Το θεμα δεν είναι αν, τελικά, ο Βασίλης Παγώνης πείστηκε να συμβιβαστεί με το να γίνει η αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου του ΠΑΟΚ, με όρους ή άνευ όρων. Επιπλέον, κανέναν δεν ενδιαφέρει πλέον το τι έγινε και βρέθηκε η ομάδα της Θεσσαλονίκης σ’ αυτή τη θέση. Το ζητούμενο είναι, τι γίνεται τώρα.
Η παρουσια του Θοδωρή Ζαγοράκη και η προεκλογική περίοδος, που είχε αρχίσει από εκείνη την εποχή, συνέβαλαν, ώστε να ρυθμιστούν με τον ευνοϊκότερο τρόπο τα χρέη της ΠΑΕ. Ο πρώην αρχηγός της Εθνικής μας διορίστηκε από το πρωτοδικείο και όλοι πείστηκαν πως μια νέα σελίδα άνοιγε στην ιστορία του «Δικέφαλου».
Το «μοντελο Ντεμη» της ΑΕΚ φαινόταν να ταιριάζει απόλυτα στον Ζαγοράκη. Εκτός από μία λεπτομέρεια: Ο Νικολαΐδης είχε κάποιο κεφάλαιο… κίνησης. Ο νέος πρόεδρος του ΠΑΟΚ έπρεπε να αναζητήσει επενδυτές.
Οποιοσ, όμως, βάζει λεφτά, θέλει και να κάνει το κουμάντο στην εταιρεία. Και να γίνει αυτό, δεν υπήρχε άλλη λύση από την αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου. Εδώ, όμως, άρχισαν τα… όργανα. Και ήταν… ξεκούρδιστα.
Και ο Βασιλησ Παγωνησ, κάτοχος του 38%, δεν συμβιβαζόταν να βρεθεί ξαφνικά με 8%, αλλά και δεν υπήρξε καμία εγγύηση από τον Ζαγοράκη πως έχει βρεθεί ο επενδυτής που θα καλύψει τα εννέα εκατομμύρια ευρώ της αύξησης. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα.
Το προβλημα, επομένως, του ΠΑΟΚ, δεν είναι ούτε ο μεγαλομέτοχος ούτε πως δεν υπάρχουν αρκετά μετρητά για να καλυφτούν τα τρέχοντα έξοδα. Αυτά, κουτσά – στραβά βολεύονται. Το μείζον θέμα, το οποίο βρίσκει, ήδη, μπροστά του ο Θοδωρής Ζαγοράκης, είναι πως δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα αυτός που θα βάλει τα λεφτά και θα αναλάβει την εταιρεία.
Και η μη υπαρξη επενδυτή είναι το μέγα πρόβλημα, όχι μόνο του ΠΑΟΚ, αλλά και άλλων ομάδων της Θεσσαλονίκης, εδώ και πολλά χρόνια. Το τι τράβηξαν Ηρακλής και Αρης είναι γνωστά. Και είναι άξιο απορίας το πώς ομάδες με πολλούς οπαδούς και, κατά κάποιο τρόπο, δικά τους γήπεδα (τελευταία ο κ. Ορφανός μερίμνησε και για τον Ηρακλή), δεν προσείλκυσαν χρηματοδότες.
Οι καλα γνωρίζοντες θεωρούν ως βασική αιτία πως οι οπαδοί αυτών των ομάδων θέλουν να κάνουν και κουμάντο στις εκάστοτε διοικήσεις και να μετέχουν στα κοινά, αλλά και στα οικονομικά, μέσω των εισιτηρίων. Αν το αφεντικό δεχθεί αυτή την κατάσταση, έχει καλώς. Αν όχι, του… σκάβουν τον λάκκο με διάφορους τρόπους.
Ισωσ η θεωρια αυτή να μην απέχει από την πραγματικότητα. Το βιώσαμε στην περίπτωση του Νικολαΐδη, το είδαμε και με τον Ζαγοράκη, με τα δύο πανό που αναρτήθηκαν στην Τούμπα, στον αγώνα με τον Ηρακλή. Οι οργανωμένοι δεν μπορούν να δεχτούν να χάσουν τα… κεκτημένα τους.
Αυτο, ομωσ, δεν μπορεί ν’ αποτελέσει εμπόδιο, σε μια σοβαρή χώρα, για σοβαρούς ανθρώπους στην ενασχόλησή τους με το επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Αν το δεχτούμε, τότε παραδεχόμαστε πως στην Ελλάδα εφαρμόζονται οι νόμοι της… ζούγκλας.