Το μπάσκετ αποτελεί το κορυφαίο, από πλευράς επιτυχιών, ομαδικό άθλημα στην Ελλάδα. Την τελευταία 25ετία βαδίζει σε ένα σταθερό μονοπάτι και οι διακρίσεις είναι πολλές, τόσο σε συλλογικό όσο και σε εθνικό επίπεδο. Ωστόσο, φέτος δείχνει ότι παρεκκλίνει της πορείας του, αφού τα χτυπήματα που δέχεται είναι απανωτά.
Η απομάκρυνση των αδελφών Γιαννακόπουλων και Αγγελόπουλων, η οικονομική κατάσταση των ομάδων, οι τάσεις φυγής των παικτών από τους ελληνικούς συλλόγους και την Εθνική, αλλά και γενικότερα η περιρρέουσα ατμόσφαιρα που έχει δημιουργηθεί, προκαλούν πολλές ανησυχίες και ακόμη περισσότερα ερωτήματα.
Σε περίπου ενάμιση μήνα η Εθνική έχει μπροστά της μία ακόμη μεγάλη πρόκληση: το Ευρωμπάσκετ της Λιθουανίας. Οπως το καλοκαίρι του 2009 στην Πολωνία, έτσι και τώρα, θα παρουσιάσει ένα διαφορετικό πρόσωπο. Νέος προπονητής, νέοι παίκτες, νέα φιλοσοφία. Αυτός ο αέρας αλλαγής κάλλιστα θα μπορούσε να αποπνέει υγεία. Αντίθετα, όμως, τα πρώτα σημάδια είναι ανησυχητικά. Η άρνηση του Λουκά Μαυροκεφαλίδη να μετάσχει στην προετοιμασία της ομάδας για προσωπικούς λόγους, προκάλεσε «εκρήξεις» στην ΕΟΚ, η οποία με κάθε τρόπο προσπαθεί να προστατέψει το «προϊόν» της και δεν θα διστάσει να φανεί αμείλικτη σε φαινόμενα… διαρροών. Ο Μαυροκεφαλίδης, βέβαια, ίσως να αποδειχθεί το εξιλαστήριο θύμα της υπόθεσης, αφού τα τελευταία χρόνια η πόρτα εξόδου της Εθνικής είναι ορθάνοιχτη. Το 2009 ήταν ο Παπαλουκάς, το 2010 ο Διαμαντίδης, ακολούθησε «αθόρυβα» και ο Τσαρτσαρής. Κανείς, όμως, δεν μπορεί να κατηγορήσει τους συγκεκριμένους παίκτες, αφού επί περίπου μία δεκαετία υπήρξαν πιστοί «στρατιώτες» και υπερπολύτιμα στελέχη του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος. Αρα ο πέλεκυς θα πέσει σε αυτούς όπου… μπορεί να πέσει.
Λογικά, θα υπάρξει ένα θέμα διαχείρισης της κατάστασης από τον Ηλία Ζούρο, ο οποίος διαφορετικά θα περίμενε το ξεκίνημα της θητείας του στην Εθνική. Δεν του έχουν συμβεί και λίγα. Τα θέματα που δημιουργήθηκαν με τον Μπουρούση, με τον Μαυροκεφαλίδη, οι φήμες για αποχώρηση και του Σχορτσιανίτη, αναγκάζουν τον Ζούρο να βουτήξει απ’ ευθείας στα… πολύ βαθιά. Αν αντέξει θα κερδίσει ένα μεγάλο στοίχημα και θα αποδείξει ότι δικαίως η Ομοσπονδία πήρε το ρίσκο και του παρέδωσε τα κλειδιά της ομάδας.
Δεν είναι, όμως, μόνο η πόρτα της Εθνικής ανοιχτή. Είναι και αυτή του ελληνικού πρωταθλήματος. Ηδη, οι Φώτσης και Μπουρούσης εγκατέλειψαν την Α1 για την Αρμάνι Μιλάνο, ο Μαυροκεφαλίδης προτίμησε τη Σπαρτάκ Αγίας Πετρούπολης, ο Παπαλουκάς ψάχνει ομάδα στο εξωτερικό, ενώ οι ξενιτεμένοι, όπως οι Ζήσης, Βασιλειάδης, Μαυροειδής, Σχορτσιανίτης δύσκολα θα πειστούν να επιστρέψουν στα πάτρια εδάφη. Αλλωστε, η Ελλάδα, πλέον, δεν προσφέρει ούτε το οικονομικό κίνητρο, όπως πριν από μερικά χρόνια.
Επίσης, η μεταγραφή του Λίνου Χρυσικόπουλου από τον Αρη στην ιταλική Μπιέλα μπορεί να φαίνεται τώρα σαν σταγόνα στον ωκεανό, αλλά δυστυχώς είναι το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα της δυσχερούς κατάστασης. Οταν ένα 19χρονο παιδί, που θεωρείται από τα μεγαλύτερα ταλέντα του ελληνικού μπάσκετ, αφήνει τον Αρη για να πάρει μεταγραφή σε… κάποια Μπιέλα, σημαίνει ότι το πρόβλημα είναι μεγαλύτερο απ’ ό,τι φαίνεται μέχρι στιγμής. Και σαφώς κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει τον Χρυσικόπουλο για την επιλογή του. Στην Ιταλία θα μπορεί να δουλέψει απερίσπαστος και να μην περιμένει να… μεγαλώσει για να πάρει ενεργό ρόλο στην ομάδα.
Το κύμα της φυγής ενισχύεται και με τους ποιοτικούς ξένους παίκτες της Α1. Ο Τεόντοσιτς αποτελεί παρελθόν, ο Γκόρντον επίσης, ο Σάτο και ο Νίκολας δύσκολα θα δεχθούν μείωση αποδοχών και ονόματα όπως οι Κλέιζα και Τσίλντρες δεν ακούγονται, πλέον, ούτε σαν τρελά μεταγραφικά σενάρια.
Το ελληνικό μπάσκετ φτωχαίνει. Και οικονομικά αλλά κυρίως σε… νοοτροπία. Παίκτες που αποχωρούσαν από την Εθνική στα 38 τους όπως ο Παναγιώτης Γιαννάκης δεν υπάρχουν πια. Ο αυστηρός επαγγελματισμός εισχωρεί, πλέον, όλο και περισσότερο στα χωράφια του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος. Λένε πως ο «καθρέφτης» του ελληνικού μπάσκετ είναι η εθνική ομάδα. Τα αποτελέσματα της «αντανάκλασης» αναμένεται να φανούν σύντομα…