Οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Αθήνας αποτελούν το ορόσημο του αθλητισμού. Και ο αθλητής που έγινε θρύλος («έγινε Λούης» λέει, ανακριβώς, ο κόσμος, για κάποιον που τρέχει γρήγορα) ήταν ο Μαρουσιώτης νερουλάς Σπύρος Λούης. Στιγμές σαν κι εκείνες που εκτυλίχτηκαν την ημέρα διεξαγωγής του Μαραθωνίου, ίσως δεν ξανάζησε η Αθήνα.
«…Ο αφέτης έδωσε το σύνθημα της εκκινήσεως διά πιστολισμού και οι αγωνισταί (σ.σ.: 25) εξεκίνησαν δρομαίοι. Τους δρομείς παρηκολούθουν ποδηλατισταί, αξιωματικοί και στρατιώται έφιπποι επιτηρούντες την πορείαν των, κατ’ αποστάσεις δε άμαξαι μετά ιατρών και των αναγκαίων προχείρων φαρμάκων προς περίθαλψιν των εξαντλουμένων… O Αμαρουσιώτης Λούης, διερχόμενος εκ του παρά το Πικέρμι χανίου ζητεί και ροφά ποτήριον πλήρες οίνου, ερωτά περί των προτρεχόντων και μετά πεποιθήσεως δηλοί ότι θα τους καταφθάση και θα τους περάση… O Λούης φθάνει εις την Ριζάρειον Σχολήν πρώτος και κανιονιοβολισμός αναγγέλλει την άφιξίν του… Εν τούτοις, εντός του σταδίου επεκράτει εναγώνιος προσδοκία. Αίφνης, άγνωστον πώς, διαδίδεται από στόματος εις στόμα, η φήμη ότι φθάνει πρώτος ο Αυστραλιανός Φλακ… Θλίψις και κατήφεια ζωγραφείται εις όλα τα πρόσωπα και σιγή άκρα επικρατεί εκ της γενικής αποθαρρύνσεως. Αλλά η πλάνη δεν διαρκεί πολύ. Εις το στάδιον φαίνεται εισερχόμενος, κεκαλυμμένος εκ κονιορτού εκ της πολυώρου ιππασίας, ο αφέτης όστις βαίνων προς τους βασιλικούς θώκους αναγγέλλει ότι προηγείται ο Λούης. H είδησις διαδίδεται αστραπηδόν και μία ουρανομήκης ζητωκραυγή αναπέμπεται από όλα τα στήθη, ενώ ταυτοχρόνως αντηχεί η βολή του τηλεβόλου η πιστοποιούσα την άφιξιν του Ελληνος νικητού…Τέλος φαίνεται εισερχόμενος ανήρ φέρων λευκήν περιβολήν, ηλιοκαής και κατάρρυτος υπό ιδρώτος. Είναι ο Λούης». Είναι η γλαφυρή περιγραφή του χρονικογράφου της εποχής, Χαράλαμπου Αννινου.
«Τι έγινε κατά την ώραν εκείνην εις το Στάδιον η γραφίς αδυνατεί να περιγράψει», τονίζει ο Αννινος, επιχειρώντας να δώσει μια εικόνα των πανηγυρισμών, που μεγάλωσαν μετά τον τερματισμό του δεύτερου, του Χαρίλαου Βασιλάκου.
Ο Λούης έκανε τους Ελληνες υπερήφανους επειδή ήταν Ελληνες… Βέβαια, υπερήφανους τους έκαναν και οι άλλοι ολυμπιονίκες μας. Ομως, ο Μαραθώνιος, που συνδέεται με την ελληνική ιστορία, «μιλούσε» διαφορετικά στην ψυχή των Ελλήνων. Περίπου 100.000 άνθρωποι συγκεντρώθηκαν στο Παναθηναϊκό Στάδιο και στους γύρω λόφους την ημέρα του Μαραθωνίου. Και δεκάδες χιλιάδες ξεχύθηκαν στους δρόμους, σε όλη τη διαδρομή, για να θαυμάσουν, να επευφημήσουν και να ενισχύσουν ψυχολογικά τους δρομείς.
Στη δισκοβολία το 1896 επικρατέστερος εθεωρείτο ο Παναγιώτης Παρασκευόπουλος. Πράγματι προηγείτο ώς την τελευταία προσπάθεια, οπότε ο Αμερικανός Ρόμπερτ Γκάρετ -που δεν επιθυμούσε να την επιχειρήσει, πεπεισμένος για την ήττα του, αλλά παρεκινήθη από συμπατριώτες του- τον ξεπέρασε κατά 19,5 εκατοστά (29,15 – 28,955). Θέλησε να ρίξει άλλη μία βολή ο Παρασκευόπουλος, αλλά η επιτροπή δεν το επέτρεψε. Πολλοί, Ελληνες και ξένοι, τον θεώρησαν ουσιαστικό νικητή, διότι ήταν σταθερότερος…
Οι αγώνες του 1904 έγιναν πολύ μακριά, στο Σεντ Λούις (ΗΠΑ). Η Ελλάς πήγε μόνο με δύο Ελλαδίτες αθλητές, ενώ αγωνίστηκαν και ομογενείς κάτοικοι των ΗΠΑ. Ο σύλλογος των δύο, ο Πανελλήνιος, διενήργησε έρανο και, σύμφωνα με πηγές, συγκέντρωσε 3.225 δραχμές. Το ποσό δεν επαρκούσε και ο αρσιβαρίστας Περικλής Κακούσης κάλυψε μέρος της δαπάνης, διότι επρόκειτο να εγκατασταθεί στις ΗΠΑ. Νίκησε ανυψώνοντας 111,58 κ., επίδοση που αποτελούσε ρεκόρ κόσμου. Ο έτερος της αποστολής, ο δάσκαλος, Νίκος Γεωργαντάς, αναδείχθηκε 3ος στη δισκοβολία.