Σαράντα χρόνια έχουν περάσει από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μονάχου, οι οποίοι έμειναν στην ιστορία όχι για τα ρεκόρ και τις επιδόσεις αλλά για τη δολοφονία 11 Ισραηλινών αθλητών και συνοδών. Το θέμα ήρθε ξανά στην επικαιρότητα όταν, πριν από δύο μήνες, συγγενείς των δολοφονηθέντων ζήτησαν να πραγματοποιηθεί επίσημη επιμνημόσυνη δέηση κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου, με αφορμή τη 40ή επέτειο από τη δολοφονία των αθλητών, κάτι που η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή αρνήθηκε. Στο Μόναχο, αγωνίστηκαν 50 Ελληνες αθλητές και αθλήτριες. Οι ξενώνες τους ήταν δίπλα σε αυτούς των Ισραηλινών και έζησαν από κοντά τη «μαύρη» σελίδα των σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων.
Το Μόναχο ανέλαβε να φιλοξενήσει την πρώτη μεγάλη αθλητική διοργάνωση για τη Γερμανία μετά το τέλος του B΄ Παγκοσμίου Πολέμου και οι διοργανωτές επιθυμούσαν να αποκαταστήσουν το κύρος της χώρας σε παγκόσμιο επίπεδο, προετοιμάζοντας μια άρτια διοργάνωση που θα έσβηνε τις μνήμες από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Γ΄ Ράιχ στο Βερολίνο το 1936. H αναζωπύρωση του παλαιστινιακού ζητήματος και η δραστηριοποίηση των παλαιστινιακών οργανώσεων εναντίον ισραηλινών και δυτικών στόχων προξενούσαν ανησυχίες, αλλά οι αρχές ασφαλείας διαβεβαίωναν ότι οι Αγώνες δεν κινδύνευαν από τρομοκρατικές επιθέσεις. Λογάριαζαν, όμως, χωρίς να υπολογίζουν την παλαιστινιακή οργάνωση «Μαύρος Σεπτέμβρης».
Ηταν ξημερώματα, στις 5 Σεπτεμβρίου 1972, όταν πέντε Παλαιστίνιοι, μέλη της οργάνωσης, χωρίς να γίνουν αντιληπτοί από τους υπευθύνους ασφαλείας, εισήλθαν στο ολυμπιακό χωριό, εισέβαλαν στους κοιτώνες της ισραηλινής αποστολής και συνέλαβαν ομήρους 11 Ισραηλινούς αθλητές. Κατά την εισβολή πυροβολήθηκαν δύο από τους Ισραηλινούς. Οι Παλαιστίνιοι απαιτούσαν την απελευθέρωση 232 Παλαιστινίων μαχητών που κρατούνταν σε ισραηλινές φυλακές.
Οι σκηνές που ακολούθησαν ξεπερνούσαν και τη φαντασία των σεναριογράφων. Μάρτυρες σε κάποιες από αυτές ήταν και Ελληνες αθλητές. Ανάμεσά τους ο Πέτρος Γαλακτόπουλος, ο οποίος, δύο ημέρες μετά, κατέκτησε το ασημένιο μετάλλιο. «Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Μονάχου ήταν η 3η διοργάνωση που θα έπαιρνα μέρος. Είχα προετοιμαστεί πολύ καλά, αρχικά, με τον Γιώργο Πετμεζά και στη συνέχεια με τον Στέφανο Φιλιππίδη. Θυμάμαι ότι το προηγούμενο βράδυ είχα «τσεκάρει» τα κιλά μου και την επόμενη ημέρα θα ζυγιζόμουν σε ηλεκτρονική ζυγαριά. Ηταν η πρώτη φορά που χρησιμοποιούσαν ηλεκτρονικές ζυγαριές. Κοιμόμουν στο ίδιο δωμάτιο με τον Στέλιο Μυγιάκη. Ξυπνήσαμε το πρωί για να ζυγιστούμε και βλέπουμε μέσα στο Ολυμπιακό Χωριό άρματα μεταφοράς προσωπικού, στρατιώτες και υπήρχε παντού πανικός. Το πρώτο που σκεφτήκαμε ήταν μήπως η Γερμανία κήρυξε έναν νέο πόλεμο. Φοβηθήκαμε. Γρήγορα μάθαμε ότι Παλαιστίνιοι κατέλαβαν το κτίριο που έμενε η αποστολή του Ισραήλ και έχουν ομήρους», θυμάται, 40 χρόνια μετά, ο ασημένιος Ολυμπιονίκης και συνεχίζει: «Την προηγούμενη ημέρα είχα επισκεφτεί τους ξενώνες τους και είχα δει τους αθλητές, τους προπονητές και τον αντίπαλό μου. Αμέσως υπήρξε εντολή για να σταματήσουν οι Αγώνες. Σκότωσαν τον παλιό αντίπαλό μου, ο οποίος στο Μόναχο ήταν προπονητής πάλης, Μοσέ Βάινμπεργκ και πέταξαν το πτώμα του από τον 6ο όροφο για να δει ο κόσμος ότι δεν αστειεύονταν. Πάγωσε το αίμα μου γιατί τον ήξερα καλά. Είχαμε βρεθεί αρκετές φορές αντίπαλοι ενώ είχε έρθει και στην Ελλάδα. Ακόμα και σήμερα ανατριχιάζω όταν σκέπτομαι την εικόνα».
«Τους σημάδευαν με τα όπλα στους κροτάφους»
Τα εκατομμύρια μάρκα που ξόδεψαν οι Γερμανοί διοργανωτές σε αθλητικές και βοηθητικές εγκαταστάσεις δεν έφταναν, τελικά, για τη διοργάνωση άψογων Ολυμπιακών Αγώνων. Κανένας δεν θυμάται τα επιτεύγματα αθλητών, αντίθετα όλοι θυμούνται τους Αγώνες σαν τη «Σφαγή του Μονάχου».
Στις 5/9/1972, η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή αποφασίζει να διακόψει προσωρινά τους Αγώνες. Οι διαπραγματεύσεις με τις γερμανικές αρχές συνεχίζονται. Μάρτυρας των τραγικών γεγονότων και ο Πέτρος Γαλακτόπουλος: «Θυμάμαι ότι δόθηκε εντολή να μην κυκλοφορούμε, να μείνουμε στα δωμάτια και μόνο να… αναπνέουμε. Το βράδυ, ακολούθησε η έξοδος των τρομοκρατών με τους αιχμαλώτους από το Χωριό. Αλλη εικόνα που έχει χαραχτεί στο μυαλό μου και θα μείνει για πάντα. Κάποιοι περπατούσαν σε ζεύγη: ένας αθλητής, ένας τρομοκράτης. Αλλοι αθλητές ήταν σε ομάδες τριών ατόμων. Τους σημάδευαν με τα όπλα στους κροτάφους και τους είχαν δεμένα τα μάτια. Παντού υπήρχε στρατός και αστυνομία. Μεταφέρθηκαν σε ένα σκούρο πράσινο λεωφορείο. Δεν τους ξαναείδαμε και, στη συνέχεια, μάθαμε ότι όλοι σκοτώθηκαν».
Αναμνήσεις από το μακελειό έχει και ο παλαιός πρωταθλητής της άρσης βαρών και αργότερα ομοσπονδιακός προπονητής, Παναγιώτης Σπύρου. Οπως έλεγε πολλά χρόνια μετά στον συνάδελφο, Ν. Α. Κωνσταντόπουλο, παρ’ ότι αγωνίσθηκε σε πολλές μεγάλες διοργανώσεις, αυτό που έχει μείνει χαραγμένο στη μνήμη του είναι ένα εξωαγωνιστικό τραγικό συμβάν. H δολοφονία των Ισραηλινών από Παλαιστίνιους, στο Ολυμπιακό χωριό του Μονάχου. Μάλιστα, όπως θυμόταν, ένας από τους Ισραηλινούς που σκότωσαν οι Παλαιστίνιοι μέσα στο κτίριο, ήταν ο αρσιβαρίστας Ρομάνο, με τον οποίον είχε βρεθεί αντίπαλος το 1970. Στο Μόναχο, ο Ρομάνο δεν αγωνίσθηκε, διότι τραυματίσθηκε στην προθέρμανση.
Η τελευταία σελίδα του δράματος γράφτηκε τα μεσάνυχτα στο αεροδρόμιο με τον θάνατο των ομήρων, πέντε τρομοκρατών, δύο Γερμανών αστυνομικών. Η ΔΟΕ αποφασίζει να μη διακοπούν οι Αγώνες και οι αθλητές προσπαθούν να ξεχάσουν: «Αυτές οι σκηνές μάς διάλυσαν ψυχολογικά. Πάλευα την επόμενη ημέρα. Με τι ψυχολογία να γίνει αυτό; Ζήτησα από τον Βασίλη Παπαγεωργόπουλο να μου δώσει ένα είδος μαγνητόφωνου που είχε και πέρασα όλο το βράδυ ακούγοντας Στρ. Διονυσίου και Στ. Καζαντζίδη. Μέσα από τη μουσική προσπαθούσα να ξεχάσω αυτά που είδα και να φτιάξω νέες εικόνες μέσα από τα τραγούδια», μας λέει ο Π. Γαλακτόπουλος.