Αν οι Σερβοι είναι μαέστροι του μπάσκετ, οι Ρώσοι είναι προφέσορες και μάλιστα μπορούν να επαίρονται πως εν τη σοφία τους τους έχουν παραδώσει κατά καιρούς και ουκ ολίγα μαθήματα. Στον παλιό κόσμο κάθε αναμέτρηση της Σοβιετικής Ενωσης με τη Γιουγκοσλαβία ήταν ένα κλασικό μυθιστόρημα. Οι δύο αυτές ομάδες στην ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ έχουν γράψει τα ωραιότερα και πιο θεαματικά κεφάλαια.
Μετα την κατάρρευση της Σοβιετικής Ενωσης και της Σερβίας προέκυψαν πολλές σημαντικές εθνικές ομάδες. Στη Λιθουανία, τη Σλοβενία, την Κροατία αγαπούσαν το μπάσκετ όσο και στη Ρωσία και τη Σερβία. Οι Σέρβοι ποντάροντας στις παραδόσεις και στο υψηλό τους εθνικό φρόνιμα εξακολουθούσαν για καιρό να έχουν μια εθνική ομάδα πολύ δυνατή – οι Ρώσοι όμως, όταν έπαψαν να είναι Σοβιετικοί, παρήκμασαν.
Εξακολουθουσαν να βγάζουν καλούς παίκτες όμως δε μπορούσαν να παρουσιάσουν ομάδες με πνεύμα νικητή: πλήρωναν για χρόνια, όχι την έλλειψη ταλέντου αλλά μια σχεδόν ανεξήγητη μαλθακότητα. Επαιζαν χωρίς να έχουν την υποχρέωση να αποδείξουν τις ικανότητές τους: μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης η Ρωσία είχε να επιδείξει ελάχιστα καλά πλασαρίσματα και τίποτα άλλο.
Την Κυριακη το βράδυ η ιστορία απέκτησε ένα νέο κεφάλαιο. Η επικράτηση της Ρωσίας μέσα στην έδρα των Ισπανών είναι ένας μεγάλος μπασκετικός θρίαμβος και συγχρόνως ο πρώτος τίτλος της νέας Ρωσίας, αυτής της τεράστιας χώρας που άλλαξε: γι’ αυτό και μόνο είναι ένας τίτλος ξεχωριστός. Οι Ρώσοι για να επιστρέψουν στο θρόνο της Ευρώπης έπειτα από μια ντουζίνα (και βάλε…) χρόνια, χρειάστηκαν ένα Αμερικανό προπονητή, τον εξαιρετικό Ντέιβιντ Μπλατ κι ένα Αμερικανό στην καταγωγή αλλά πολιτογραφημένο σήμερα Ρώσο οργανωτή και σκόρερ: τον γνωστό μας από το πέρασμά του από την Ελλάδα Τζέι Αρ Χόλντεν.
Οι δυο Αμερικανοi είχαν πρωταγωνιστικούς ρόλους. Ο κόουτς Μπλατ παρουσίασε την πιο πειθαρχημένη Ρωσία των δέκα τελευταίων χρόνων, μια ομάδα με ρώσικο ταλέντο και αμερικανική παιδεία που βασίζονταν πολύ σε δύο άσους του αμερικανικού επαγγελματικού πρωταθλήματος, τον MVP της διοργάνωσης Αντρέι Κιριλένκο και τον Διόσκουρό του Μαρτσίν Κριάπα. Ο Χόλντεν που ως play maker είχε την ευθύνη της οργάνωσης του παιχνιδιού ήταν αυτός που εναντίον των πανίσχυρων Ισπανών στον τελικό πέτυχε το νικητήριο καλάθι.
Ομωσ πέρα από τα αγωνιστικά το εντυπωσιακό στην περίπτωση των δύο είναι ο τρόπος που προσαρμόστηκαν στην αποστολή: ο Χόλντεν στο τέλος του τελικού ήταν συγκινημένος σαν μικρό παιδάκι που ο παππούς του το μεγάλωσε βολτάροντας μαζί του στην Κόκκινη Πλατεία κι ο Μπλατ ζήτησε ως επιβράβευση για την κατάκτηση του τίτλου μια γνωριμία με το Βλαντιμίρ Πούτιν, τον όποιο όπως είπε θεωρεί μια από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες του αιώνα.
Η Ρωσια, που με Αμερικανούς στο παρκέ και στον πάγκο κερδίζει το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα είναι σαφώς κάτι το εντυπωσιακό. Ομως ο σεβασμός με τον οποίο οι επαγγελματίες Αμερικανοί αντιμετώπισαν την αποστολή που η κάποτε εχθρός χώρα τους ανέθεσε δείχνει ότι η παλιά της γοητεία τουλάχιστον στο μπάσκετ λειτουργεί…