Στην Ξάνθη την περασμένη Τρίτη του χρειάστηκε ένα λεπτό του Τζιμπρίλ Σισέ για να δείξει ότι αυτός τουλάχιστον δεν την εγκαταλείπει την πιθανότητα να κερδίσει με τον ΠΑΟ το πρωτάθλημα. O Γάλλος δεν έχει σκοπό να πηδήξει από το καράβι, όπως οι μεγαλομέτοχοι του ΠΑΟ. Στο πρώτο μόλις λεπτό του αγώνα, μετά την καταπληκτική μπαλιά του Κατσουράνη, ο Σισέ πλασάρει υποδειγματικά τον Λυμπερόπουλο, χαρίζοντάς μας ένα από τα ωραιότερα γκολ του πρωταθλήματος και μαζί με αυτό λίγο σασπένς: εδώ και λίγο καιρό η ερώτηση δεν είναι αν ο Παναθηναϊκός μπορεί να φτάσει τον Ολυμπιακό στην πρώτη θέση αλλά αν θα αντέξει ο Σισέ να κυνηγάει τον πρωτοπόρο σχεδόν μόνος του!
Στην Ξάνθη ο ΠΑΟ δεν έκανε πολλά για να διευρύνει το σκορ της νίκης, το δεύτερο γκολ το σημείωσε ο Χριστοδουλόπουλος στις καθυστερήσεις του ματς, αλλά ο Σισέ με το καταπληκτικό γκολ του (αποτέλεσμα κλάσης, τεχνικής κατάρτισης αλλά κυρίως κλάσης και απόλυτης συγκέντρωσης) είχε στείλει το μήνυμά του προς όλους. Και στους αντιπάλους αλλά και στους συμπαίκτες του: αυτός δεν παραιτείται, και το έδειξε.
Ο Σισέ δίνει λάμψη στον άκεφο εφετινό ΠΑΟ, αλλά και στο πρωτάθλημά μας. Ο Ολυμπιακός είναι πιο ομάδα και από την αρχή της σεζόν έχει βρει πρωταγωνιστές. Ο Ιμπαγάσα στα 34 του μοιάζει ταλαντούχος έφηβος κι ο Γιάννης Φετφατζίδης στα 19 του μοιάζει σοφός. Ο Μιραλάς προσφέρει θέαμα στο Καραϊσκάκη, η άμυνα είναι σταθερή κι ο Ερνέστο Βαλβέρδε ξέρει τη δουλειά του. Αν δεν υπήρχε ο Σισέ, κάθε συζήτηση θα είχε τελειώσει και με αυτή θα είχε τελειώσει και το όποιο ενδιαφέρον για το πρωτάθλημα: αλλά ο Γάλλος με 14 γκολ σε 15 συμμετοχές σπάει τα κοντέρ! Ποτέ στην ιστορία ένας μόνος του δεν πήρε το πρωτάθλημα – όμως βλέποντάς τον να σκοράρει ακόμα και στις μέρες που μοιάζει βαρύς ή κακόκεφος δεν μπορείς παρά να σκέφτεσαι μήπως μπορεί να κάνει ένα θαύμα: διότι περί θαύματος πρόκειται!
Το τρομερό του πρωτάθλημα θυμίζει εκείνο που είχε κάνει ο Ζιοβάνι το 2003-4 με τη φανέλα του Ολυμπιακού. Ο Βραζιλιάνος είχε πάρει τον Ολυμπιακό από το χέρι και με 24 γκολ (πάρα πολλά προσωπικά) τον κράτησε ζωντανό μέχρι το τέλος στη μάχη του πρωταθλήματος. Ο Ολυμπιακός έχασε τότε το πρωτάθλημα για πρώτη φορά έπειτα από έξι χρόνια από τον ΠΑΟ, αλλά ο Ζιο είχε πετύχει την αληθινή αναγνώριση: όλοι είχαν μείνει έκθαμβοι από τα μη δικαιωμένα με ένα τίτλο κατορθώματά του.
Στις κρίσεις φαίνονται οι ηγέτες: όχι γιατί ντε και καλά δικαιώνονται, αλλά γιατί παλεύουν…