Η 4η Ιουλίου 2004 υπήρξε μια ευλογημένη μέρα για το ελληνικό ποδόσφαιρο. Η κατάκτηση του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος από την Εθνική ομάδα έμοιαζε ως η απαρχή για ένα νέο ξεκίνημα. Απέναντί μας τότε ήταν η οικοδέσποινα Πορτογαλία, για την οποία η ίδια ημερομηνία φάνταζε εφιαλτική.
Ωστόσο, επτά χρόνια μετά, οι Ελληνες φίλαθλοι εξακολουθούν να αναπολούν εκείνο το μαγικό βράδυ, πιστεύοντας ότι δεν θα το ξαναζήσουν ποτέ, ενώ αντίθετα οι Πορτογάλοι ετοιμάζονται για νέες ιστορικές ποδοσφαιρικές στιγμές. Μία από αυτές θα λάβει χώρα το βράδυ της Τετάρτης στο Δουβλίνο, όπου η Πόρτο και η Μπράγκα θα βρεθούν αντιμέτωπες στον τελικό του Γιουρόπα Λιγκ. Η επιτυχία μάλιστα παίρνει ακόμα μεγαλύτερες διαστάσεις από τη στιγμή που στους ημιτελικούς της διοργάνωσης, υπήρχε και τρίτη πορτογαλική ομάδα, η Μπενφίκα.
Θέμα σύγκρισης ανάμεσα στο ελληνικό και το πορτογαλικό ποδόσφαιρο δεν υπάρχει. Μπορεί οι δύο χώρες να έχουν παρόμοιο πληθυσμό (και οικονομικά προβλήματα) και οι άνθρωποι όχι πολύ διαφορετική φιλοσοφία, όμως ανέκαθεν οι Πορτογάλοι είχαν ένα παραπάνω ταλέντο. Εκτός όμως από το φυσικό χάρισμα με το οποίο «γεννιέται» ένας λαός, υπάρχει και μία λέξη η οποία στην Ελλάδα μάλλον είναι άγνωστη: η οργάνωση. Τρανό παράδειγμα αποτελεί η μία εκ των δύο φιναλίστ του τελικού της Τετάρτης, η Μπράγκα. Η μικρή πόλη του πορτογαλικού βορρά με τους 180.000 κατοίκους μπορεί πλέον να υπερηφανεύεται για την ποδοσφαιρική της ομάδα, η οποία μέχρι πρότινος δεν είχε να επιδείξει τίποτα περισσότερο από ένα Κύπελλο Πορτογαλίας το μακρινό 1966.
Ολως… τυχαίως η Μπράγκα αρχίζει το ταξίδι της προς την καταξίωση το 2004. Το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα της Πορτογαλίας αποτέλεσε μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να αποκτήσει ένα υπερσύγχρονο γήπεδο με λεφτά του κράτους, ενώ στη συνέχεια πούλησε το όνομά του στον οικονομικό όμιλο ΑΧΑ. Παράλληλα, άρχισε να εκμεταλλεύεται τη συγγενική Βραζιλία. Οι Βραζιλιάνοι στο πορτογαλικό πρωτάθλημα αγωνίζονται ως γηγενείς κάτι που έδωσε το δικαίωμα στους διοικούντες της να γεμίσουν το ρόστερ με Λατίνους και αργότερα τα ταμεία με… ευρώ. Πάντα βέβαια με το σωστό σκάουτινγκ το οποίο απέδωσε και για παίκτες εντός της πορτογαλικής αγοράς. Είναι χαρακτηριστικό πως μόνο την τελευταία διετία, η Μπράγκα έχει αποκομίσει από την πώληση πέντε παικτών της περίπου 16 εκατομμύρια ευρώ! Οι Εντουάρντο (Τζένοα – 4 εκατ. ευρώ), Εβάλντο (Σπόρτινγκ – 3 εκατ. ευρώ), Ζοάο Περέιρα (Σπόρτινγκ – 3 εκατ. ευρώ), Λουίς Αγκουιάρ (Ντιναμό Μόσχας – 3 εκατ. ευρώ), Ορλάντο Σα (Πόρτο – 3 εκατ. ευρώ) δεν στοίχισαν σχεδόν τίποτα. Αντιθέτως πρόσφεραν μια περιουσία στον σύλλογο. Κύριος υπεύθυνος γι’ αυτές τις κινήσεις ήταν ο Κάρλος Φρέιτας, ο τεχνικός διευθυντής που πέρασε από τον Παναθηναϊκό και έφυγε λόγω… συγκυριών. Η Μπράγκα επίσης έχει την τύχη να έχει στο τιμόνι της τον Ντομίνγκος Ζοζέ Πασιέντσια. Εναν προπονητή που ταιριάζει «γάντι» με τη φιλοσοφία του συλλόγου.
Μακριά από ανώφελους συναισθηματισμούς, η Μπράγκα πούλησε το όνομα του γηπέδου της, τους καλύτερους της παίκτες (και μάλιστα τους περισσότερους σε πορτογαλικούς συλλόγους) και πλέον μπορεί να νιώθει το μέλλον της εξασφαλισμένο. Τη φανέλα της Πόρτο, της Μπενφίκα και της Σπόρτινγκ Λισσαβώνας πιθανότατα δεν θα την αποκτήσει ποτέ. Ωστόσο, θα έχει γίνει κομμάτι της ποδοσφαιρικής ιστορίας, πέρα από τα στενά πορτογαλικά σύνορα κι ας μην έχει το μπάτζετ του Ολυμπιακού ή του Παναθηναϊκού, χωρίς να μπορεί να γεμίσει ένα γήπεδο 80.000 θέσεων ή να σαρώσει τα εγχώρια πρωταθλήματα.
Οι Πορτογάλοι έχουν κάποια όπλα στα χέρια τους και τα εκμεταλλεύονται στο έπακρο. Η βραζιλιάνικη αγορά, το δικό τους ταλέντο, η νοοτροπία των φιλάθλων. Εχοντας παράγει μόνο την τελευταία εικοσαετία ποδοσφαιρικές προσωπικότητες όπως ο Φίγκο, ο Μουρίνιο και ο Κριστιάνο Ρονάλντο δικαιούνται να καμαρώνουν και δύο ομάδες στον τελικό του Γιουρόπα Λιγκ.
Το παράδειγμα της Μπράγκα δεν οδηγεί πάντα με ασφάλεια στην επιτυχία. Υπάρχει όμως μία ελληνική ομάδα που έστω έχει προσπαθήσει να πράξει τα μισά; Κι ας αποτύχει…