Το παιχνίδι του Παναθηναϊκού με τον Ατρόμητο τη Δευτέρα στο Περιστέρι είναι ένας ακόμη κρίκος σε μια σειρά πολύ δύσκολων και απανωτών αγώνων που είχε ο πρωταθλητής στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Δεν είναι τόσο λαμπερό όσο τα τρία συνεχόμενα ντέρμπι στο πρωτάθλημα, είναι όμως ένα ματς πολύ πιο δύσκολο απ’ όσο δείχνει η βαθμολογική θέση του Ατρόμητου. Δεν είναι μόνο ότι η θέση αυτή δεν συμβαδίζει με την αγωνιστική εικόνα μιας ομάδας που παίζει καλά χωρίς να παίρνει τα αντίστοιχα αποτελέσματα. Είναι και ότι έτσι όπως έχουν στενέψει τα περιθώρια για τους γηπεδούχους και ειδικά για τον Γιώργο Δώνη, ο Ατρόμητος το αντιμετωπίζει ως «ματς της χρονιάς» και του έχει δώσει χαρακτήρα τελικού.
Αν δεν είχε τόσο μεγάλη σημασία για τους Περιστεριώτες, το ματς αυτό θα μπορούσε να θεωρηθεί το πρώτο μιας σειράς θεωρητικά βατών αγώνων για τον Παναθηναϊκό και όχι το τελευταίο του πιο δύσκολου, ίσως, κομματιού του προγράμματος της εφετινής περιόδου. Οι «πράσινοι» ήταν αναγκασμένοι να δώσουν μέσα σε 17 ημέρες (16 Οκτωβρίου με 2 Νοεμβρίου) έξι παιχνίδια, εκ των οποίων τα πέντε είχαν τον χαρακτήρα ντέρμπι. Τα τρία ήταν τα κλασικά ντέρμπι του πρωταθλήματος (κατά σειράν με ΠΑΟΚ εντός χωρίς κόσμο στις εξέδρες, ΑΕΚ εκτός, Ολυμπιακό στο ΟΑΚΑ) και τα άλλα δύο με την Ρούμπιν Καζάν, που ήταν ιδιαίτερα κρίσιμα για το Τσάμπιονς Λιγκ. Ακόμα και το 6ο παιχνίδι του προγράμματος των 17 ημερών, αυτό με την Κοζάνη για το Κύπελλο, είχε την ταλαιπωρία του ταξιδιού που έγινε ακόμα μεγαλύτερη με την αναγκαστική παραμονή της αποστολής στη Θεσσαλονίκη, δύο μέρες πριν από το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό.
Σ’ αυτή η σειρά των κρίσιμων αγώνων, ο Παναθηναϊκός αγωνίστηκε ουσιαστικά χωρίς τα 3/4 της βασικής μεσοεπιθετικής γραμμής του. Αν θεωρήσουμε ότι ο σχεδιασμός στο ξεκίνημα της σεζόν προέβλεπε ότι τις θέσεις των τριών επιθετικών χαφ πίσω από τον Σισέ θα τις είχαν κατά κύριο λόγο οι Λέτο, Νίνης και Γκοβού, είναι σαφές ότι οι «πράσινοι» αναγκάστηκαν να παίξουν στο πιο δύσκολο κομμάτι της περιόδου χωρίς τρία από τα βασικά τους ατού. Αυτό το «αγκάθι» επηρέασε την παραγωγική τους εικόνα, μιας και σε τρία από τα πέντε δύσκολα ματς αυτών των 17 ημερών δεν κατάφεραν να σκοράρουν (δύο φορές 0-0 με την Καζάν, ήττα 1-0 από την ΑΕΚ). Οι λιγοστές επιλογές του Νιόπλια από τη μέση και μπροστά, καθόρισαν εν πολλοίς και την τακτική του. Αλλιώς θα διαχειριζόταν την κατάσταση αν είχε στη διάθεσή του τους Νίνη, Λέτο και στο 100% τους Γκοβού, Χριστοδουλόπουλο, Πετρόπουλο κι αλλιώς τη διαχειρίστηκε δίνοντας όλο το χρόνο σε παίκτες που προορίζοντας κατά βάσιν για άλλο ρόλο ή εναλλακτικές επιλογές.
Ο απολογισμός
Παρ’ όλα τα προβλήματα λόγω των απουσιών και της (κάθε λογής) φθοράς που δημιουργούν τα απανωτά κρίσιμα παιχνίδια μέσα σε ένα τόσο μικρό χρονικό διάστημα, ο Παναθηναϊκός τα κατάφερε αρκετά καλά. Ο απολογισμός των τριών νικών, των δύο ισοπαλιών και της μιας ήττας, δεν ήταν ο ιδανικός, δεν ήταν όμως και απογοητευτικός. Ειδικά η νίκη επί του Ολυμπιακού ήταν πολύ σημαντική, γιατί κράτησε τον Παναθηναϊκό κοντά στην πρώτη θέση του πρωταθλήματος και του δίνει το δικαίωμα να ελπίζει ότι τώρα που αλαφρώνει το πρόγραμμα το δικό του και δυσκολεύει του Ολυμπιακού, μπορεί να κλείσει τον α΄ γύρο του πρωταθλήματος πρώτος στη βαθμολογία.
Για να μη χύσει το γάλα που μάζεψε στην καρδάρα με τη νίκη του επί των «ερυθρολεύκων», ο Παναθηναϊκός είναι υποχρεωμένος να αντιμετωπίσει σαν ένα ακόμη ντέρμπι τον αγώνα της Δευτέρας με τον Ατρόμητο. Οχι, δηλαδή, σαν το πρώτο ματς ενός πολύ πιο στρωτού προγράμματος, αλλά σαν το τελευταίο μιας σειράς πολύ δύσκολων αγώνων που έρχονταν χωρίς ανάσα. Οπως και στα προηγούμενα παιχνίδια, έτσι και σ’ αυτό οι απουσίες θα είναι σημαντικές, μιας και οι Λέτο, Νίνης δεν είναι σε θέση ακόμα να υπολογίζονται από τον Νιόπλια. Εκτός μάχης θα είναι και ο Μπουμσόνγκ, με πιο πιθανή λύση την οπισθοχώρηση του Κατσουράνη στο κέντρο της άμυνας, για να καλυφθεί το κενό του.
Η ανερχόμενη δύναμη της Ρωσίας
Η κλήρωση των ομίλων του Τσάμπιονς Λιγκ έδωσε στον Παναθηναϊκό την ευκαιρία να γνωρίσει από κοντά το Καζάν, μια πόλη που τα τελευταία χρόνια άρχισε να γίνεται γνωστή όχι τόσο για τη μεγάλη ιστορία της ή τα αξιοθέατά της, όσο για τη σημαντική προσπάθεια που κάνει ώστε να εξελιχθεί σε αθλητική πρωτεύουσα της Ρωσίας. Οι κάτοικοί της θεωρούν την πόλη τους ως τρίτη πρωτεύουσα της χώρας, πίσω από τη Μόσχα και την Αγία Πετρούπολη, αλλά πιστεύουν ότι είναι πολύ κοντά στο να πάρουν τα σκήπτρα στον αθλητισμό και να τα κρατήσουν για πολλά χρόνια.
Η πρόοδος των ομάδων της πρωτεύουσας του Ταταρστάν είναι θεαματική σε όλα τα σπορ. Στο ποδόσφαιρο, η Ρούμπιν είναι η πρωταθλήτρια Ρωσίας τα τελευταία δύο χρόνια. Αν και ιδρύθηκε μόλις την περασμένη δεκαετία, ξεπέρασε ιστορικές ομάδες τις Ζενίτ Αγ. Πετρούπολης, ΤΣΣΚΑ και Σπαρτάκ Μόσχας. Στο μπάσκετ, η Ούνιξ Καζάν έζησε στη σκιά της ΤΣΣΚΑ, αλλά είναι μια ισχυρή ομάδα και φιλοδοξεί να πάρει σύντομα τη θέση της. Στο βόλεϊ, η Ζενίτ Καζάν πήρε το πρωτάθλημα τρεις φορές τα τελευταία τέσσερα χρόνια (07, 09, 10) ενώ τη μόνη χρονιά που το έχασε (2008), παρηγορήθηκε με το Τσάμπιονς Λιγκ. Η Σίντεζ Καζάν είναι από τις μεγαλύτερες ομάδες του ρωσικού πόλο, ενώ το ίδιο ισχύει για την Ακ Μπαρς στο χόκεϊ επί πάγου και την Ντιναμό Καζάν στο χόκεϊ επί χόρτου. Υπερδύναμη του χάντμπολ ήταν και Κάι Ζιλάντ αλλά διαλύθηκε αιφνιδιαστικά το 2008.
Πετρελαϊκή ενίσχυση
Ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας για μια πόλη μόλις 1,2 εκατ. κατοίκων; Πέρα από τη μεγάλη αγάπη που έχουν οι κάτοικοί της στον αθλητισμό, είναι και το ότι οι εταιρείες που εκμεταλλεύονται τους 30 εκατ. τόνους πετρελαίου που παράγει το Ταταρστάν κάθε χρόνο, επιστρέφουν ένα μέρος των κερδών τους μέσω των χορηγιών τους στις κορυφαίες ομάδες του Καζάν, σε όλα τα σπορ και όχι μόνο στο ποδόσφαιρο.