Στο περσινό Μουντιάλ η Ουρουγουάη του Οσκαρ Ουάσιγκτον Ταμπάρεζ είχε πλασαριστεί στην τιμητική 4η θέση. Η απρόσμενα καλή της πορεία οφειλόταν για μερικούς αποκλειστικά στον Ντιέγκο Φορλάν και τη δαιμονιώδη φόρμα του, κατά άλλους στην προσαρμογή των παικτών της στο χειμωνιάτικο κλίμα της Νοτίου Αφρικής, στο εύκολο λόγω κλήρωσης διάβα της ή ακόμα και στην τύχη. Ομοίως, οι αποτυχίες των Βραζιλιάνων και των Αργεντινών οφείλονταν στα λάθη των προπονητών τους, στις κακές στιγμές, στην ατυχία.
Ενα χρόνο μετά η Ουρουγουάη κέρδισε εύκολα το Κόπα Αμέρικα, ενώ η Βραζιλία και η Αργεντινή έφυγαν από τα προημιτελικά. Αυτή τη φορά ο Φορλάν δεν ήταν σπουδαίος – σπουδαία αγωνίστηκε μόνο στον τελικό κόντρα στην Παραγουάη. Επίσης κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι το πρόγραμμα των Ουρουγουανών ήταν εύκολο: στα προημιτελικά έπαιξαν με τη γηπεδούχο Αργεντινή. Κανείς τέλος δεν τόλμησε να μιλήσει για τύχη: με τον Καβάνι, πρώτο σκόρερ του καμπιονάτο, τραυματία ο Ταμπάρεζ είχε μπροστά του άλυτα προβλήματα.
Ενα χρόνο μετά όλοι κατάλαβαν ότι η μεγάλη πορεία της Ουρουγουάης στο μουντιάλ του 2010 οφειλόταν σε ένα και μόνο λόγο: στο ότι είναι μια πραγματική ομάδα. Δεν μπορείς να το πεις ούτε για τους Αργεντινούς, ούτε για τους Βραζιλιάνους…