Η αναζήτηση… μιμητών της οικονομικής «αιμοδοσίας» που έχουν κάνει η οικογένεια Γιαννακόπουλου για 20 και πλέον χρόνια στον Παναθηναϊκό, αλλά και η οικογένεια Αγγελόπουλου την τελευταία 7ετία στον Ολυμπιακό, καθώς και ο Σ. Κόκκαλης για πέντε χρόνια στη δεκαετία του ’90, πολύ δύσκολα θα έχει θετική κατάληξη.
Η «εκτόξευση» των προϋπολογισμών, που συντελέσθηκε από τους ιδιοκτήτες και των δύο ομάδων, δεν συνέβη με κανέναν λογικό όρο και κανόνα οικονομίας, ή έστω επένδυσης για να προέκυπτε κάποτε, τουλάχιστον, ένα μικρό ή μεγαλύτερο κέρδος. Ο ανισομερής προϋπολογισμός εσόδων και εξόδων, κάθε χρόνο, βάραινε συνεχώς την πλευρά του κόστους που άξιζε ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός, με μοναδικό στόχο οι ομάδες τους να είναι λίαν ανταγωνιστικές, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά κυρίως στην Ευρώπη για την κατάκτηση τίτλων.
Στο ισοζύγιο δόξας και οικονομικής ζημίας, οι αδελφοί Γιαννακόπουλοι που είχαν δείξει πρώτοι αυτόν τον δρόμο και οι αδελφοί Αγγελόπουλοι που τον ακολούθησαν πιστά και αναγκαστικά, πρόσθεσαν το συναίσθημα, που κόστισε όμως υπερβολικά.
Η 25ετής διοίκηση του Παναθηναϊκού έχει σπάσει το φράγμα των 200 εκατ. ευρώ και αυτό το τεράστιο οικονομικό μέγεθος αποτελεί το περίσσευμα των επιχειρηματικών κερδών της οικογένειας Γιαννακοπούλου. Στο ίδιο μήκος κύματος και οι αδελφοί Αγγελόπουλοι, παρά την πολύ μικρότερη θητεία τους στον Ολυμπιακό, μόλις στην πρόσφατη ανακοίνωση της αποχώρησής τους, δήλωσαν δημοσίως ότι μόνο στην εφορία και κατ’ επέκταση στο ελληνικό δημόσιο έχουν δώσει 35 εκατ. ευρώ.
Το ίδιο ποσό αντιστοιχούσε, σχεδόν, στους προϋπολογισμούς των τελευταίων τριών ετών για τη στελέχωση της ομάδας μπάσκετ των «ερυθρολεύκων». Η υστεροφημία, βεβαίως, και των δύο οικογενειών αποτελεί πάντα ένα ισχυρό κίνητρο για την απόφαση ιδιοκτησίας και διοικητικής ενασχόλησης με τις δύο μεγαλύτερες ομάδες του ελληνικού αθλητισμού. Αν και η κοινωνική προσφορά τους έχει καταγραφεί από πολλές άλλες φιλανθρωπικές κινήσεις, εκτός του μπάσκετ.
Ο χαρακτηρισμός του Παναθηναϊκού ως «ακριβού χόμπι», από τον Παύλο και τον Θανάση Γιαννακόπουλο, απεικονίζει την οικονομική κάλυψη που έδιναν κάθε χρόνο στους «πράσινους» για να ισοσκελιστεί το κόστος των μεταγραφών, των ακριβών συμβολαίων, της φορολογικής επιβάρυνσης που αυξήθηκε σημαντικά από πέρυσι και των τρεχόντων εξόδων.
Πανομοιότυπη οικονομική τακτική ακολούθησαν ο Γιώργος και ο Παναγιώτης Αγγελόπουλος.
Σε ποσοστό 70-80%, τα φυσικά πρόσωπα των δύο ΚΑΕ πλήρωναν την εκτέλεση των προϋπολογισμών τους, ενώ ο διαχρονικός ανταγωνισμός τους διατηρούσε σε υψηλό σημείο το κόστος. Τα έσοδα από τα τηλεοπτικά, τη διαφήμιση της φανέλας, τις επιμέρους χορηγίες, την πώληση εισιτηρίων και το μπόνους της Ευρωλίγκας, σε περίπτωση συμμετοχής σε φάιναλ φορ και κατάκτησης του ευρωπαϊκού τίτλου, δεν ξεπερνούν το 20% των προϋπολογισμών.
Στην περίπτωση του Παναθηναϊκού, η αγωνιστική ανταποδοτικότητα των χρημάτων που δόθηκαν από τους αδελφούς Γιαννακόπουλους, ήταν τεράστια.
«Ακόμα κι αν ο χρόνος γύριζε πίσω και βρισκόμασταν στην ίδια θέση, δεν θα έπαιρνα τίποτα απ’ όσα δώσαμε όλα αυτά τα χρόνια για τον Παναθηναϊκό. Αλίμονο. Χωρίς καμία διάθεση παραλογισμού, αυτά που πέτυχε ο Παναθηναϊκός δεν έχουν τιμή!» είπε στην «Κ» ο Παύλος Γιαννακόπουλος, που θεωρεί αυτονόητη και φυσιολογική τη διαχρονική κόπωσή του, αλλά και την ολοκλήρωση του μεγάλου κύκλου των επιτυχιών που γνώρισαν οι «πράσινοι» με τα έξι ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, τα 12 ελληνικά και τα πέντε Κύπελλα, σε διάστημα 13 χρόνων.
Στην περίπτωση του Ολυμπιακού, το πάθος, το συναίσθημα και η οικονομική ενίσχυση δεν είχαν την ανταπόκριση που προσδοκούσαν οι αδελφοί Αγγελόπουλοι. Η οικονομική αντοχή τους είναι δεδομένη, καθώς και τα ηλικιακά περιθώρια που έχουν για να παραμείνουν στον Ολυμπιακό. Στην επιμονή τους μπαίνει ερωτηματικό.