Τα λεφτά που έχασε ο Παναθηναϊκός την τελευταία τριετία δείχνουν πόσο ανοργάνωτες είναι οι ελληνικές ποδοσφαιρικές ανώνυμες εταιρείες στις μεταγραφές. Ή καλύτερα στο «πάρε – δώσε». Ξεπέρασαν τα δεκαπέντε εκατομμύρια ευρώ, στην περίφημη περίοδο της πολυμετοχικότητας, για να αποκτηθούν παίκτες. Και τώρα που βγάζει στο σφυρί κάποιους από αυτούς, μετά δυσκολίας εισπράττει πεντέμισι.
Ακόμα και ο Τζιμπρίλ Σισέ μετά βίας θα φέρει τα μισά λεφτά που ξοδεύτηκαν για την απόκτησή του. Και η «χασούρα» είναι ακόμα μεγαλύτερη αν προστεθούν τα χρήματα που έχει πάρει. Για να κάνετε μία σύγκριση. Η προσφορά της Λάτσιο είναι μόλις δυόμισι εκατ. ευρώ περισσότερα από αυτά που δίνει για να πάρει από την Μπρέσια τον Κονέ.
Τι σημαίνει αυτό; Πως δεν είναι μόνο η κακή οργάνωση και η έλλειψη σχεδιασμού που οι ομάδες μας βγαίνουν πάντα χαμένες. Παίζει ρόλο και η ποιότητα του πρωταθλήματός μας. Ελάχιστοι είναι οι ξένοι παίκτες που πέρασαν από τη χώρα μας και μετά έκαναν καριέρα σε ευρωπαϊκά πρωταθλήματα. Ο Γιαγιά Τουρέ είναι το μόνο όνομα που μου έρχεται στο μυαλό. Υπάρχουν άλλα δύο… τρία.
Οσο κι αν προσπαθούν παίκτες, παράγοντες και μάνατζερ να μας πείσουν πως κάποια «ονόματα» δεν έρχονται στην Ελλάδα για να… συμπληρώσουν ένσημα, η ιστορία και το πέρασμα των περισσοτέρων αποδεικνύουν το αντίθετο.
Είναι γεγονός πως μόνο για τα πολύ περισσότερα λεφτά προτιμούσαν οι γνωστοί ξένοι ποδοσφαιριστές να έρχονται στο πρωτάθλημά μας. Ξέροντας καλά πως ήταν η αρχή του τέλους της καριέρας τους. Οπως ακριβώς συμβαίνει τώρα με όσους πάνε στα Αραβικά Εμιράτα.
Γι’ αυτό να μην ελπίζουν οι οπαδοί πως θα δουν «μεγάλο» ξένο όνομα να φορέσει τη φανέλα της αγαπημένης του ομάδας. Κάποιοι νέοι, διαφημιζόμενοι σαν ταλαντούχοι και άλλοι, τους οποίους θα προσπαθεί η επικοινωνιακή πολιτική να τους πλασάρει σαν… Μέσι, θα αποτελούν στο εξής τις μεταγραφές από το εξωτερικό. Η αρχή ήδη έχει γίνει.
Αγνωστοι μεταξύ αγνώστων όσοι έχουν αποκτηθεί. Ακόμα και γι’ αυτούς που ασχολούνται με το ευρωπαϊκό και το παγκόσμιο ποδόσφαιρο.