Παρά τις προσπάθειες του τεχνικού διευθυντή του ΠΑΟ, του Κώστα Αντωνίου, να τον πείσει ότι οι ρατσιστικές κραυγές που ακούστηκαν εναντίον του στο φιλικό με τον Ολυμπιακό Βόλου είναι απλώς πράξεις ελάχιστων ηλιθίων, ο Ζιμπρίλ Σισέ δεν μοιάζει να συγχωρεί όσους τον προκάλεσαν. Ο Γάλλος θέλει να κάνει καταγγελία στη FIFA. Αν την κάνει θα τεθεί το ποδόσφαιρό μας υπό επιτήρηση, καθώς η παγκόσμια ομοσπονδία με το θέμα του ρατσισμού δεν αστειεύεται. Το τελευταίο που θα ήθελαν οι ομάδες μας είναι να δέχονται επισκέψεις ξένων αξιωματούχων, που θα κρίνουν τη συμπεριφορά της εξέδρας: αν μάλιστα βγει όνομα στην Ευρώπη ότι στην Ελλάδα υπάρχουν ρατσιστές, οι πιθανότητες να δούμε τα επόμενα χρόνια κάποιον ξένο ποδοσφαιριστή της προκοπής, θα μειωθούν κι άλλο. Το δε ρεζιλίκι πιθανών απολογιών (μας) θα είναι χωρίς προηγούμενο.
Και η ιστορία αυτή, του Σισέ, δείχνει ότι στην Ελλάδα έχουμε έναν ποδοσφαιρικό πολιτισμό (αν μπορούμε να τον αποκαλέσουμε έτσι…) πολύ διαφορετικό από αυτόν των υπόλοιπων χωρών. Οτι ο Γάλλος έπεσε θύμα ρατσιστικής επίθεσης στο γήπεδο του Ολυμπιακού Βόλου είναι πέραν πάσης αμφιβολίας. Το δικό μας παράδοξο έγκειται στο πώς η ιστορία αντιμετωπίστηκε απ’ όλους τους υπόλοιπους. Ο διαιτητής του φιλικού ματς, ο Βολιώτης κ. Δαλούκας, ο ίδιος που δεν διέκοψε το ντέρμπι της Θεσσαλονίκης μεταξύ του Ηρακλή και του Αρη όταν οπαδός των γηπεδούχων απείλησε τον τερματοφύλακα Μιχάλη Σηφάκη, δεν έγραψε τίποτα στο φύλλο αγώνα και φυσικά δεν σταμάτησε και το παιγνίδι όπως όφειλε. Επίσης δεν απέβαλε τον Γάλλο, ο οποίος αντιδρώντας πέταξε μπουκάλια στην εξέδρα – ο θυμός του είναι κατανοητός, αλλά η αντίδραση δεν επιτρέπεται. Την επόμενη μέρα, αν ο Σισέ διάβαζε εφημερίδες, θα διαπίστωνε ότι σύμφωνα με τα δικά μας λεγόμενα στην Ελλάδα δεν υπάρχει ρατσισμός, απλά οι οπαδοί κάνουν ό, τι μπορούν για να κάνουν τον αντίπαλο να θυμώσει. Ελπίζω ο Σισέ να μην έλαβε γνώση αυτού του τύπου των δικαιολογιών, γιατί τότε θα μας καταγγείλει όλους στη FIFA ακόμα πιο γρήγορα! Πώς θα πρεπε, δηλαδή, να χαρακτηριστεί ο οπαδός που βγάζει κραυγές μαϊμούς για να εκνευρίσει έναν έγχρωμο ποδοσφαιριστή; Χιουμορίστας; Και τι παραπάνω θα έκανε κάποιος αληθινά ρατσιστής; Θα μάζευε την παρέα του, θα τους έντυνε όλους με λευκά σεντόνια και θα έτρεχε μαζί τους το βράδυ με πυρσούς για να συλλάβει τον Σισέ και να τον σταυρώσει, όπως έκανε η Κου Κλουξ Κλαν στον αμερικανικό Νότο κάποτε; Το κακό με το ρατσισμό είναι ότι τον συναντάς στον καθωσπρέπει κύριο που κάθεται στο κάτω διάζωμα. Κάποιος που βρίζει ανθρώπους για το χρώμα του δέρματός τους ή που βγάζει άναρθρες κραυγές αντιμετωπίζοντας τους έγχρωμους παίκτες σαν ζώα, δεν κάνει απλώς κάτι για να τους εκνευρίσει: Βγάζει τον καλά κρυμμένο ρατσιστή που κρύβει μέσα του στο γήπεδο, εκεί δηλαδή όπου νιώθει πως όλα επιτρέπονται.
Στον Σισέ δεν χρειάζεται να εξηγήσουμε τίποτα: η λογική (;) μας θα μεγαλώσει απλά τη δυσφορία του. Τίποτα δεν είναι πρωτοφανές. Θυμάμαι οπαδούς του Αιγάλεω να βρίζουν τον Αμπονσά κι αυτός να φεύγει από το γήπεδο. Θυμάμαι οπαδούς του Ολυμπιακού να υποδέχονται τον Ολιζαντέμπε βγάζοντάς του μπανάνες. Θυμάμαι τους οπαδούς του ΠΑΟ να αντιμετωπίζουν τον Ανρί, σε ένα παιγνίδι του Παναθηναϊκού με την Αρσεναλ, μιμούμενοι τους πιθήκους. Ολα αυτά γίνονται για να εκνευριστούν οι παίκτες, αλλά είναι ρατσιστικές συμπεριφορές. Ιδιες με αυτές που υπάρχουν από οπαδούς σε γήπεδα χωρών που παραδέχονται ότι έχουν πρόβλημα. Ιδιες και απαράλλακτα ηλίθιες.