Ο Ολυμπιακός δεν μπόρεσε να ξεκινήσει τους αγώνες στο Τσάμπιονς Λιγκ, όπως το είχαν σχεδιάσει διοίκηση και τεχνική ηγεσία. Νίκες μέσα στο «Γεώργιος Καραϊσκάκης», στα τρία παιχνίδια και έστω ένας βαθμός εκτός έδρας. Ετσι με δέκα βαθμούς να ελπίζει βάσιμα, πως θα μπορέσει να περάσει στην επόμενη φάση.
Δεν θα έλεγα πως ήταν ένα… όνειρο απατηλό. Κι αν ακόμα ήταν, όπως αποδείχθηκε, οι εννέα βαθμοί μέσα στην έδρα του, θα του εξασφάλιζαν την συνέχεια στο Γιουρόπα Λιγκ. Τώρα κι αυτή, έπειτα από την ήττα από τη Μαρσέιγ, φαντάζει δύσκολη. Εκτός αν μπορέσει να… ρεφάρει την απώλεια μακριά από το Φάληρο. Κάτι που δεν μοιάζει να είναι εφικτό.
Οχι επειδή η ομάδα του Βαλβέρδε, θα παραμείνει στα «ρηχά» αγωνιστικά νερά της Τρίτης. Πιστεύω πως με επίσημα παιχνίδια στα πόδια τους, οι παίκτες του θα βελτιώσουν την προσωπική τους απόδοση και επομένως και του συνόλου. Το ερώτημα είναι τι μπορεί να αποδώσουν, ακόμα και στο ζενίθ τους, ώστε η ομάδα να γίνει ανταγωνιστική. Και αναφέρομαι στους παίκτες, που αποκτήθηκαν φέτος.
Οσο κι αν υπάρχει η γνωστή δικαιολογία της «αγωνιστικής νάρκης», δεν μπορώ να φανταστώ, τους Μακούν, Γέστε, Φέισα και Αμπντούν, έπειτα από τρεις – τέσσερις αγωνιστικές, να καλύπτουν τις τόσες αδυναμίες που είχε ο Ολυμπιακός. Αδυναμίες κτυπητές, βασικά στα άκρα, αλλά και στο κέντρο. Και στους δύο τομείς, αμυντικό και δημιουργικό. Σ’ αυτά προσθέστε και τη θέση του τερματοφύλακα, όπου ο Κοστάντσο δεν εμπνέει καμιά εμπιστοσύνη.
Ετσι, μετά την Τρίτη το βράδυ, ο κόσμος του Ολυμπιακού, έδειχνε προβληματισμένος. Οχι από την ήττα και την απόδοση της ομάδας. Αλλά επειδή δεν είδε κάτι, από τους νέους παίκτες, που θα τον έκαναν να ελπίζει σε κάτι καλύτερο. Και δεν είχε άδικο. Οταν ακόμα δεν έχουν βρεθεί οι άξιοι αντικαταστάτες των Τζόρτζεβιτς, Λέτο, Κοβάσεβιτς, Νικοπολίδη και του… καλού Ντουντού, πώς μπορεί να αισθανθεί αισιόδοξος, βλέποντας αυτούς που είδε;
Οσο κι αν με ένα παιχνίδι δεν μπορούν να εξαχθούν σίγουρα συμπεράσματα, είναι βέβαιο, πως για άλλη μία φορά, η… υπερεκτίμηση, εκ μέρους των αθλητικών εφημερίδων, των νέων παικτών, δημιούργησε και την αντίστοιχη απογοήτευση.