Ο ΚΑΛΟΣ
Ιερ. Στολτίδης
Και μόνον η επιστροφή του στα γήπεδα ήταν στιγμή χαράς για το ελληνικό ποδόσφαιρο. Ο Στολτίδης συγκινημένος μπήκε στα τελευταία λεπτά του αγώνα με την Αλκμάαρ, τόσο όσο ένα μικρό παιδί που του ξαναδίνεις το παιχνίδι που του είχες κρύψει για να το τιμωρήσεις. Οι τραυματισμοί για τον ποδοσφαιριστή είναι ασφυξία για την αναπνοή του. Και ο Στολτίδης είναι από τους αθλητές που υπερέβαλαν εαυτόν για να μη λείψουν ούτε λεπτό από το παιχνίδι. Κι ένα πληθωρικό χαφ που έλειψε από την Εθνική.
Ο ΚΑΚΟΣ
Γ. Ορφανός
Ο πρώην υφυπουργός Αθλητισμού κλήθηκε να πάρει θέση για τις καταγγελίες Λίμαχερ. Το θέμα που κυρίως τον απασχόλησε στη δήλωσή του για τη συνέντευξη στο «Κ» ήταν τι σκοπιμότητες εξυπηρετεί, λέει, στην προεκλογική περίοδο που διανύουμε. Καθένας με τον πόνο του…
Ο ΑΣΧΗΜΟΣ
Ρ. Τζεμπούρ
Ακόμα και ο αυστηρός Μπάγεβιτς έχει επιείκεια γιατί υπήρξε ποδοσφαιριστής. Η περίπτωση Τζεμπούρ είναι απ’ αυτές που δεν προσιδιάζουν σε «συνεργασία με το σύνολο» – πόσω μάλλον με προπονητή που εκφράζει σκληρά το σύνολο.
Πάμε στοίχημα
Ο κόσμος το ‘χει τούμπανο κι εμείς κρυφό καμάρι – ότι πιθανότατα 15 ματς της Β΄ Εθνικής από την περυσινή περίοδο ήταν στημένα, όπως είπε ο αξιότιμος κύριος Λίμαχερ την περασμένη Κυριακή, εδώ στο «Κ». Το παράδοξο δεν είναι ότι γίνονταν οι «ομορφιές του ποδοσφαίρου» κατά την ιστορική φράση Μελισσανίδη, αλλά ότι καμιά φορά ξεγελούσαν και τους ίδιους που τα κανόνιζαν – και βρίσκονταν όλοι, από το πουθενά, χαμένοι. Για παράδειγμα, κυκλοφορούσε η φήμη ότι το ματς θα έλθει διπλό μέχρι δέκα λεπτά πριν από την έναρξη κι ενώ είχαν «φορτωθεί» όλες οι αγορές στο Ιντερνετ με το ποντάρισμα, το γύριζαν στον άσο, που έδινε πενταπλή απόδοση για τους πληροφορημένους. Ή είχαν κανονίσει τρεις – τέσσερις πρόεδροι -ο ένας είχε και εταιρεία μπουκ- να έρθει το ματς ισόπαλο, αλλά ο ένας που ήταν εκνευρισμένος με τους υπόλοιπους γιατί δεν τον άφησαν να ανέβει κατηγορία, τους το φύλαγε «μανιάτικο». Και χωρίς να τους πει τίποτα, τους άφησε να παίξουν κάτι χιλιάδες ευρώ στην ισοπαλία. Αλλά το ματς το έκανε «άσο». Κι ακόμα κλαίνε.
Τα καλά και συμφέροντα
Δεν είχε προηγούμενο η κυνική ομολογία, ουσιαστικά, όλων των εμπλεκομένων, ότι δευτερευόντως απασχολούσε σ’ αυτό το Ευρωμπάσκετ την Ελλάδα, τη Σερβία, την Τουρκία ή την Ισπανία αν μπορούν με κάθε αντίπαλο να παίξουν το μπάσκετ που ξέρουν και να φτάσουν όσο πιο μακριά μπορούν.
Πρωτίστως, μας ενδιέφερε, λέει, μήπως αν χάσουμε αποφύγουμε την Ισπανία, ενώ αν κερδίσουμε πέσουμε πάνω της. Και το ίδιο και τους Γάλλους, που δεν καταλάβαμε ακόμη αν πανηγύρισαν που μας νίκησαν ή το έριξαν στα αποδυτήρια στο μοιρολόι για την επερχόμενη καταστροφή.
Τέτοια ντροπιαστική ατμόσφαιρα για μεγάλη αθλητική διοργάνωση είχε πολλά χρόνια να μας κυριεύσει – από εκείνο το αλήστου μνήμης θλιβερό σκηνικό στο Μουντιάλ με το 0-0 της Αυστρίας με τη Γερμανία το 1982, που βόλευε και τους δύο για να πάει η Γερμανία στον τελικό.
Αλλά τώρα φυσικά μπαίνει το «εθνικό συμφέρον» όλων -και των Ελλήνων- πάνω από το fairplay, για να θάψουμε την αξιοπρέπεια κάτω από την ταφόπλακα ενός μεταλλίου. Και εις ανώτερα.