Οι αθλητικεσ εφημερίδες γράφουν ότι οι Ελβετοί αντιμετωπίζουν το σημερινό μας με την Εθνική μας με όρους στρατιωτικού συναγερμού και μου έρχεται να βάλω τα γέλια. Οι Ελβετοί αγαπάνε το ποδόσφαιρο πολύ περισσότερο από όσο νομίζουμε – το μαρτυρά και το γεγονός ότι μετά την ντροπιαστική ήττα της ομάδας τους από το Λουξεμβούργο έτρεξαν να γεμίσουν το γήπεδο στον αγώνα με τους φιλόδοξους αλλά αδύναμους Λεττονούς. Ομως μου φαίνεται δύσκολο να προσεγγίσουν τον αποψινό αγώνα ποντάροντας στο πάθος, στο σκληρό παιγνίδι, στον κυνισμό που δείχνουν οι ομάδες που παίζουν αποκλειστικά για το αποτέλεσμα. Αν κάνουν ζημιά στην Εθνική μας, θα είναι γιατί θα εκμεταλλευτούν τα όποια λάθη της.
Ο τροποσ που διοργάνωσαν το πρόσφατο πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα μαρτυρά και το πώς αντιλαμβάνονται το ποδόσφαιρο. Οι Ελβετοί υπήρξαν ευγενικοί διοργανωτές, χωρίς ωστόσο να διακρίνει κάποιος στη συμπεριφορά τους τις γνωστές μεσογειακές αβρότητες. Οι παράλληλες εκδηλώσεις που έγιναν στις πόλεις που φιλοξενούσαν αγώνες του Πανευρωπαϊκού δεν είχαν τίποτα το τρομερό, αλλά και τίποτα το χυδαίο: Δεν υπήρχε κακογουστιά, παρά μόνο μέτρο. Υπήρχαν ολόκληρες κεντρικές περιοχές «ρεζερβέ» για τους τουρίστες, που κάθε βράδυ γέμιζαν αποκλειστικά από φιλάθλους. Υπήρχαν εξέδρες με γιγαντοοθόνες, κιόσκια που πουλούσαν μπίρες, γίνονταν συναυλίες ανάμεσα στα δύο ματς: Οι τουρίστες γίνονται φίλοι, οι εντάσεις ήταν ανύπαρκτες, η αστυνομία ήταν εκεί, διακριτικά, αλλά κι έτοιμη να επέμβει. Σε όλες αυτές τις βραδιές οι ντόπιοι απουσίαζαν – κατά κάποιο τρόπο παρακολουθούσαν τη χώρα τους εξ αποστάσεως!
Η ιδια ψυχρότητα υπήρχε παντού. Τα τηλεοπτικά κανάλια τους έκαναν πολλές εκπομπές για το Εuro. Θα ‘θελαν η χώρα τους να διακριθεί, αλλά δεν υπήρξε η παραμικρή κορόνα, η παραμικρή εθνικιστική ακρότητα. Ακόμα και το δράμα του τραυματισμού του Σεμπάστιαν Φρέι, που υπήρξε για τη χώρα ένα μικρό σοκ, αντιμετωπίστηκε χωρίς κατάρες. Θυμάμαι ότι ο παλιός τοπικός άσος τους Μάρκο Λομπάρντι είχε πει ότι «δεν χρειάζεται να καταριόμαστε τη μοίρα μας, ο σκοπός θα πρεπε να είναι να υπάρχουν πολλοί παίκτες σαν αυτόν». Κι όλοι συμφώνησαν.
Οι Ελβετοι στο ποδόσφαιρο (κι όχι μόνο…) σε πολλά πράγματα είναι το αντίθετό μας. Πιστεύουν στη μεθοδικότητα, ενώ εμείς τα θέλουμε όλα εδώ και τώρα. Δεν θεωρούν το πάθος μυστικό επιτυχίας, ενώ εμείς το απαιτούμε. Δεν πιστεύουν ότι ο αθλητισμός και οι όποιες εθνικές επιτυχίες είναι καθρέφτης της χώρας, ενώ εμείς είμαστε έτοιμοι να χειροκροτήσουμε τον πρώτο τσαρλατάνο που θα μας πει ότι το DNA μας έχει κάτι το ιδιαίτερο. Ακόμα και η ψυχοσύνθεση των ποδοσφαιριστών είναι διαφορετική από αυτή που έχουν οι δικοί μας.
Η εθνικη μασ ομάδα απόψε θα δώσει ένα δύσκολο ματς. Δύσκολο, γιατί ο αντίπαλος είναι πιο δυνατός από όσους έχει αντιμετωπίσει μέχρι τώρα στα προκριματικά, δύσκολο γιατί απόψε νιώθει λίγο την υποχρέωση να παίξει και για τον κόσμο που θα πάει στο Καραϊσκάκη, δύσκολο γιατί λείπει ο Γιώργος Καραγκούνης κι ο Αγγελος Μπασινάς είναι λίγο πεσμένος. Αλλά αυτές οι δυσκολίες δεν έχουν να κάνουν με τους Ελβετούς…