Ο πρώτος Ελληνας ποδοσφαιριστής που βρέθηκε στα πρόθυρα ενός μεγάλου ευρωπαϊκού συλλόγου, ήταν ο Μίμης Παπαϊωάννου. Η Ρεάλ Μαδρίτης, η ομάδα που κυριαρχούσε εκείνη την εποχή χτίζοντας τον μύθο της, πρόσφερε γη και ύδωρ για να αποκτήσει τον άσο της ΑΕΚ, αλλά η μεταγραφή αυτή δεν έγινε ποτέ. Θυμάται ο Μίμης Παπαϊωάννου:
«Με παρακολουθούσε για καιρό η Ρεάλ και για να σιγουρέψει τη μεταγραφή, ήλθε το 1964 στην Ελλάδα για ένα φιλικό παιχνίδι. Με είδαν ξανά και τους άρεσα πολύ. Εκαναν πρόταση 4 εκατ. δρχ. στην ομάδα κι έδιναν σε εμένα 750 χιλ., ποσά μυθικά εκείνη την εποχή. Στην ΑΕΚ υπήρχαν τότε 3-4 παρατάξεις. Ο ένας φοβόταν τον άλλο και όλοι μαζί τον κόσμο. Φοβήθηκαν ότι θα υπάρχουν αντιδράσεις και κανείς δεν τόλμησε να βάλει την υπογραφή του. Ετσι αυτή η μεταγραφή δεν έγινε ποτέ».
-Εσείς πώς αντιδράσατε στην άρνηση της ΑΕΚ;
-Είχα έναν ξάδελφο από τη Θεσσαλονίκη που μιλούσε καλά ισπανικά. Γράψαμε μια επιστολή και τη στείλαμε στη Ρεάλ, λέγοντας πως αν με ήθελε, μπορούσα να πάω στην Ισπανία, να μην παίξω ένα χρόνο και να κάνω δελτίο μετά. Το επέτρεπαν αυτό οι κανονισμοί. Η Ρεάλ μου απάντησε ότι αρχή της ήταν να μη χαλάει τις σχέσεις της με τις ομάδες. Αν με έδινε η ΑΕΚ, καλώς. Αν όχι, δεν θα προχωρούσε η μεταγραφή, όπως δεν προχώρησε.
-Γι’ αυτό και σταματήσατε για ένα χρόνο το ποδόσφαιρο;
-Ακριβώς. Τότε δεν παίρναμε λεφτά. Παίζαμε μόνο για τον κόσμο. Επειδή τραγουδούσα καλά, με πήρε ο Στέλιος Καζαντζίδης και μαζί με το Χρήστο Νικολόπουλο κάναμε τουρνέ στη Γερμανία. Επρεπε κι εγώ να ζήσω. Μετά ο Καζαντζίδης πίεσε τη διοίκηση και μου δώσανε 500 χιλ. δρχ. για να επιστρέψω και επέστρεψα. Ηταν πολλά χρήματα για εκείνη την εποχή. Δεν τα χάλασα και μ’ αυτά ουσιαστικά ζω μέχρι τώρα. Με λέγανε τσιγγούνη οι φίλοι μου αλλά τους απαντώ. Τι θα ήταν καλύτερο; Να τα έτρωγα τότε όπως άλλοι και να σας κλαιγόμουνα τώρα για δανεικά;
-Σας έμεινε απωθημένο που δεν παίξατε στη μεγάλη Ρεάλ;
-Οχι. Το φιλοσόφησα. Σκέφτηκα ότι μέσα σε τόσους παικταράδες ίσως και να μην έπιανα και να χανόμουν. Μένοντας στην ΑΕΚ, έγραψα ιστορία και έκανα μια μεγάλη καριέρα που τη χάρηκα. Το μόνο που σκέφτομαι καμιά φορά είναι ότι με τα 4 εκατ. δρχ. που της έδινε η Ρεάλ, θα μπορούσε η ΑΕΚ να πάρει λίγο πιο κάτω δικό της οικόπεδο 60 στρεμμάτων και τώρα να είχαμε γήπεδο. Αλλά μπορεί και να τα έτρωγαν τα λεφτά και να μην είχε τίποτα. Αυτό ήταν το πιο πιθανό. Να τα έτρωγαν για άλλες υποχρεώσεις της ομάδας, όχι για οικόπεδο.
-Θυμάστε κάτι άλλο;
-Στο δείπνο που έκανε η ΑΕΚ στην αποστολή της Ρεάλ, ήλθε ο Πούσκας και με γύρευε. Οταν πλησίασε στο τραπέζι μου, ίδρωσα. Τον κοιτούσα στα μάτια και δεν πίστευα ότι ο μεγάλος Φέρεντς Πούσκας μιλούσε σε μένα. Μου είπε ότι είμαι καλός παίκτης, ότι θα με πάρουν και μου έδωσε δύο συμβουλές. Η πρώτη να είμαι ήρεμος, να τρώω και να κοιμάμαι καλά. Η δεύτερη να μάθω να παίζω χωρίς την μπάλα. Από τότε είχαν κατά νου το ποδόσφαιρο που παίζει τώρα, πενήντα χρόνια μετά, η Μπαρτσελόνα. Κίνηση χωρίς την μπάλα. Και σκέφτηκα εγώ ο πονηρός: Αν δεν την έχω εγώ την μπάλα, ποιος άλλος αξίζει να την έχει;