Στη λήξη του φετινού καλοκαιριού κι ενώ ο Ολυμπιακός εξασφάλιζε την είσοδό του στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ, γινόταν κατανοητό και το γιατί της επιλογής του Τιμούρ Κετσπάγια από τον πρόεδρο του Ολυμπιακού. Ο κ. Σωκράτης Κόκκαλης πόνταρε στον Γεωργιανό για τρεις λόγους. Ο πρώτος λόγος είναι ότι ξέροντας την ελληνική πραγματικότητα, δεν χρειαζόταν χρόνο προσαρμογής. Ο δεύτερος γιατί ο Κετσπάγια γνωρίζει, χάρη στη θητεία του στην Ανόρθωση, τη δυσκολία των προκριματικών του Τσάμπιονς Λιγκ. Ο τρίτος και ίσως σημαντικότερος, γιατί δεν υπήρχαν χρήματα να επενδυθούν σε μεταγραφές. Αν ο Κόκκαλης είχε σκοπό να ξοδέψει τα χρήματα που δόθηκαν για μεταγραφές ένα χρόνο πριν, πιθανότατα θα κρατούσε τον Ερνέστο Βαλβέρδε, τον οποίο το σύνολο των ποδοσφαιριστών εκτιμούσε. Αν όμως κρατούσε τον Ισπανό, ήταν μάλλον απίθανο να εξασφάλιζε τη συγκατάθεσή του στην πολιτική της λιτότητας: είτε ο Βαλβέρδε θα εξέφραζε ποικιλοτρόπως τη δυσφορία ή την αγωνία του για το ότι δεν γίνονται μεταγραφές ολόκληρο το καλοκαίρι είτε θα συνέβαινε ό, τι συνέβη πέρυσι, δηλαδή η καθυστέρηση των μεταγραφών θα ήταν λόγος να πάει η ομάδα στα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ με επικίνδυνα άλλοθι. Αυτός ήταν, άλλωστε, ο βασικός λόγος του περσινού αποκλεισμού από την Ανόρθωση.
Ο Κετσπάγια δεν φάνηκε να έχει ποτέ σοβαρές απαιτήσεις. Εκανε τις εκθέσεις του, περίμενε ενισχύσεις, αλλά πορεύθηκε από την πρώτη στιγμή βασιζόμενος σε ό, τι είχε στα χέρια του: πιθανότατα να του εξήγησαν εγκαίρως ότι δεν μπορεί να περιμένει και πολλά. Αυτή ήταν και η τύχη του. Η λιτότητα δημιούργησε στον κόσμο μια σχετική ανασφάλεια και οι νίκες με τη Σλόβαν και τη Σέριφ, που μόνο μεγαθήρια δεν ήταν, έδωσαν στον κόουτς κάποια εύκολα μπράβο. Η καλή διαχείριση των όποιων δυσκολιών προέκυψαν στα προκριματικά εκτιμήθηκε λίγο-πολύ από όλο τον κόσμο που βρίσκεται γύρω από την ομάδα: όλο το καλοκαίρι, το μόνο που ακουγόταν είναι ότι ο κόουτς με αυτό το υλικό κάνει ό, τι μπορεί καλύτερο. Ο Κετσπάγια είχε την τύχη να δουλέψει για λίγους μήνες σε έναν Ολυμπιακό χωρίς μεγάλες απαιτήσεις: κάτι τέτοιο δεν συνέβη με κανέναν από τους προηγούμενους προπονητές. Στον Μπάγεβιτς γινόταν κριτική για μεταγραφικές επιλογές, όπως ο Βαρεσάνοβιτς ή ο Μάριτς, ο Γιάννης Ματζουράκης έριχνε εφτάρες στα φιλικά και την ίδια στιγμή τον «σταύρωναν» για τις μεθόδους της προπόνησής του (!), τον Τροντ Σόλιντ μετά το πρώτο ματς στο Τσάμπιονς Λιγκ τον «στοχοποίησε» ως πρόβλημα ο ίδιος ο Ριβάλντο. Στον Λεμονή και στους αμυντικούς προσανατολισμούς της ομάδας έκανε κριτική ακόμα κι ο κ. Σάββας Θεοδωρίδης μετά το ματς με τη Λάτσιο, το οποίο ήταν μόλις το δεύτερο επίσημο της χρονιάς!
Για τον Κετσπάγια ήταν όλα υπέροχα: ακόμη και η μη μεταγραφική ενίσχυση της ομάδας ήταν βολική συνθήκη. Πιθανότατα αυτή η ανέλπιστη άνεση είχε μια πολύ κακή συνέπεια: ο Γεωργιανός, αντί να χτίσει μια σχέση εμπιστοσύνης με την ομάδα, πίστεψε ότι είναι υπεράνω κριτικής. Το χειρότερο είναι πως το ότι πέρασε ένα καλοκαίρι χωρίς απαιτήσεις τον έκανε ξαφνικά ακόμη περισσότερο απαιτητικό με τους παίκτες του. Οι προπονήσεις έγιναν ξαφνικά σκληρότερες, οι φωνές στου Ρέντη πολύ περισσότερες, οι μικροενοχλήσεις των ποδοσφαιριστών αντιμετωπίστηκαν ως καπρίτσια και ο Ολυμπιακός άρχισε να μαζεύει τραυματίες πριν αρχίσει ο πόλεμος! Η ήττα με 5-0 σε ένα φιλικό μπορεί να είναι έως και διδακτική: η γκρίνια και η σκληρή κριτική που την ακολούθησε θα βοηθήσουν τον Κετσπάγια να καταλάβει πού βρίσκεται…