ΣΕ τρiα συνεχόμενα παιχνίδια η ΑΕΚ έχασε οκτώ βαθμούς. Για τους δύο πρώτους στα Γιάννενα υπήρξαν οι δικαιολογίες της… κακιάς στιγμής και της ατυχίας. Στους επόμενους τρεις με τον Ολυμπιακό, ο μη καταλογισμός του πέναλτι από τον Δαλούκα στο χέρι του Μέλμπεργκ. Ομως, οι οπαδοί της είδαν πως οι παίκτες της ομάδας τους προσπάθησαν, τα έδωσαν όλα και γι’ αυτό στο τέλος τους χειροκρότησαν, παρά την ήττα.
ΑΝΤΙΘΕΤΩΣ, στο παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό, όπου χάθηκαν και οι επόμενοι τρεις βαθμοί, οι αποδοκιμασίες είχαν αρχίσει πολύ πριν τελειώσει το ματς. Κι αυτό όχι γιατί ήταν πίσω στο σκορ, αλλά επειδή έβλεπαν πως δεν υπήρχε το πάθος εκ μέρους των παικτών και κατ’ επέκταση η προσπάθεια με όλες τις δυνάμεις τους για να ισοφαρίσουν και να διεκδικήσουν τη νίκη.
ΤΙ σημαiνει αυτό; Πως δεν υπήρχε το φυσικό κουράγιο; Πιστεύω πως όχι, διότι η ΑΕΚ έχει δείξει πως είναι μια ομάδα προπονημένη. Επομένως, την αιτία πρέπει να την αναζητήσουν οι υπεύθυνοι στην ψυχολογία που έχουν οι ποδοσφαιριστές και ειδικά οι ξένοι, οι οποίοι και απαρτίζουν τον βασικό κορμό. Χαρακτηριστικά στο παιχνίδι της Κυριακής μόνο ο Καφές ήταν Ελληνας. Πως αφού βρέθηκαν πίσω στο σκορ, το παιχνίδι έχει χαθεί.
ΠΟΙΟΣ όμως από τη διοίκηση μπορεί να εμπνεύσει τους ξένους για να αισθανθούν το μέγεθος και το βάρος που έχει η φανέλα με τον Δικέφαλο αετό στο στήθος; Αυτοί που στο πρόγραμμα του αγώνα έγραψαν «να αποκτήσουμε τη στόφα μεγάλης ομάδας»; Τόσο λοιπόν «μικρή» θεωρούν την ΑΕΚ; Αν πράγματι πιστεύουν πως είναι και πρέπει να… μεγαλώσει, καλύτερα να τα παρατήσουν και να φύγουν, διότι μόνο σε χειρότερη θέση θα την φτάσουν…
ΤΗΝ ΑΕΚ, όπως την είδα στο παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό, την έχουν «μικρύνει» πολύ. Οχι αγωνιστικά, αλλά σαν ιδέα, σαν σύλλογο, σαν ιστορία. Κι αυτό φάνηκε ξεκάθαρα στον τρόπο με τον οποίο αντέδρασαν οι παίκτες μετά το γκολ του Σαλπιγγίδη. Επί τριάντα λεπτά πελαγοδρομούσαν, χωρίς να βρεθεί ούτε ένας μέσα στο γήπεδο, αλλά και από τον πάγκο να τους εμψυχώσει.
ΝΑ τους βάλει τις φωνές, να τους ξυπνήσει… Να τους δώσει να καταλάβουν πως μπορούν μέσα στα επόμενα σαράντα λεπτά να ανατρέψουν την εις βάρος τους κατάσταση. Ουδείς βρέθηκε να το κάνει αυτό. Και μόλις μετά το ογδοηκοστό λεπτό, όταν οι αποδοκιμασίες από τους οπαδούς είχαν αρχίσει να γίνονται και… απειλητικές, είδα πως κάποιοι από τους παίκτες άρχισαν να τρέχουν και να πιέζουν…
ΤΟΤΕ όμως ήταν πολύ αργά για να αλλάξει κάτι και να θυμίσει την ΑΕΚ που ήταν κάποτε…