Ο Αγγελος Χαριστέας είπε προχθές σε μια συνέντευξή του ότι πριν αναλάβει την εθνική ομάδα ο Οτο Ρεχάγκελ, αυτή ήταν πεδίο εγωισμών. «Οι ομοσπονδιακοί καλούσαν στην εθνική ομάδα από τέσσερις παίκτες του Ολυμπιακού, του Παναθηναϊκού και της ΑΕΚ, αυτοί μαζεύονταν σε ένα ξενοδοχείο και δεν μιλούσαν ο ένας στον άλλον», είπε ο διεθνής παίκτης, προσθέτοντας ότι σήμερα «οι παίκτες που αποτελούν την Εθνική παίζουν γι’ αυτή και νιώθουν ισότιμα μέλη της ίδιας ομάδας». Τόνισε επίσης πως αυτό το δέσιμο είναι κάτι πρωτόγνωρο και ότι όσοι κάνουν κριτική σε αυτή την ομάδα θα πρέπει να το λαμβάνουν υπόψη τους και να μάθουν να το εκτιμούν. Λίγο καιρό πριν, παράπονα για την κριτική και την εκτίμηση της εθνικής ομάδας είχε κάνει και ο Γιώργος Καραγκούνης. «Η υπερβολική κριτική κάνει κακό. Οταν γυρίσαμε από τη Μολδαβία, πιστεύαμε ότι επειδή είχαμε κερδίσει θα είχαμε μια διαφορετική αντιμετώπιση. Ηταν Σεπτέμβριος και δίναμε το πρώτο μας ματς. Ομως, αντίθετα από αυτό που περιμέναμε, βρήκαμε ξανά το γνωστό αρνητικό κλίμα, κάτι που για μας είναι λίγο άδικο», είχε πει.
Το σύνολο των παικτών της Εθνικής πιστεύει πως η ομάδα είναι στόχος μιας άδικης και υπερβολικής κριτικής. Εχουν δίκιο; Δεν μπορώ να το πω. Οι παίκτες δεν έχουν προσέξει ότι γενικά οι απαιτήσεις του κόσμου για καλό ποδόσφαιρο έχουν αρχίσει να ανεβαίνουν – κι αυτές οι απαιτήσεις δεν θα μπορούσαν να μην αγγίζουν και την Εθνική. Δεν θυμούνται -και είναι απόλυτα φυσικό αυτό- ότι τα εισιτήρια στα ματς της Εθνικής μετά την κατάκτηση του Euro του 2004 κόστιζαν από 20 έως 80 ευρώ και ότι οι φωστήρες της ΕΠΟ είχαν κάνει πανάκριβο το Γήπεδο Καραϊσκάκη, όχι μόνο για τους χαμηλόμισθους, αλλά και για τη μέσου εισοδήματος οικογένεια η οποία είναι αδύνατο να πληρώσει πάνω από 100 ευρώ για να κάνει μια βραδινή έξοδο και να δει ένα ματς. Οι παίκτες αγνοούν ότι υπάρχει μια τεράστια συζήτηση για τις κλήσεις των διεθνών, τις παρεμβάσεις ή μη του βοηθού του Ρεχάγκελ κ. Γιάννη Τοπαλίδη, τις υποσχέσεις που δίνουν μάνατζερ σε παίκτες δεξιά κι αριστερά με βάση τις οποίες δύνανται να επηρεάσουν τους ανθρώπους της ΕΠΟ.
Ο Χαριστέας ζει χρόνια τώρα στο εξωτερικό: το τι συμβαίνει στην Ελλάδα δεν μοιάζει να τον πολυαγγίζει. Αυτή είναι η ελπίδα μου εν όψει του δύσκολου ματς με την Ελβετία: θα ‘θελα πραγματικά στην ίδια κατάσταση να βρίσκονται και οι υπόλοιποι παίκτες που έρχονται από το εξωτερικό. Ελπίζω τα δικά μας να μην τους αγγίζουν κι ακόμα να θεωρούν την Εθνική την αγαπημένη και μοναδική ομάδα τους. Ελπίζω να αισθάνεται έτσι και ο Σαμαράς, και ο Λυμπερόπουλος, και ο Παπασταθόπουλος και ο Αμανατίδης και ο Μόρας: ποντάρω στη δική τους άγνοια, στο γεγονός ότι ίσως η χώρα μας, έτσι όπως την έχουν ξεσυνηθίσει, να τους φαίνεται παράξενη, υπερβολική, μίζερη. Μακάρι η Εθνική να είναι ακόμα η Ιθάκη τους.
Η εθνική Ελλάδας δεν υπήρξε αποτέλεσμα κανενός είδους προγραμματισμού της ομοσπονδίας. Βασίστηκε στο φιλότιμο κάποιων παιδιών που την είδαν σαν προορισμό ζωής και διαβατήριο επιτυχίας. Μεγαλούργησε ερήμην μας και παρήκμασε όταν τη βάλαμε στο κέντρο της προσοχής – ίσως γιατί αυτού του είδους την προσοχή δεν την αντέχει.
Η Εθνική μοιάζει ξανά μόνη στην Ελβετία. Μια άλλη ομάδα θα ήταν καταδικασμένη από χέρι, όμως μιλάμε για μια ομάδα που έχει αξίες. Αν οι πρωταγωνιστές αυτές τις αξίες στην Ελβετία τις θυμηθούν (αναφέρομαι αποκλειστικά στους παίκτες, γιατί αυτοί ήταν πάντοτε το μυστικό), έχουν μια τύχη να πάνε μόνοι τους και στα τελικά του Μουντιάλ…