Πολλά και διάφορα θέματα υπάρχουν στην αθλητική επικαιρότητα, πέρα από το χάλκινο μετάλλιο της εθνικής μπάσκετ στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ή από τις αμφισβητούμενες ποδοσφαιρικές φάσεις. Αφήνω σε πιο ειδικούς τον σχολιασμό αυτών των θεμάτων, για ν’ ασχοληθώ με άλλα, ίσως λιγότερο δημοφιλή, αλλά, νομίζω, ενδιαφέροντα.
Πρώτα από όλα, θα υποβάλω ένα ερώτημα: Για τα πολιτικά κόμματα, υπάρχει αθλητισμός; Ως φαίνεται, όχι. Ακούσατε σε κάποια συζήτηση (και δεν αναφέρομαι στα «ντιμπέιτ») να γίνεται αναφορά σε πρόγραμμα αθλητισμού; Εμείς όχι. Και όμως, ο αθλητισμός είναι σημαντικός τομέας. Και άπτεται της δημόσιας υγείας. Είναι κάτι πολύ παραπάνω από τα μετάλλια και τα ρεκόρ. Ελπίζω απλώς να ξεχάστηκε και να οφείλεται και στους δημοσιογράφους, που συντονίζουν τις συζητήσεις ή υποβάλλουν τις ερωτήσεις, οι οποίοι -σοβαροί ή σοβαροφανείς- μάλλον θεωρούν τον αθλητισμό θέμα υποδεέστερο από ό, τι το «αναψυκτήριο» του Β. Μαγγίνα ή το «ροζ» σκάνδαλο κάποιου παράγοντα ή τις «πιασάρικες» ατάκες του Γ. Καρατζαφέρη.
Θα θέσω και δεύτερο ερώτημα: Για τη διοίκηση της ομοσπονδίας πάλης, υπάρχει η… πάλη; Κάποιοι παλαιστές μας παλεύουν στα παγκόσμια πρωταθλήματα (ο ένας, μάλιστα, κατέκτησε χάλκινο μετάλλιο, το πρώτο παγκόσμιο μετάλλιο για την Ελλάδα μετά το 1991) και η τελευταία είδηση που υπάρχει στην ιστοσελίδα της ΕΟΦΠ, είναι οι… προπονητικοί αγώνες παμπαίδων στη Μίκρα, από τις 23… Φεβρουαρίου 2009. Αν τα μέλη της διοίκησης, από τον πρόεδρο μέχρι το απλό μέλος, δεν ενδιαφέρονται για το άθλημα, το οποίο, υποτίθεται, πως υπηρετούν ή δεν μπορούν να το βοηθήσουν, ας παραιτηθούν. Ας φύγουν, ώστε ν’ αναλάβουν άλλοι, που αγαπούν αληθινά την πάλη. Το υπέροχο άθλημα, που έφερνε στην Ελλάδα ολυμπιακά, παγκόσμια και ευρωπαϊκά μετάλλια, και έχει καταντήσει αναξιόπιστο και με το οποίο πολύ λίγοι ασχολούνται, πλέον.
Θα τελειώσω, υποβάλλοντας και τρίτο ερώτημα: Η 4η θέση που κατέκτησαν η εθνική ομάδα πόλο γυναικών στο παγκόσμιο πρωτάθλημα και, πριν από λίγες ημέρες, εκείνη των νέων γυναικών στο ευρωπαϊκό της Νάπολης αντικατοπτρίζουν την πραγματική ισχύ της ελληνικής γυναικείας υδατοσφαίρισης; Νομίζω όχι. Και οι αθλήτριες του Γιώργου Μορφέση στη Ρώμη και τα κορίτσια του Κώστα Πετράκη στη Νάπολη επετέλεσαν ένα μικρό θαύμα. Για τη Ρώμη έχουμε αναφερθεί σε παλαιότερο σχόλιο. Θα πούμε λίγα λόγια για τη Νάπολη. Η 4η θέση, που πήραν τα 13 κορίτσια, αποτελεί μεγάλη επιτυχία για την ομάδα αυτή. Πέρυσι ήταν 4η στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα στα Χανιά, αλλά σε σχέση με τότε, η ομάδα, θεωρητικά, αποδυναμώθηκε, αφού έχασε δύο βασικές παίκτριες, που σταμάτησαν το πόλο. Τη φουνταριστή Δήμητρα Γαρδέλη και την περιφερειακή Δέσποινα Χρυσικοπούλου. Αν προσθέσουμε το γεγονός ότι φέτος αγωνίστηκε εκτός έδρας, αντιλαμβανόμαστε ότι η 4η θέση αποτελεί μάλλον απρόσμενη επιτυχία.
Αυτή, πάντως, δεν πρέπει να μας κάνει να αισθανόμαστε αισιόδοξοι για το μέλλον του ελληνικού γυναικείου πόλο. Με τα «ψέματα» (και με το φιλότιμο των παικτριών και την προσπάθεια των προπονητών) διατηρούμαστε ψηλά. Η Ιταλία διαθέτει και χρήματα και αρκετές καλές ομάδες και δυνατό πρωτάθλημα. Η Ρωσία έχει μεγάλη παραγωγή και χρήματα. Η Ουγγαρία, μεγάλη παράδοση και τεράστια παραγωγή, η Ισπανία εξαιρετική οργάνωση και πολλή δουλειά με αθλητικά σχολεία και η Ολλανδία λίγες μεν καλές ομάδες και όχι δυνατό πρωτάθλημα, αλλά κάνει πάρα πολλή δουλειά στην εθνική ομάδα, που είναι πάνω από τα σωματεία. Αν δεν αλλάξει κάτι, αν δεν υπάρξουν κίνητρα για να μένουν τα παιδιά (αγόρια και κορίτσια) στο άθλημα, σε λίγα χρόνια θα φανούν τα προβλήματα. Δεν μπορεί να μας σώζει πάντα το φιλότιμο…