Μέσα στον καύσωνα του καλοκαιριού και, κυρίως, μέσα σε αυτή την «γκρίζα» -για να μη πούμε μαύρη- «ατμόσφαιρα» της μιζέριας, στην οποία ζούμε, υπάρχει κάτι, το οποίο μπορεί να κάνει τους Ελληνες να βγουν από την κατάθλιψη που αισθάνονται. Μπορεί να τους κάνει να ξεχάσουν, έστω για λίγο φυσικά, την οικονομική δυσπραγία, το πόσο δύσκολα «τα φέρνουν βόλτα», την αβεβαιότητα για το «αύριο». Να τους κάνει να χαμογελάσουν και να αισθανθούν υπερήφανοι, ακριβώς επειδή είναι Ελληνες. Είναι, για άλλη μια φορά, ο αθλητισμός. Φυσικά οι αθλητικές επιτυχίες δεν δίνουν ψωμί, αλλά «ουκ επ’ άρτω μόνο ζήσηται άνθρωπος». Ο άνθρωπος δεν ζει μόνο με το φαγητό. Χρειάζεται και την ψυχική ανάταση. Και τέτοια συχνά τού προσφέρει ο αθλητισμός. Φυσικά και η Τέχνη. Ο Χριστός, βεβαίως, δεν είχε ακριβώς αυτό υπ’ όψιν του όταν έλεγε την παραπάνω φράση. Μιλούσε για τον λόγο του Θεού. Αλλά εμείς το επεκτείνουμε.
Μετά τις επιτυχίες (δύο χρυσά και ένα ασημένιο μετάλλια και άλλες τρεις θέσεις στην κορυφαία οκτάδα) του στίβου στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα νέων (έως 22 ετών), ήλθαν οι ακόμη σημαντικότερες στο παγκόσμιο πρωτάθλημα υγρού στίβου, στη Σαγκάη. Εκεί, στη μακρινή Κίνα, χθες ανακρούσθηκε ο Εθνικός Υμνος της Ελλάδος προς τιμήν του Σπύρου Γιαννιώτη για τη νίκη του στα 10 χιλιόμετρα κολύμβησης σε ανοιχτό νερό, ενώ η ελληνική σημαία υψώθηκε για δεύτερη συνεχή ημέρα στον ιστό των νικητών. Είχε προηγηθεί η επιτυχία της Μαριάννας Λυμπερτά, που είχε πάρει το χάλκινο μετάλλιο, επίσης στα 10 χλμ. Ο αθλητισμός, παρά τις οικονομικές δυσκολίες που έχουν πλήξει, φυσικά, και αυτόν, αλλά και η τέχνη, είναι δύο τομείς, στους οποίους η χώρα μας εξακολουθεί να διακρίνεται και να δείχνει στους ξένους, ότι Ελλάς δεν σημαίνει μόνο χρέη, πιθανή πτώχευση και άλλα ανάλογα.
Είναι σημαντικότατες οι επιτυχίες του Γιαννιώτη και της Λυμπερτά. Κατ’ αρχήν, διότι σημειώθηκαν από δύο αθλητές, που δεν βρίσκονται στην πρώτη αθλητική τους νιότη. Ο Σπύρος είναι 31 ετών και η Μαριάννα 32. Και οι δύο προσπαθούν χρόνια. Εχουν διανύσει πολλές χιλιάδες χιλιομέτρων κολυμπώντας σε πισίνες ή στη θάλασσα. Ανέβηκαν σιγά σιγά τη σκάλα που οδηγεί στην κορυφή του αθλήματός τους και στην καταξίωση. Γι’ αυτό είναι διπλά άξιοι.
Υποθήκη για διάκριση
Επιπλέον -και αυτό πρέπει να επισημανθεί- τα μετάλλια κατακτήθηκαν στο αγώνισμα που περιλαμβάνεται στο πρόγραμμα των Ολυμπιακών Αγώνων. Ο Γιαννιώτης είχε πάρει άλλα δύο μετάλλια σε παγκόσμια πρωταθλήματα. Χάλκινο το 2007, ασημένιο δύο χρόνια αργότερα. Και τις δύο φορές, όμως, στα 5 χλμ., που δεν διεξάγονται στους Ολυμπιακούς. Συνεπώς, και οι δύο έβαλαν υποθήκη για διάκριση του χρόνου στο Λονδίνο. Οι προηγούμενες επιτυχίες του Γιαννιώτη δεν υποβαθμίζονται, φυσικά, αλλά και ο ίδιος παραδέχθηκε, μιλώντας μαζί μας, πως η χθεσινή είναι σαφώς σημαντικότερη. Οχι μόνο διότι πήρε το χρυσό μετάλλιο αλλά, κυρίως, διότι το πήρε στην ολυμπιακή απόσταση.
«Αυτό το μετάλλιο ήταν το απωθημένο μου, ειδικά στα 10 χλμ. Η πρώτη μου σκέψη μόλις τερμάτισα ήταν «πω πω τι έκανα, είμαι πρώτος στον κόσμο». Μου βγήκε όλη η πίεση. Ολη η χρονιά και η προσπάθεια των τελευταίων ετών πέρασαν σαν εικόνα από μπροστά μου. Ηταν τρομερά τα συναισθήματα. Χαρά και ευτυχία. Το ανοιχτό νερό έχει μεγάλη ψυχολογική καταπόνηση. Απέδειξα πως με υπομονή και επιμονή όλα γίνονται. Αφιερώνω το μετάλλιο στον προπονητή μου Νίκο Γέμελο, την οικογένειά μου, την Ομοσπονδία και σε όσους με αγαπούν, είναι δίπλα μου και με στηρίζουν. Η τέταρτη συμμετοχή σε Ολυμπιακούς Αγώνες, είναι μεγάλη επιτυχία», δήλωσε μετά τη νίκη του.
Τον βρήκαμε στο τηλέφωνο λίγες ώρες αργότερα. Επιθυμούσαμε να λύσει μια απορία μας: το χρυσό μετάλλιο στα 10 χλμ. ήταν ο στόχος του όταν ξεκινούσε για το ταξίδι;
«Ερχόμουν με κύριο στόχο θέση στη δεκάδα, που εξασφάλιζε συμμετοχή στους Ολυμπιακούς του 2012. Φυσικά, ήθελα και κάτι παραπάνω, αλλά το χρυσό, όχι, δεν το περίμενα. Αρχισα να το συνειδητοποιώ όταν μπήκαμε στο τελευταίο χιλιάρι και πέρασα πρώτος. Τότε άρχισα να σκέπτομαι για μετάλλιο. Και όσο περνούσαν τα μέτρα και έμενα πρώτος, σκεπτόμουν και το χρυσό. Η εμπειρία που απέκτησα με τα χρόνια, με βοήθησε πολύ. Ξέρω, πλέον, να κολυμπάω καλύτερα την απόσταση. Εχω κάνει και πιο καλή προπόνηση. Αλλά ειδικά στο τελευταίο χιλιόμετρο βοηθάει πολύ η εμπειρία», μας είπε.
Εδειξε, δε, ότι πατάει γερά στη γη: «Αυτή η επιτυχία με γεμίζει ευθύνες. Είμαι συνειδητοποιημένος. Πρέπει να κάνω πολύ περισσότερη προπόνηση, διπλή θα έλεγα, για ν’ ανταποκριθώ στις νέες απαιτήσεις. Εχουν αυξηθεί πολύ σε σχέση με πριν. Δεν βάζω από τώρα στόχους για το Λονδίνο. Σκοπός θα είναι να βγάλω πολύ καλή προπόνηση και ν’ αντεπεξέλθω στις απαιτήσεις».