Ηταν το 2000, όταν μας μίλησαν για πρώτη φορά για ένα μεγάλο ταλέντο της ελληνικής κολύμβησης. Τ’ όνομά του μας ήταν, ήδη, γνωστό από χρόνια, από αποτελέσματα αγώνων εντός της Ελλάδος, αλλά δεν μπορούσαμε να γνωρίζουμε πόσο ταλαντούχος ήταν ο Γιάννης Δρυμωνάκος. Αθλητής τότε, του Ηλυσιακού (τώρα του Γ.Σ. Περιστερίου), γεννημένος το 1984 στην Αθήνα, πρωταγωνιστούσε από τη στιγμή, που άρχισε να κολυμπάει στις αγωνιστικές κατηγορίες, με προπονητή τον Γιάννη Ορφανίδη. Αυτόν που εξακολουθεί να τον καθοδηγεί. Πολλοί κολυμβητές, όμως, είχαν εντυπωσιάσει σε μικρές ηλικίες και μετά, ή έμειναν στάσιμοι ή «εξαφανίστηκαν». Ποιος ήξερε τότε, αν η περίπτωση Δρυμωνάκου δεν θα εξελισσόταν αναλόγως; Ποιος μπορούσε να προβλέψει τι θα επακολουθούσε; Ισως μόνο ο κ. Ορφανίδης, για τον οποίον ο Γιάννης λέει πως του «στέκεται» σαν πατέρας. Και στις δύσκολες και στις ευχάριστες στιγμές. Και όχι μόνο σε όσες έχουν να κάνουν με τον αθλητισμό… Και επισημαίνει, ότι, αν δεν είχε αυτόν τον προπονητή, τίποτα από όσα έχει κάνει, δεν θα είχε πετύχει.
Το 2000 μας έλεγαν, ότι ο 16χρονος, τότε, Δρυμωνάκος θα μπορούσε να διακριθεί στους Ευρωπαϊκούς εφήβων, αλλά, βάσει των κανόνων της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας, δεν είχε δικαίωμα συμμετοχής, αφού δεν ήταν 17 ετών. Το «παλαβό» της υπόθεσης είναι, ότι μπορούσε να «πέσει» στους… Ολυμπιακούς Αγώνες, αφού είναι διαφορετικοί οι κανονισμοί της Διεθνούς Ομοσπονδίας. Ετσι, ο Γιάννης, έκανε για πρώτη φορά το μακρινό ταξίδι ώς την Πράσινη Ηπειρο και κολύμπησε στα 200 και στα 100 μ. πεταλούδας. Στο διακοσάρι κατέρριψε το ελληνικό ρεκόρ ανδρών με 2.00.75 και κατέλαβε την 25η θέση στους 46, ενώ στα 100 μ., με 56.36 κατετάγη 51ος στους 62. Ουδέποτε οι μικρές αποστάσεις ήταν «το φόρτε» τού φοιτητή της Φυσικής Αγωγής.
Από το 2001 καθιερώνεται διεθνώς. Τότε, στη Μάλτα, αναδείχθηκε πρωταθλητής Ευρώπης εφήβων στα 200 μ. πεταλούδας. Μάλιστα, στέρησε από τον σπουδαίο Ούγγρο, Βίκτορ Μπόντρογκι, τη δυνατότητα να πάρει έξι χρυσά μετάλλια, αφού τον άφησε δεύτερο. Το επόμενο έτος, στο Λιντς της Αυστρίας, επαναλαμβάνει την επιτυχία στην πεταλούδα και κατακτά χάλκινο μετάλλιο στα 400 μεικτής. Αυτό κάνει το πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ, στις ΗΠΑ, να του προτείνει να πάει να σπουδάσει εκεί με υποτροφία. Αρνήθηκε, γιατί ήθελε να μείνει στην Ελλάδα. Ποιος ξέρει, τι πορεία θα είχε…
Δύο χρόνια αργότερα μετέχει για δεύτερη φορά σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Στο ΟΑΚΑ καταλαμβάνει την 9η θέση στα 400 μεικτής. Λίγους μήνες αργότερα παίρνει την 4η θέση στα 200 πεταλούδας, στους Ευρωπαϊκούς κολυμβητηρίου 25 μ. Από τότε δεν απουσιάζει από τελικό μεγάλης διοργάνωσης. Στο Μόντρεαλ, στο παγκόσμιο πρωτάθλημα 50άρας πισίνας του 2005, τερματίζει 8ος και στα 200 μ. πεταλούδας και στα 400 μ. μεικτής. Την ίδια θέση παίρνει στα 400 μεικτής στους Ευρωπαϊκούς της 25άρας. Το 2006 έρχεται η ώρα των μεταλλίων. Στο πρωτάθλημα Ευρώπης της 50άρας κατακτά το ασημένιο στα 200 μ. πεταλούδας, ενώ παίρνει την 6η θέση στα 400 μεικτής. Αγώνισμα, στο οποίο κατακτά το χάλκινο μετάλλιο λίγους μήνες μετά στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα της 25άρας, όπου τερματίζει 5ος στα 200 μ. πεταλούδας. Φέτος, στη Μελβούρνη (Αυστραλία), στο παγκόσμιο της 50άρας, αναδεικνύεται 6ος στα 400 μ. μεικτής και 7ος στα 200 μ. πεταλούδας.
Οι πιο μεγάλες στιγμές έως τις επόμενες, είναι αυτές που έζησε προ ημερών στο Ντέμπρετσεν (Ουγγαρία), όπου ανέβηκε δύο φορές στο τρίτο σκαλοπάτι του βάθρου των νικητών. Και για τα 400 μ. μεικτής και για τα 200 μ. πεταλούδας. Αυτή τη στιγμή κατέχει τα τρία από τα έξι μετάλλια, που έχουν κατακτήσει Ελληνες σε πρωτάθλημα Ευρώπης κολυμβητηρίου 25 μ. Παρά ταύτα, παραμένει προσγειωμένος. Τον ρωτήσαμε, για να τον πειράξουμε, μετά την επιστροφή του από το Ντέμπρετσεν, αν έμεινε ευχαριστημένος, ή μήπως περίμενε να περάσει τον Ούγγρο, Λάσλο Τσεχ, ή τον Πολωνό, Πάβελ Κοζενιόφσκι, και μας απάντησε γελώντας: «Ε, έχω το μυαλό μου μέσα στο κεφάλι μου. Δεν πετάω στα σύννεφα».
Με την πολλή δουλειά επιδιώκει να πετύχει τους στόχους του.
«Φέτος μας περιμένει πάρα πολλή δουλειά. Πολλά χιλιόμετρα, πολλή κούραση. Πρέπει να είμαι πιο συγκεντρωμένος στην προπόνηση από άλλες χρονιές. Πόσος καιρός έχει μείνει για τους Ολυμπιακούς; Φαίνονται μακριά, αλλά είναι κοντά. Σε αυτούς, στόχος μου είναι η πρόκριση στον τελικό, όπως σε κάθε άλλη διοργάνωση. Οταν φτάσεις στον τελικό, ξέρεις ότι τρεις θα είναι στο βάθρο και πέντε έξω από αυτό. Ποιος ξέρει; Μπορεί να είσαι κι εσύ στο βάθρο. Ομως, δεν σκέπτομαι κάτι τέτοιο».