Οταν μία γενιά ολόκληρη έχει γεννηθεί, ενηλικιωθεί και μεγαλώσει στην Αγγλία, βλέποντας τον ίδιο τεχνικό στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, τον Σκωτσέζο σερ Αλεξ Φέργκιουσον, θα είναι λογικό να τους φαντάζει απίθανο ότι μπορεί μια μέρα να αποχωρήσει από τη θέση αυτή.
Ακόμη πιο απίθανο μπορεί να φαντάζει στη γενιά αυτή, και όσους γεννήθηκαν από το 1986 και μετά, ότι αυτή η μέρα άρχισε να πλησιάζει επικίνδυνα πλέον.
Ο πολυνίκης προπονητής της Πρέμιερ Λιγκ, που έχει κατακτήσει τόσο τον πρώτο (1993) όσο και τον τελευταίο τίτλο (2009) στη διοργάνωση, φαίνεται να βλέπει ότι ο καιρός κοντεύει να θέσει τέρμα στην 23χρονη παραμονή του στον πάγκο της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.
Οι λόγοι γι’ αυτό είναι πολλοί και ποικίλοι. Ξεκινούν από τα οικονομικά και φτάνουν στην οροφή των φιλοδοξιών του Σκωτσέζου προπονητή που όχι άδικα έχει αποκληθεί «η αλεπού των πάγκων».
Μπορεί η Γιουνάιτεντ να μην έχει ακόμη ξοδέψει τα περισσότερα από τα 94 εκατομμύρια ευρώ που πήρε από τη Ρεάλ Μαδρίτης για τη μεταγραφή του Κριστιάνο Ρονάλντο, και να έχει το σταθερό εισόδημα που της εξασφαλίζει το 76.000 θέσεων Ολντ Τράφορντ και οι συμφωνίες για τηλεοπτικά δικαιώματα και χορηγίες, όμως οι καιροί είναι δύσκολοι. Τα χρέη της ομάδας αυξάνονται αλματωδώς, σύμφωνα με τα βρετανικά δημοσιεύματα, και οι Αμερικανοί ιδιοκτήτες του συλλόγου, οι αδελφοί Γκλέιζερ, σκοπεύουν να εκδώσουν ομόλογα συνολικού ύψους 600 εκατομμυρίων λιρών (670 εκατ. ευρώ). Ο σερ Αλεξ συνεχίζει να χρειάζεται μεταγραφές (άλλο αν ο ίδιος αυτοπεριορίζεται), καθώς φέτος η απόδοση της ομάδας δεν είναι εκείνη που θα ήθελε. Μπορεί να βρίσκεται κοντά στην κορυφή στο πρωτάθλημα, δύο βαθμούς πίσω από την Τσέλσι, όμως από το Κύπελλο αποκλείστηκε με τρόπο εκκωφαντικό από την τρίτης κατηγορίας Λιντς – ο πρώτος αποκλεισμός από ομάδα μικρότερης κατηγορίας για τη Γιουνάιτεντ του σερ Αλεξ. Και στην Ευρώπη, μπορεί να συνεχίζει στη φάση των 16 στο Τσάμπιονς Λιγκ, όμως κάποιες φορές απογοήτευσε με τις εμφανίσεις της, όπως με την ντροπιαστική ήττα από τη Μπεσίκτας μέσα στο Ολντ Τράφορντ.
Η αγωνιστική πτυχή έχει τεράστια σημασία φυσικά, καθώς είναι αυτή που ώθησε για πρώτη φορά μετά από δεκαετίας κάποιους από τους φίλους της ομάδας στο Ολντ Τράφορντ να ζητήσουν να φύγει ο Σκωτσέζος από την ομάδα, μετά τον αποκλεισμό από τη μισητή Λιντς εντός έδρας την περασμένη Κυριακή.
Ομως υπάρχει και μια άλλη μια παράμετρος, αυτή των φιλοδοξιών, που είναι πιθανό να οδηγήσει τον σερ Αλεξ προς την έξοδο το καλοκαίρι, κι αυτή θα αφορά σε τυχόν διατήρηση του τίτλου στην Πρέμιερσιπ.
Οταν ο σερ Αλεξ ανέλαβε τη Γιουνάιτεντ το 1986 και για τα επόμενα έξι χρόνια, οι «κόκκινοι διάβολοι» υστερούσαν σημαντικά της αιώνιας αντιπάλου Λίβερπουλ σε τίτλους. Μπορεί η Γιουνάιτεντ να ήταν (και να παραμένει) για άλλους λόγους η δημοφιλέστερη ομάδα στη χώρα, όμως ήταν η Λίβερπουλ που είχε φτάσει το 1990 να έχει 18 πρωταθλήματα Αγγλίας και τέσσερα Κύπελλα Πρωταθλητριών, έναντι μόλις επτά πρωταθλημάτων κι ενός Πρωταθλητριών της Γιουνάιτεντ.
Τα πράγματα έχουν αλλάξει κι αυτό είναι κάτι που πιστώνεται φυσικά σε πάρα πολύ μεγάλο βαθμό στον σερ Αλεξ. Πλέον η Γιουνάιτεντ έχει ισοφαρίσει τη Λίβερπουλ στην κατάκτηση πρωταθλημάτων παίρνοντας 11 τα τελευταία 17 χρόνια, μια μονοκρατορία εντελώς ασυνήθιστη για τα αγγλικά δεδομένα, ενώ κατέκτησε και δύο Τσάμπιονς Λιγκ. Στην Αγγλία πολλοί λένε ότι ο σερ Αλεξ θα αποχωρήσει από τον πάγκο της Γιουνάιτεντ όταν η ομάδα του ξεπεράσει τη Λίβερπουλ σε πρωταθλήματα. Αν και οι φιλοδοξίες του πάντα φάνταζαν αστείρευτες, ίσως αυτό να αποτελέσει και την οροφή του Σκωτσέζου τεχνικού.
Εχουν γραφτεί πολλά ονόματα προπονητών ως πιθανοί διάδοχοι του σερ Αλεξ, όπως αυτά του Λοράν Μπλαν, δηλαδή του τεχνικού της αντιπάλου του Ολυμπιακού στο Τσάμπιονς Λιγκ, Μπορντό, αλλά και των Στιβ Μπρους, Κάρλος Κεϊρόζ και Ζοζέ Μουρίνιο. Το σίγουρο όμως είναι ότι λόγο για τον διάδοχό του θα έχει ο ίδιος ο Σκωτσέζος. Κι αυτό θα έχει τεράστιο ενδιαφέρον.
Εριστικός αλλά και σπουδαίος ανιχνευτής
Την παραμονή της Πρωτοχρονιάς ο σερ Αλεξ Φέργκιουσον έκλεισε τα 68 του χρόνια, αν και ο χρόνος μοιάζει να έχει σταματήσει να τρέχει γι’ αυτόν από τον Μάιο του 1993 όταν και κατέκτησε το πρώτο του πρωτάθλημα με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.
Αφήνοντας πίσω του μια σχετικά καλή καριέρα ως ποδοσφαιριστής από το 1957 έως το 1974 στην πατρίδα του τη Σκωτία, όπου ως επιθετικός είχε παίξει ακόμη και στη Ρέινζερς για δύο χρόνια, αποφάσισε στα 33 του να γίνει προπονητής.
Στη Σκωτία δούλεψε στις Ιστ Στέρλινγκσιρ και Σεν Τζόνστον πριν αναλάβει με τεράστια επιτυχία την Αμπερντίν, φτάνοντας με την επαρχιακή αυτή ομάδα της Σκωτίας να κατακτήσει ακόμη και το Κύπελλο Κυπελλούχων το 1983, ενώ ανέλαβε για λίγους μήνες και την εθνική Σκωτίας. Με την Αμπερντίν στέφθηκε τρεις φορές πρωταθλητής, τέσσερις κυπελλούχος Σκωτίας, ενώ κατέκτησε ένα σκωτσέζικο Λιγκ Καπ κι ένα ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ.
Η ιστορία μάλιστα λέει ότι στα μέσα της δεκαετίας του 1980 τόσο η Αρσεναλ όσο και η Τότεναμ έκαναν πρόταση συνεργασίας στον σερ Αλεξ, ο οποίος όμως αρνήθηκε.
Ετσι τον Νοέμβριο του 1986 ανέλαβε διάδοχος του Ρον Ατκινσον στη Γιουνάιτεντ. Συνολικά στο Ολντ Τράφορντ ο σερ Αλεξ έχει απολαύσει 11 πρωταθλήματα, 5 κύπελλα Αγγλίας, 3 Λιγκ Καπ, 8 αγγλικά Σούπερ Καπ, 2 Τσάμπιονς Λιγκ, ένα Κύπελλο Κυπελλούχων, ένα ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ και δύο Διηπειρωτικά.
Εριστικός βέβαια όπως είναι, κυρίως με τους διαιτητές, είναι φέτος τιμωρημένος με αναστολή για κακεντρεχή (σύμφωνα με τη σχετική απόφαση) σχόλια κατά διαιτητών. Αλλωστε το σημάδι στο πρόσωπο του Ντέιβιντ Μπέκαμ από το παπούτσι το οποίο κλώτσησε προς αυτόν ο σερ Αλεξ έμεινε για πολύ καιρό.
Δεν υπάρχει όμως αμφιβολία ότι είναι εξαιρετικά σπουδαίος προπονητής, όχι μόνο για τους τίτλους που κέρδισε αλλά κυρίως για το σπάνιο «μάτι» που διαθέτει και αναπτύσσει ταλέντα. Μόνο ο κ. Βενγκέρ, μπορεί να συγκριθεί μαζί του στην ικανή ανίχνευση ταλέντων.
Δεν δίστασε ποτέ να κοντραριστεί με παίκτες-φίρμες κι έτσι έχει παραμείνει επί 23 χρόνια ο απόλυτος βασιλιάς στον σύλλογο, ο δεύτερος μακροβιότερος τεχνικός στην ιστορία του μετά τον σερ Ματ Μπάσμπι.