«Ειναι τρελός, είναι τρελός ο προεδρόοος». Γνωστό σύνθημα από οπαδούς ελληνικών ομάδων όταν ευχαριστούν το αφεντικό της ομάδας γιατί βάζει βαθιά το χέρι στην τσέπη ή ακριβέστερα στο ταμείο της ιδιωτικής του επιχείρησης για να κάνει τον σύλλογο σπουδαίο. Δεν ξέρω πόσο αρέσει το συγκεκριμένο σύνθημα στα αφεντικά της ομάδας μπάσκετ του Παναθηναϊκού, αλλά είμαι σίγουρος ότι θα δονεί το ΟΑΚΑ μετά την επικείμενη απόκτηση του σούπερ σταρ Σαρούνας Γιασικεβίτσιους.
Ουσιαστικα πρόκειται για ακραίο παραλογισμό διότι η δαπάνη για τη συγκεκριμένη μεταγραφή δεν υπακούει σε καμία λογική τόσο αγωνιστική όσο και οικονομική. Ο Παναθηναϊκός έχει έναν εξαιρετικό προπονητή που δουλεύει με παίκτες οι οποίοι, εκτός από τις ικανότητές τους, μπορεί και πρέπει να ταιριάζουν στο σύνολο για να λειτουργεί η ομάδα με την καλύτερη δυνατή αποτελεσματικότητα. Ειδικά μετά την επάνοδο του Σπανούλη ο Παναθηναϊκός ήταν υπερπλήρης στις θέσεις των πόιντ γκαρντ.
Αλλα ούτε και σε οικονομική λογική υπακούει η συγκεκριμένη κίνηση. Αν για τρία χρόνια συνεργασίας δαπανηθούν 10 εκατ. ευρώ, μαζί με την αποζημίωση για να σπάσει το συμβόλαιο με την ομάδα που ανήκει ακόμα ο Λιθουανός, και αν υπολογίσουμε ότι το ετήσιο μπάτζετ των πρασίνων ξεπερνά τα 15 εκατ. ευρώ με τα συνολικά έσοδα να μην πλησιάζουν ούτε το ήμισυ των εξόδων -και αυτό να συμβαίνει επί σειρά ετών- έχουμε ένα αποτέλεσμα παράλογο έως προκλητικό. Σε μια χώρα όπως η Ελλάδα και τα χόμπι έχουν όρια.
Εκτοσ όμως από όλα αυτά η συγκεκριμένη κίνηση έχει και αγωνιστικό ρίσκο. Κανείς δεν ξέρει πόσο θα επηρεαστούν το κλίμα και η χημεία της ομάδας, καθώς υπάρχουν αρκετές περιπτώσεις που δαπανηρές και βαρύγδουπες προσθήκες, διέλυσαν άριστα δομημένες ομάδες. Τρανταχτό και επίκαιρο παράδειγμα η Τσέλσι του πολυεκατομμυριούχου Ρομάν Αμπράμοβιτς. Οταν το αφεντικό αποφάσισε να αγοράσει τον Σεφτσένκο και τον Μπάλακ, που σε καμία περίπτωση δεν ταίριαζαν με τη αυτόματη μηχανή που είχε δημιουργήσει τα δύο πρώτα χρόνια ο Μουρίνιο, η Τσέλσι άρχισε να ξεφουσκώνει με ταχύτητα.