Αν κάποιος ξένος, ένας ταξιδιώτης π.χ. που δεν γνώριζε την ελληνική πραγματικότητα, βρισκόταν στην Ελλάδα τις τελευταίες δέκα μέρες και ζούσε τα όσα έγιναν στον Ολυμπιακό, θα γυρνούσε στην πατρίδα του και θα έγραφε ένα βιβλίο που θα γινόταν σίγουρα μπεστ σέλερ καθώς θα είχε ως θέμα την πιο τρελή νίκη που έχει κάνει ομάδα στο Τσάμπιονς Λιγκ. Η νίκη του Ολυμπιακού επί της Αλκμααρ την περασμένη Τετάρτη ήταν εκτός κανόνων λογικής. Στον Ολυμπιακό είχαν πρόβλημα με τον Τιμούρ Κετσπάγια η σχέση του με τους παίκτες ήταν κάκιστη. Η λογική λέει ότι η αντικατάστασή του θα ‘πρεπε να γίνει στη διακοπή του πρωταθλήματος. Ο νέος προπονητής θα είχε μπροστά του δύο εβδομάδες να μάθει την ομάδα και να την προετοιμάσει. Δεν συνέβη τίποτα τέτοιο. Στον Ολυμπιακό για δεκαπέντε μέρες συζητούσαν για το αν υπάρχει όντως πρόβλημα με τον Κετσπάγια ή αυτά τα γράφουν οι δημοσιογράφοι. Ακολούθησε ένας κατά των δημοσιογράφων λόγος από τον Σωκράτη Κόκκαλη και μετά η ισοπαλία με την Καβάλα και η εξέγερση του σταδίου Καραϊσκάκη κατά του προπονητή. Και πάλι η λογική λέει ότι ο Κετσπάγια θα έπρεπε να αντικατασταθεί μετά το ματς με την Αλκμααρ: το παιχνίδι ήταν το πρώτο στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ και η όποια αναστάτωση θα μπορούσε να έχει καταλυτικά άσχημες επιπτώσεις. Κι όμως ο προπονητής αντικαταστάθηκε και ο Ολυμπιακός κέρδισε. Χωρίς προπονητή!
Ο μέσος Ελληνας ποδοσφαιρόφιλος πιστεύει πραγματικά ότι ο προπονητής έχει τεράστιες δυνατότητες παρέμβασης και ότι το κοουτσάρισμά του εν πολλοίς κρίνει αγώνες και πρωταθλήματα. Αυτή η αντίληψη στην Ελλάδα είναι σχετικά φρέσκια, είναι της μόδας, ας πούμε, τα τελευταία είκοσι χρόνια. Παλιότερα οι προπονητές ήταν συμπαθητικοί αναλώσιμοι κύριοι που έπρεπε να παίζουν τον ρόλο του εμψυχωτή και να κρατούν ζεστούς και χαλαρούς τους παίκτες. Κανείς δεν θυμάται ποιος προπονούσε την ΑΕΚ του Νεστορίδη, τον Θρύλο της δεκαετίας του ’50, τον Ηρακλή του Χατζηπαναγή. Η ομάδα στην οποία ο ρόλος του προπονητή αποδείχθηκε κλειδί ήταν η ΑΕΚ του Ντούσαν Μπάγεβιτς.
Η σχεδόν απόλυτη εξουσία που εκχωρήθηκε στον Ντούσαν όταν γύρισε στην Ελλάδα το 1989 όμως οφειλόταν καθαρά στην έλλειψη διοικητικής ηγεσίας στην ΑΕΚ: ο Μπάγεβιτς λειτούργησε καταλυτικά και ως διοικητικός παράγοντας, δεν ήταν απλά ένας καλός προπονητής. Ωστόσο, η ανάδειξή του Ντούσαν από την εγχώρια αθλητικογραφία ως το αληθινό μυστικό της ΑΕΚ του καλού ποδοσφαίρου και των τίτλων, άλλαξε τον τρόπο με τον οποίο βλέπαμε τους προπονητές στην Ελλάδα. Στην πραγματικότητα το πράγμα μας βοήθησε να καταλάβουμε και το ποδόσφαιρο λίγο καλύτερα. Ομως ο Ολυμπιακός είναι αλλιώς.
Νομίζετε ότι υπάρχει κάποια διαφορά ανάμεσα στον Ολυμπιακό που κέρδισε την Αλκμααρ στο Καραϊσκάκη και τον Ολυμπιακό που κέρδισε με προπονητή τον Σεγκούρα(;) στον τελικό του κυπέλλου τον αξιόμαχο Αρη πριν από δύο χρόνια; Δεν υπάρχει! Στον Ολυμπιακό το βασικό είναι η αίσθηση της αποστολής, το κίνητρο που δίνει καμιά φορά ο πρόεδρος και σχεδόν πάντα ο κόσμος. Οι προπονητές, περίπου όπως στη δεκαετία του ’50, στα χρόνια δηλαδή που ο Κόκκαλης αγάπησε το ποδόσφαιρο, είναι αναλώσιμοι. Κακώς γίνεται (και για τον Κόκκαλη και για τον Γιώργο Λούβαρη και για τον Σάββα Θεοδωρίδη…) τόση φασαρία…
Σήμερα ο Ολυμπιακός πάει στην Τούμπα να παίξει με τον ΠΑΟΚ. Εχει ένα νέο προπονητή, τον διάσημο Ζίκο. Αν η ομάδα ακολουθήσει τις οδηγίες του νέου κόουτς που κανείς δεν ξέρει, μπορεί και να χάσει. Αν γίνει μια αυτοδιαχείριση όπως την Τετάρτη για τον ΠΑΟΚ το ματς θα είναι δύσκολο!
Κάποιο λάθος υπάρχει σε όλα αυτά αλλά δεν καταλαβαίνω ποιο ακριβώς…