηση ενός μεταλλίου. Διότι τώρα την περιμένει, του χρόνου την Ανοιξη, ένας αγωνιστικός «Γολγοθάς», αφού στο προολυμπιακό τουρνουά, το σύνολο των παικτών της θα αναγκαστούν να παίξουν χωρίς να έχουν πάρει… ανάσα από τους αγώνες των ομάδων τους.
ΟΜΩΣ, ασχέτως από την τελική της κατάταξη, ξεχνώντας ακόμα και τις τέσσερις ήττες που υπέστη σε εννέα παιχνίδια, δεν μπορούμε να μην εξάρουμε το πάθος και την θέληση που έχει αυτή η ομάδα. Κι αυτή είναι η μεγάλη υποθήκη για το μέλλον της.
ΟΛΟΙ οι παίκτες του Παναγιώτη Γιαννάκη απέδειξαν πως σε κάθε παιχνίδι, ασχέτως αν δεν πέτυχαν σε όλους να πάρουν το ροζ φύλλο του αγώνα, έδωσαν όσα μπορούσαν. Αυτή η θέληση και η προσπάθεια έχουν αναγνωριστεί από τους φιλάθλους και γι’ αυτό αγάπησαν, αγαπούν και θα αγαπούν αυτή την ομάδα. Μπορεί το τελικό αποτέλεσμα στην Ισπανία να τους πίκρανε, όμως δεν τους απογοήτευσε. Διότι είναι σίγουροι πως σε μία από τις προσεχείς μεγάλες διεθνείς διοργανώσεις θα τους… βγάλουν πάλι στους δρόμους για να πανηγυρίσουν έναν μεγάλο θρίαμβο.
ΘΕΩΡΟΥΜΕ πως το προολυμπιακό τουρνουά, όπου και να γίνει (μπορεί και στην Αθήνα), θα είναι το εφαλτήριο απ’ όπου θα εκτοξευτεί αυτή η ομάδα για να φτάσει πολύ ψηλά. Απλά τώρα… ξαποσταίνει.