Από το 2001 που αναρριχήθηκε στην προεδρία της ΕΠΟ, ο Β. Γκαγκάτσης κατάφερε σταδιακά να επιβάλει μια αξιοζήλευτη «ποδοσφαιρική ειρήνη» που τον έκανε να νιώθει παντοδύναμος, αφού οι όποιες εστίες αντιπολίτευσης, σε όλους τους τομείς, ήταν παντελώς αδύναμες. Ο ίδιος, γνωρίζοντας πως ουσιαστικά παίζει χωρίς αντίπαλο, μέχρι τον Σεπτέμβριο δεν ανακοίνωνε την υποψηφιότητά του. Περίμενε να αναβληθεί το προσδιορισμένο για 17/9 δικαστήριο (διώκεται για απιστία και πλαστογραφία σε βαθμό πλημμελήματος) και στο μεσοδιάστημα έπαιζε με τα μίντια δηλώνοντας πως έχει κουραστεί και θα το… σκεφτεί. Παράλληλα, έβγαζε τον εαυτό του σε πλειστηριασμό καλώντας τις ΠΑΕ να επενδύσουν πάνω του αν τελικά δεν ξαναδιεκδικήσει την προεδρία της ΕΠΟ. Αυτό που κατάφερε με τις ΠΑΕ αποδείχθηκε πολύ σημαντικό. Γιατί στο Καραϊσκάκη είναι πάντα καλοδεχούμενος, όμως η μεγάλη επιδεξιότητά του ήταν ότι κατάφερε να «πείσει για τις προθέσεις του» τον Παναθηναϊκό, που επί ημερών Τζίγγερ λειτούργησε απέναντί του με λογική «χέρι που δεν μπορείς να δαγκώσεις φίλησέ το». Επίσης κατάφερε να φτιάξει μια σχέση λυκοφιλίας με την ΑΕΚ, βοηθώντας την πρώτη χρονιά του Ντέμη στην προεδρία, να βγει στο ΟΥΕΦΑ και να πατήσει πόδι στον ΠΑΟΚ με την παρουσία του κουμπάρου του Θ. Ζαγοράκη στην προεδρία και του γιου του Μάκη στη θέση του γενικού διευθυντή. Στην Ενωση Β΄ – Γ΄ Εθνικής μπόρεσε με οριακές διαφορές να εκλέγει προέδρους με τους οποίους είχε άριστες σχέσεις.
Αντιπολιτευτικές μάχες
Μέσα σε αυτό το κλίμα της απόλυτης κυριαρχίας ο Γκαγκάτσης είχε να αντιμετωπίσει έναν μικρό αριθμό ενώσεων οι οποίες είτε εξακολουθούν να παραμένουν σε πείσμα των καιρών σταθερά απέναντί του (ΕΠΣ Μακεδονίας, Πέλλας, Κορίνθου) είτε προτίμησαν να συνταχθούν με την πολιτική ηγεσία του Αθλητισμού (ΕΠΣ Λέσβου, Χανίων).
Αυτές επιχείρησαν όψιμα να δημιουργήσουν ένα ευρύ αντιπολιτευτικό μπλοκ. Στις 9 Σεπτεμβρίου συγκεντρώθηκαν σε κεντρικό ξενοδοχείο και ψήφισαν για το πρόσωπο που θα υποδείξουν ως πρόεδρο. Ο Στ. Ψαρρόπουλος (Λέσβος) πρότεινε τον άφθαρτο Πάρη Γεωργακόπουλο. Υποψηφιότητα έθεσε και ο πρώην πρόεδρος του Αιγάλεω και πρώην ταμίας της ΕΠΟ, Δ. Κούκης.
Τρίτος υποψήφιος ήταν ο αντινομάρχης Θεσσαλονίκης Δ. Ψωμιάδης, που είχε ανακοινώσει την υποψηφιότητα ως πρόεδρος αρκετό καιρό πριν. Το αποτέλεσμα των εσωτερικών αρχαιρεσιών ήταν 6 (Γεωργακόπουλος) – 4 (Κούκης) – 2 (Ψωμιάδης).
Δύο ημέρες μετά το χρίσμα στον Γεωργακόπουλο, ο Γκαγκάτσης κάνει διοικητικό συμβούλιο και ορίζει τις εκλογές στις 4 Οκτωβρίου. Ακριβώς σε 25 ημέρες που είναι το μίνιμουμ που προβλέπεται από το καταστατικό. Ο εκλογικός αιφνιδιασμός είχε σαφή στόχο: Να περιορίσει τον χρόνο που είχε στη διάθεσή του ο Γεωργακόπουλος. Ο Γκαγκάτσης γνωρίζοντας ότι θα γίνουν προσπάθειες να αλλάξουν γνώμη δικές του ενώσεις, ζητεί να τον ενημερώνουν για όλες τις κινήσεις και τα ταξίματα.
Στις 26 Σεπτεμβρίου μιλώντας στους υποψηφίους του άφησε να εννοηθεί ότι διαθέτει ηχογραφημένες συνομιλίες με ενοχοποιητικό περιεχόμενο στέλνοντας το μήνυμα στην απέναντι πλευρά. Στο μεταξύ, η αντιπολίτευση κάνει νέα συγκέντρωση χωρίς να καταφέρει να μαζέψει τον αριθμό ενώσεων που θα ήθελε. Και σαν να μην έφτανε αυτό στην παραδοσιακά «αντιγκαγκατσική» Θεσσαλονίκη ξεσπά εμφύλιος.
Ο Ψωμιάδης δεν δέχεται το αποτέλεσμα των εσωτερικών εκλογών, ενώ την ίδια στιγμή ο αντιπρόεδρος της ΕΠΣ Μακεδονίας και πρώην σύμβουλος του Γ. Ορφανού, Π. Χατζηλαζαρίδης, βάζει υποψηφιότητα με τον Γεωργακόπουλο.
Οι πιο ηχηρές απουσίες από το νέο Δ. Σ. θα είναι αυτή του γ΄ αντιπροέδρου Γ. Σιντόρη και του δημοσιογράφου Ν. Φύριου. Ωστόσο, η ηγετική ομάδα παραμένει. Ο συγκεντρωτικός Β. Γκαγκάτσης θ’ αποφασίζει για όλα, ο γιατρός Γ. Οικονομίδης θα δείχνει το «καλό πρόσωπο» της ΕΠΟ, ο πολιτευτής της Ν. Δ. στο Κιλκίς Β. Χατζηαποστόλου θα δίνει το άλλοθι της κυβερνητικής παρουσίας και ο Γ. Γκιρτζίκης, παρότι έχασε την ένωση της Ξάνθης, θα συνεχίζει να ασχολείται με το λογιστήριο της λεωφόρου Συγγρού. Από τους πέντε που αποχωρούν από το συμβούλιο οι τέσσερις είναι προσκείμενοι στο ΠΑΣΟΚ. Αντιθέτως και οι πέντε «νέοι» πρόσκεινται στην κυβερνητική παράταξη. Ετσι το ψηφοδέλτιο Γκαγκάτση έχει «βενιζελική» κεφαλή και κεντροδεξιά βάση…
Εργα και ημέρες του Β. Γκαγκάτση
Η ενασχόλησή του με το ποδόσφαιρο άρχισε σε ηλικία 29 ετών από την Ενωση Ποδοσφαιρικών Σωματείων Μακεδονίας. Στη συνέχεια, εργάστηκε ως νομικός σύμβουλος σε ΠΑΕ και στα μέσα της δεκαετίας του ’90 προσλήφθηκε στον Ολυμπιακό. Η είσοδος στην ΕΠΟ έγινε στις εκλογές του 1997, παρ’ ότι ο Θ. Μητρόπουλος είχε αντιρρήσεις για τη συμμετοχή του. Ως γενικός γραμματέας της ΕΠΟ μέχρι το 2001, αναδείχθηκε σε ισχυρό πρόσωπο της ομοσπονδίας και όταν το καλοκαίρι του ιδίου έτους διαδέχθηκε τον Κ. Αλεξανδρίδη στην προεδρία έχτισε τη μονοκρατορία του. Απομάκρυνε κάποιους απ’ όσους είχε συνεργαστεί μέχρι τότε, επανέφερε τη διαιτησία, που ήταν στην ΕΠΑΕ, στους κόλπους της ΕΠΟ, διεμβόλισε το γκρουπ των ενώσεων που ανήκαν στην παράταξη Λυσσαρίδη και έγινε απόλυτος κυρίαρχος του παιχνιδιού. Το 2004 κατάφερε να συνδέσει το όνομά του με την κατάκτηση του Euro. Τα προβλήματα άρχισαν όταν η Νέα Δημοκρατία ανέλαβε την κυβέρνηση. Με τους νέους υφυπουργούς Αθλητισμού δεν μπόρεσε να βρει σημείο επαφής μέχρι σήμερα.