Τελικά, να αισιοδοξούμε ή ν’ ανησυχούμε για το μέλλον του ελληνικού πρωταθλητισμού; Τα μηνύματα που λαμβάνουμε είναι αντιφατικά. Από τη μια, οι συνεχείς επιτυχίες σε πολλά αθλήματα και σε διαφορετικές ηλικίες. Σε ηλικίες που, άλλες μεν εγγυώνται και νέες διακρίσεις στο παρόν (όπως της εθνικής ομάδας πόλο γυναικών και των Σπύρου Γιαννιώτη και Μαριάννας Λυμπερτά στο παγκόσμιο πρωτάθλημα υγρού στίβου), άλλες δε, δίνουν ελπίδες πως θα υπάρξει συνέχεια. Οπως, ας πούμε, τα μετάλλια στα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα στίβου νέων και εφήβων πριν από λίγες εβδομάδες, αλλά και στην ιστιοπλοΐα και σε άλλα αθλήματα. Και όπως, το τελευταίο διήμερο, το ασημένιο και το χάλκινο μετάλλιο στο παγκόσμιο πρωτάθλημα κολύμβησης με τον Ανδρέα Βαζαίο και τον Παναγιώτη Σαμιλίδη, αντιστοίχως, και το χάλκινο στο Παγκόσμιο ποδηλασίας εφήβων με τον Γιάννη Σπανόπουλο.
Από την άλλη, υπάρχουν τα γνωστά χιλιογραμμένα προβλήματα. Θα μπορέσουν αυτά τα παιδιά να συνεχίσουν απερίσπαστα την προσπάθειά τους στον αθλητισμό, με στόχο να φθάσουν όσο ψηλότερα μπορούν με τις δυνάμεις τους; Θα τους δοθούν τα κίνητρα, οι ευκαιρίες και τα εφόδια για να μάθουν τ’ αθλητικά όριά τους;
Είναι κάτι στο οποίο δεν μπορούμε ν’ απαντήσουμε. Δεν εξαρτάται από εμάς. Εμείς, μόνο μια ευχή μπορούμε να κάνουμε: Να μη φτάσουν κάποτε αυτά τα παιδιά στο σημείο να μετανιώσουν που ασχολήθηκαν με τον πρωταθλητισμό…