Παρότι ο τελικός στη Σαγκάη ήταν ένας (Γιάννης Δρυμωνάκος 5ος στα 400 μ. μεικτής), η ελληνική κολύμβηση πήγε καλύτερα στην Κίνα συγκριτικά με το παγκόσμιο πρωτάθλημα της Ρώμης, το 2009, οπότε είχαμε δύο συμμετοχές σε τελικούς, αμφότερες με τον Αρη Γρηγοριάδη στα 50 και στα 100 μ. υπτίως (7ος και 8ος αντιστοίχως). Στη Ρώμη είχαμε μόνο μία πρόκριση σε ημιτελικό, πέρα από αυτές του Γρηγοριάδη, ενώ στη Σαγκάη αυτές ήταν έξι. Κι αν κάποιος αντιτείνει πως το 2009 βελτιώθηκαν επτά πανελλήνια ρεκόρ κι εφέτος μόνο τρία, θ’ απαντήσουμε πως τότε οι κολυμβητές κολυμπούσαν με τα συνθετικά μαγιό, που τους έκαναν να μοιάζουν με… ιπτάμενα δελφίνια. Από τότε επιστρέψαμε στα υφασμάτινα μαγιό. Γι’ αυτό στη Σαγκάη κατερρίφθησαν μόνο δύο παγκόσμια ρεκόρ (μάλιστα το ένα είχε σημειωθεί με υφασμάτινο μαγιό, το… 2001), ενώ στη Ρώμη είχαν «πέσει»… 31 στα 40 αγωνίσματα! Συνεπώς, ο απολογισμός για την ελληνική κολύμβηση είναι θετικός. Την ίδια άποψη έχει και ο τεχνικός σύμβουλος της ΚΟΕ, Χριστόδουλος Χούμας, ο οποίος λέει κάποιες αλήθειες, εκθέτει μια σειρά υπαρκτών προβλημάτων και θέτει προβληματισμούς για το μέλλον:
«Νομίζω ότι η εμφάνιση ήταν ικανοποιητική, καλύτερη από ό,τι στη Ρώμη. Είχαμε έναν τελικό, έξι ημιτελικούς, τρία ρεκόρ με πέντε καταρρίψεις και τέσσερα όρια για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, από τους Γιάννη Δρυμωνάκο (400 μ. μεικτής), Αρη Γρηγοριάδη (100 μ. υπτίως), Στέφανο Δημητριάδη (200 μ. πεταλούδας) και Θεοδώρα Δράκου (50 μ. ελευθέρως). Ηταν μια καλή παρουσία, έναν χρόνο πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Εγιναν και αξιοπρεπείς εμφανίσεις από τον Οδυσσέα Μελαδίνη και την Κριστέλ Βουρνά, που είναι νεαροί, όπως και η Δράκου. Ο Παναγιώτης Σαμιλίδης ήλθε από το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα των εφήβων, όπου πήρε δύο χρυσά μετάλλια, και ήταν κουρασμένος. Η Μαριάννα Λυμπερτά, τέλος, τα είχε δώσει όλα στο ανοιχτό νερό, όπου πήρε το χάλκινο μετάλλιο στο ολυμπιακό αγώνισμα, τα 10.000 μ., είχε κολυμπήσει και 5 χλμ. και ήταν πολύ κουρασμένη. Πιστεύω ότι και άλλοι κολυμβητές θα περάσουν τα ολυμπιακά όρια. Βεβαίως, το αν αυτά τα όρια εξασφαλίζουν κάποια διάκριση στο Λονδίνο, είναι άλλη υπόθεση. Δεν θριαμβολογούμε. Δίνουμε μεγάλο αγώνα για να κρατήσουμε το άθλημα σε καλό επίπεδο διεθνώς. Τα πράγματα είναι δύσκολα στο άθλημα. Η κολύμβηση παγκοσμίως έχει μεγάλη εξέλιξη. Κι εμείς αντιμετωπίσαμε πολλά προβλήματα όλη την περίοδο. Τον χειμώνα δεν λειτούργησαν πολλά κολυμβητήρια, γιατί δεν είχαν πετρέλαιο για να θερμανθεί το νερό. Σε άλλα, όπως στης Πάτρας, όπου προπονείται η Δράκου, το νερό ήταν κρύο (23-24 βαθμοί), ενώ η ιδανική θερμοκρασία είναι 26-28. Ακόμη και αυτή την περίοδο, λίγες ημέρες πριν από το πρωτάθλημα Ελλάδος, κάποια κολυμβητήρια δεν λειτουργούν λόγω εργασιών συντήρησης. Σε άλλα, τα οποία είναι ανοιχτά, το νερό έχει θερμοκρασία τουλάχιστον 30 βαθμούς».
Αναφέρει κι ένα γνωστό, αλλά σοβαρό ζήτημα:
«Δυσκολευόμαστε να βρούμε νέα παιδιά, που θα δουλέψουν σκληρά για τις απαιτήσεις του υψηλού συναγωνισμού. Προτιμούν, λογικά, να διαβάσουν για να μπουν στο πανεπιστήμιο. Ο περιορισμός των κινήτρων περιόρισε τους αθλητές. Οικονομικά κίνητρα, το να έχει κάποιος χορηγό, δεν υπάρχουν στην κολύμβηση. Και από την άλλη, έχει χαθεί η μεγαλύτερη βοήθεια που είχαμε, η άνευ εξετάσεων εισαγωγή στα πανεπιστήμια για όσους σημείωναν διεθνείς επιτυχίες, και τα προνόμια. Ενώ συζητούνται πολλά για τη βία στα γήπεδα, για τους «στημένους» αγώνες και άλλα τέτοια, δεν συζητείται κάτι για τον ερασιτεχνικό αθλητισμό. Δεν θέτω οικονομικά ζητήματα, που και αυτά είναι υπαρκτά, αλλά διάρθρωσης και αναπτυξιακά».