Οι Παγκόσμιοι Αγώνες Σπέσιαλ Ολύμπικς «Αθήνα 2011» είχαν τους δικούς τους ήρωες. Δεν ήταν αθλητές με μάνατζερ και τεράστια συμβόλαια, αλλά άνθρωποι που η φύση υπήρξε λιγότερο γενναιόδωρη μαζί τους. Ομως, η χαρά της συμμετοχής σε αγώνες ήταν αντίστοιχη με αυτήν των πρωταθλητών, ίσως και περισσότερη.
Από αυτή τη διοργάνωση δεν προέκυψαν πριμ ούτε παγκόσμια ρεκόρ προερχόμενα από απαγορευμένες ουσίες. Τα οφέλη που εισπράττουν οι αθλητές Σπέσιαλ Ολύμπικς είναι πολλαπλάσια: έχουν τη δυνατότητα για κοινωνική ένταξη και η απόδειξη της επάρκειάς τους στην κοινωνία είναι ευεργετική για τους ίδιους και τις οικογένειές τους. Απολαμβάνουν ισότιμα με τους άλλους ανθρώπους τη χαρά του αθλητισμού.
Στη διοργάνωση της Αθήνας, οι νέοι αθλητές κλέβουν την παράσταση. Στην ενόργανη, ο Βασίλης Γιοβάνογλου πρωταγωνίστησε. Στα οκτώ του, κατέκτησε τρία χρυσά μετάλλια. «Θέλω να γίνω πρώτος στον κόσμο», λέει συνέχεια. Στο κούρεμά του σχηματίζεται η ελληνική σημαία. «Είναι βαμμένα μπλε. Η μπογιά θα φύγει μετά», λέει χαρούμενος, που κερδίζει την προσοχή του κόσμου. Πηγαίνει στην τρίτη τάξη, αλλά το σχολείο δεν του αρέσει. Προπονείται δύο ώρες την ημέρα. «Δοκίμασε κι άλλα αθλήματα, αλλά μόνο η ενόργανη τον ευχαριστεί. Διοχετεύει την ενέργειά του σε αυτό το δυναμικό άθλημα. Η οικογένειά του στηρίζει κάθε προσπάθεια», δηλώνει η προπονήτριά του Νικολέτα Κωνσταντίνου, η οποία προπονεί τέσσερα χρόνια αθλητές Σπέσιαλ Ολύμπικς. «Οι αγώνες αποτελούν θησαυρό ανεκτίμητο. Οι αθλητές κάνουν φιλίες και κοινωνικοποιούνται. Αποκτούν εμπειρίες και δεν τρομάζουν με τους ανθρώπους. Βλέπουν ότι, εδώ, κανένας δεν τους κοιτάζει με απορία».
Η 11χρονη Αννα Αντωνοπούλου ξεχωρίζει στο μπάντμιντον. Σίγουρα δεν έχει ακούσει το όνομα του Τζον Μάκενρο, όμως, όταν ο αγώνας δεν πήγαινε καλά, πετούσε με τον ίδιο τρόπο τη ρακέτα της. «Αγαπώ τον κόσμο που με χειροκροτεί», έλεγε. Ο 11χρονος Παναγιώτης Πολίδης ήταν ο μικρότερος ιππέας. Ονειρό του ήταν να αγωνιστεί σε μία μεγάλη διοργάνωση. Πηγαίνει στο σχολείο και όπως λέει με υπερηφάνεια, ξέρει να τοποθετεί πλακάκια.
Ο Βασίλης, η Αννα, ο Παναγιώτης και χιλιάδες άλλοι νεότεροι ή μεγαλύτεροι αθλητές, μέσα από τη δική τους προσπάθεια, μετέφεραν για 10 ημέρες μηνύματα αισιοδοξίας, σε μία δύσκολη εποχή. Εδειξαν ότι καμιά σωματική ή διανοητική δυσκολία δεν μπορεί να κάμψει τη δύναμη του ανθρώπινου πνεύματος. Τα φώτα των Παγκοσμίων Αγώνων έσβησαν και ο χρόνος θα δείξει εάν αυτά τα μηνύματα βρήκαν αποδέκτες στην ελληνική κοινωνία.